MotoGP Americas: indrukwekkende comeback Marc Márquez

Dat zijn verrassende zege bij de openingsrace van 2022 in Qatar geen toeval is geweest, bewees Enea Bastianini tijdens de GP van de Americas. Want de Gresini Ducati-coureur schreef ook deze op zijn naam. De show op het COTA-circuit werd echter gestolen door Marc Márquez. Op zijn Honda reed hij bij zijn comeback namelijk van de laatste naar de zesde plaats.

Fotografie: 2Snap, MotoGP.com en teams

Een analyse van de laatste 24 MotoGP-races die voor deze GP van de Americas werden verreden laat zien dat de MotoGP danig aan het veranderen is. Vierentwintig races geleden vond de GP van Europa op het circuit van Valencia plaats. Dat gebeurde op 8 november 2020. De winnaar ervan was Joan Mir op Suzuki. Vervolgens wonnen niet alleen de andere vijf fabrikanten (Aprilia, Ducati, Honda, KTM en Yamaha) allemaal minimaal één GP, dat gebeurde ook nog eens door maar liefst twaalf verschillende coureurs. Oftewel: het halve startveld! Het aantal rijders en merken dat weet te winnen in de koningsklasse is dus in iets meer dan anderhalf jaar tijd aanzienlijk toegenomen. Want in 2019 wonnen Marc Márquez en Honda nog twaalf van de negentien races. In 2014 deed de Spaanse Honda-coureur het trouwens nog beter, want nadat hij de eerste tien wedstrijden van het seizoen had weten te winnen, kwam hij vervolgens tot dertien zeges bij achttien starts (= een winnend percentage van 72%). Valentino Rossi kwam op Honda in 2001 en 2002 tot 69 procent (11 uit 16). Mick Doohan (Honda) deed het in 1997 nog beter met tachtig procent (12 uit 15). Maar de allerbeste (of was het degene met de minste tegenstand?) is nog altijd Giacomo Agostini. De Italiaan won in 1970 op MV Agusta tien van de elf races en kwam zo tot 91 procent. Het had zelfs honderd procent kunnen worden als ‘Ago’ bij de laatste GP van dat seizoen niet (bewust) verstek had laten gaan. Overigens werden in dat seizoen wel alle 500cc-GP’s door een coureur van MV Agusta gewonnen, want Angelo Bergamonti zegevierde bij afwezigheid van Agostini in Spanje. Dit honderdprocent-huzarenstukje lukte Honda in 1997 met Mick Doohan (12x), Alex Crivillé (2x) en Tadayuki Okada (1x) als coureurs.

Enorme nivellering

Anno 2022 is van een dergelijke heerschappij geen sprake. Het ontbreekt de MotoGP aan een overheersende hoofdrolspeler. Dat geldt zowel voor de coureurs als voor de fabrikanten. In de eerste drie races van dit seizoen werden de negen podiumplaatsen zelfs ingenomen door negen verschillende coureurs, die ook nog eens alle zes deelnemende merken vertegenwoordigden. Een uniek gegeven!

De invoering van de eenheids-ECU (Electronic Control Unit) van Magneti Marelli, één bandenmerk (Michelin) en het concessiepuntensysteem (waardoor een fabrikant wel of geen extra testmogelijkheden krijgt) hebben ervoor gezorgd dat er op technisch gebied een enorme nivellering heeft plaatsgevonden. De verschillen tussen de zes deelnemende merken zijn veel kleiner geworden. Daardoor zijn de races in de breedte een stuk spannender geworden, want er kunnen veel meer coureurs winnen. Iets dat de show alleen maar ten goede komt. Aan de andere kant wordt de technische variatie en zo ook ontwikkeling door het huidige reglement aanzienlijk ingedamd. Sinds 2012 mag een MotoGP-krachtbron alleen een viertakt zijn met een maximale cilinderinhoud van 1000 cc. De motor mag niet meer dan vier cilinders hebben. De cilinderboring mag ten hoogste 81 mm bedragen. De enige variatie zit hem in de opbouw van de krachtbron. Yamaha en Suzuki hebben een viercilinder-in-lijn. Aprilia, Ducati, Honda en KTM geven de voorkeur aan een V4-motor waarbij de cilinderblokken onder een hoek van negentig graden ten opzichte van elkaar staan. Een ander verschil is dat de Ducati desmodromische klepbediening heeft. Bij de andere vijf merken gebeurt dat op pneumatische wijze. De laatste jaren heeft in de eerste plaats Ducati getracht om zich op andere gebieden een voordeel te verschaffen. Daarbij gaat het om de aerodynamica en het verstellen van de rijhoogte van de machine tijdens het rijden. De Grand Prix Commission – de GPC, waarin FIM, MSMA, IRTA en Dorna (dat het laatste woord heeft) zijn vertegenwoordigd – heeft onlangs besloten dat vanaf volgend seizoen het nieuwste technische snufje van Ducati, de zogenaamde ‘Front Ride Height Device (FRHD), verboden is. Daarmee hebben de andere vijf merken hun zin gekregen, want zij waren tegen de laatste vinding van Gigi Dall’Igna en zijn collega-ingenieurs. Als redenen worden de aspecten veiligheid en kosten opgevoerd. Daar zit wat in. Maar zo wordt er binnen het bestaande technische reglement wel een technische innovatie de kop ingedrukt en blijft ‘de gewenste show versus de technische ontwikkeling’ een spanningsveld.

