Spannende finishes in de MotoGP

Vroeger, toen was het pas spannend! Normaal zijn dit vrij vermoeiende uitspraken, die vaak niet kloppen. Maar in de MotoGP gek genoeg wel! Al zijn de verschillen tegenwoordig kleiner dan ooit, ook vroeger was het rete-spannend.

Toni Elias vs. Valentino Rossi

+ 0.002

Als je het over veelbesproken finishes hebt, kom je natuurlijk al snel – direct zelfs – uit op deze wedstrijd met een bizar hoog wat-als-gehalte. Wat als niet Toni Elias gewonnen had, maar Valentino Rossi? Dan had Rossi nu op tien titels gestaan… Nu werd de eindstand 252 om 247 punten, anders was het 252 om 252 geweest. Evenveel dus, maar Rossi had dan veel meer zeges gehad. Het liep midden oktober alleen anders… Heel anders! In het begin ziet het er perfect uit voor Rossi, want hij houdt zijn pole position vast en rijdt zelfs weg van het veld. Niet realiserend dat achter hem Elias ineens zijn Fortuna Honda begrijpt. Iets dat niemand ziet aankomen, ook teambaas Fausto Gresini niet (die op dat moment zelfs al aan het kijken is naar een vervanger voor de Spanjaard). Maar de Portugese GP verandert alles. Elias rijdt het gat dicht naar Rossi en neemt zelfs even de leiding over, tot eerst Rossi en daarna Kenny Roberts Jr. op de waanzinnige KR211V hem weer voorbij komen. Het lijkt daardoor een duel te worden tussen de regerend wereldkampioen en de voormalig wereldkampioen. Tot die ‘verrekte’ Elias in de laatste ronde in de eerste bocht met een waanzinnige inhaalactie weer naar de leiding gaat. Niemand snapt er iets van, ook Elias niet als hij heel eerlijk is al helpt het wel dat Roberts een ronde te vroeg denkt dat de race erop zit. Het past allemaal perfect in deze waanzinnige race die nog veel waanzinniger wordt. Rossi weet in de eigenlijk veel te krappe chicane voorbij de Spanjaard te komen alleen geeft hem daarmee een fantastische kans om uit de slipstream te komen en dat doet Elias op het perfecte moment. Voor hem dan… Lange tijd was deze bizarre zege de laatste van een satellietteam. Tot die eveneens bijzondere Dutch TT van 2016 met Jack Miller als al even verrassende winnaar.

Alex Criville vs. Mick Doohan

+ 0.002

Met acht zeges uit vijftien GP’s is Mick Doohan ook in 1996 dé grote wegraceslokop. Teamgenoot zijn van zo’n  iemand is natuurlijk een ramp. Je sneeuwt in principe altijd onder, al lukt het soms om heel even te ontsnappen. Zoals Alex Criville in 1996, twee keer op rij zelfs. Eerst wint hij de Oostenrijkse GP op de Zeltweg door Doohan met een halve seconde voor te blijven en twee weken later lukte het dat ook op Brno, met een nog veel kleiner verschil. Na de kwalificatie staan de twee Repsol Honda’s tweede (Doohan) en derde (Criville), achter Yamaha-rijder Jean Michel Bayle. Doohan pakt kopstart, maar het is Scott Russell op Suzuki die de leiding overneemt en dat best lang volhoudt, tot de twee Repsol Honda’s hem passeren. Even lijkt Doohan revanche te kunnen nemen voor Oostenrijk, maar direct wordt duidelijk dat Criville – na een matige start – weer een goede dag heeft. Hij rijdt het gat naar zijn teamgenoot precies op tijd dicht. In het ‘stadiongedeelte’ van Brno probeert de Spanjaard het voor eerst, maar zijn Australische teamgenoot geeft geen krimp. Een paar bochten later lukt Criville het wel maar gaat te wijdt. De beslissing valt daardoor in de beroemde, laatste twee bochten van Brno. Of beter gezegd, bij het uitkomen van de laatste twee bochten, want nadat Doohan de deur dichtgooit bij de linker bocht, moet Criville in de rechter bocht wel buitenom. Doohan voelt dat zijn teamgenoot meer snelheid heeft omdat hij z’n ideale lijn iets moet opofferen en wil hem opvangen. Maar ditmaal geeft Criville geen krimp en de twee komen voor het blote oog op exact hetzelfde moment over de streep. Het duurt vervolgens zeven lange seconden voordat het Criville-kamp door heeft dat ‘ze’ alweer gewonnen hebben en misschien nog wel belangrijker, dat we alweer Doohan verslagen hebben. Met ditmaal + 0,002 seconden voorsprong. Het verschil is zo klein dat Jeremy Burgess in de uitloopronde er nog steeds niet zeker van is en dat ze voor de tweede keer op rij verslagen zijn. Pas als er haastig een soort van Polaroid-finishfoto afgedrukt wordt, gelooft iedereen het.

Valentino Rossi vs. Max Biaggi

+0.013

Het circuit van Phillip Island leent zich als geen ander voor spannende finishes en dat is in 2001 niet anders. Met in dit geval Valentino Rossi op de Nastro Azzurro Honda en Max Biaggi in de kleuren van het Marlboro Yamaha Team. Het is sowieso een waanzinnige GP want ook teamgenoten Alex Barros en Loris Capirossi (West Honda Pons) en Noriyuki Haga (Red Bull Yamaha WCM) komen een keer of meerdere keren als koploper door waardoor de top-9 uiteindelijk binnen drie seconden over de streep komt. De eerste van die negen is Rossi die weet dat je een race als deze enkel kunt winnen door perfect te timen. Hij vindt het daarom prima dat Biaggi het vuile werk opknapt in de laatste ronde. ‘Ga jij eerst maar even lekker op kop rijden, jongen’ zie je ‘m haast denken. Net voor Lukey Heights sluit Rossi aan en grijpt meteen zijn kans. Als leider komt hij het beroemde rechte stuk van Phillip Island op en natuurlijk komt Biaggi uit de slipstream en weet hij zijn Yamaha naast de Honda te krijgen. Maar wel 0.013 seconde te laat…

Alex Rins vs. Marc Marquez

+ 0.013

‘Dat kun je helemaal niet doen man!’ Net als de rest van de racewereld kan de Engelse commentator Matthew Birt z’n ogen niet geloven als Alex Rins in de voorlaatste ronde buitenom Marc Marquez probeert te passeren in Woodcote, de bloedsnelle bocht voor de MotoGP-finishlijn. En de commentator krijgt gelijk, want Rins komt op het groene gedeelte terecht. Het blijkt allemaal te horen bij het masterplan dat Rins bedacht heeft. Een ronde later lijkt hij het nog een keer te willen proberen maar precies op het moment dat Marquez zijn Honda naar buiten moet laat lopen doordat de achterband de waanzinnige snelheid een fractie van een seconden niet kan verwerken, duikt Rins onderdoor en dendert exact + 0.013 seconde voor zijn landgenoot over de finish.

Casey Stoner vs. Ben Spies

+0.015

Het is koud, winderig en nat op Valencia als de allerlaatste MotoGP-race uit het 800cc-tijdperk van start gaat. Verraderlijke omstandigheden dus en dat blijkt direct, wanneer Alvaro Bautista het achterwiel van Andrea Dovizioso heel ietsjepietsje aanraakt en valt in de eerste bocht. Als een professioneel Amerikaans bowler neemt hij Valentino Rossi, Randy de Puniet en Nicky Hayden mee. Direct vier uitvallers op een startveld van slechts zestien man… Wat dan niemand nog weet, is dat het een nagelbijtend einde van het 800cc-tijdperk gaat worden. In eerste instantie lijkt het daar totaal niet op omdat wereldkampioen Casey Stoner ver wegrijdt van Andrea Dovizioso, Dani Pedrosa en Ben Spies. Spies heeft na een lastige periode echter weer goed naar zijn zin en weet onder nog altijd verraderlijke omstandigheden Dovizioso en Pedrosa zelfs te passeren, wanneer hij ook nog eens hulp krijgt van leider Stoner, die een foutje maakt. Spies lijkt zo op weg te zijn naar zijn tweede zege van het jaar, eerder won hij al op Assen. Maar op kop rijden in de regen, blijkt heel wat lastiger te zijn en Spies vindt het lastig om in te schatten hou hard hij nog kans in de laatste ronde wanneer er steeds meer druppels vallen. Stoner ziet het en geeft alles, al lijkt het nog een halve ronde te gaan een kansloze missen te zijn. Zelfs bij het uitkomen van de laatste bocht, zitten er nog altijd een paar motorfietslengtes tussen Spies en Stoner, maar dankzij een fantastische exit katapulteert hij zichzelf voorbij de Yamaha en wint volkomen onverwacht alsnog. Direct bij terugkomst in het parc fermé verontschuldigd de Australiër zich nog net niet bij Spies.