MotoGP Argentinië: eindelijk zege voor Aleix Espargaró en Aprilia

Wonderbaarlijk

Heel verrassend maakte Marc Márquez toch zijn rentree bij de GP van de Americas. Dat kon gebeuren nadat hij van de medici groen licht had gekregen om weer op zijn Honda RC213V te stappen. Fysiek was de achtvoudig wereldkampioen boven verwachting snel hersteld. Dat hij het ook allemaal weer mentaal aankon, mag onderhand als een wonder worden betiteld. En Marc zou Marc niet zijn als hij ook nu niet weer direct alle aandacht op zich wist te vestigen. Zijn vertrek in de race, vanaf de negende startpositie, verliep door een technisch mankement bij zijn Honda desastreus. Het weerhield Márquez er niet van om vervolgens op indrukwekkende wijze van de laatste naar de zesde plaats te rijden. Zo werd het in meerdere opzichten een wonderbaarlijke comeback van de man, die dit weekend ook geen enkele keer ten val kwam, maar na afloop wel uitgeput was.

Na de kwalificaties zag het er trouwens naar uit dat deze GP dan toch voor de eerste keer de verwachte Ducati-show zou gaan opleveren. Want voor het eerste bezette het Italiaanse merk met vier GP22’s, gevolgd door een GP21, de eerste vijf startplaatsen. En laat het nu die ‘oude’ GP21 met Enea Bastianini aan het stuur zijn, die de race won! Nogmaals het bewijs dat iedere technische noviteit geen verbetering hoeft te zijn. Vijf ronden voor het einde nam Bastianini, die het beste met zijn banden omging, de leiding over van de vanaf de start leidende Jack Miller. De Ducati-fabriekscoureur kon niet voorkomen, dat hij ook nog werd gepasseerd door Alex Rins. Maar als derde scoorde Miller wel zijn eerste podiumplaats van 2022. Naast Rins slaagde ook diens teamgenoot Joan Mir naar voren te komen. De wereldkampioen van 2020 werd uiteindelijk vierde. Daarmee was Suzuki het merk, dat het de Ducati-armada het lastigste maakte. Van Honda deed alleen Marc Márquez dat. Met een ‘normale’ start had die zijn comeback trouwens ook best eens als winnaar hebben kunnen afsluiten. Van Yamaha was het alleen Fabio Qartararo, die enigszins stand wist te houden. Als zevende werd de titelhouder echter nog wel door de ontketende Márquez achterhaald.

Dat het op dit moment onmogelijk is om te voorspellen welke machine op welk circuit het snelste zal zijn, werd ook in Amerika weer eens duidelijk. Want de winnaars van de vorige twee races, KTM en Aprilia, werden nu op ruime afstand tiende (Maverick Viñales) en twaalfde (Brad Binder). Door zijn knappe (tweede) overwinning staat Enea Bastianini nu ook weer eerste in de WK-tussenstand. Daarin prijkt Marc Márquez op de dertiende plaats met een achterstand van veertig punten op de leider. Maar daar zien we, nu het GP-circus naar Europa komt, snel verandering in komen.

GP in cijfers

500

GP’s sinds 1992 toen de FIM, IRTA, MSMA en Dorna begonnen samen te werken onder de slogan ‘Racing Together’.

20

jaar MotoGP leverde 33 verschillende winnaars op. De succesvolste is Valentino Rossi met 76 zeges.

7

verschillende wereldkampioenen in 20 jaar MotoGP: Rossi (6x), M. Marquez (6x), Lorenzo (3x), Stoner (2x), Hayden (1x), Mir (1x) en Quartararo (1x).

1-2-3-4-5

Voor het eerst vijf Ducati’s op de eerste vijf startplaatsen. Honda was het laatste merk, dat dit presteerde. Dat gebeurde in 2003 in Motegi.

Quotes