Met de eerste training voor de MXGP-klasse is de Motocross of Nations zojuist officieel begonnen. En voor wat het waard is zo vroeg in het weekeinde, Jeffrey Herlings heeft de snelste tijd gereden in die sessie door ruim een seconde sneller rond te gaan dan de nummer twee. In deze preview richten we ons ook op de MXoN in Nederland, maar niet die van 2019 maar die van 1947. In de nieuwe MOTO73 kijkt Jan Boer namelijk terug op dit schitterende evenement op Landgoed Duinrell. De kans is groot je bij het horen van deze naam direct denkt aan achtbanen, het Tikibad of heel misschien zelfs wel aan mascotte Rick de Kikker. Maar dat is vanaf nu verleden tijd.
Weet je wat het oudste individuele wereldkampioenschap in de motorsport is? De GP wegrace? Het WK motorcross? Mis, het is het wereldkampioenschap speedway, dat in 1936 werd ingesteld. De wegrace volgde pas in 1949, de motorcross in 1957. Teamkampioenschappen waren er al wel eerder. De geschiedenis van de Zesdaagse gaat zelfs terug tot 1913! Het tweede teamkampioenschap werd in 1947 ingesteld en daarbij hebben Nederland en België een grote rol gespeeld. Vanuit Nederland was dat Piet Nortier, voormalig hoofdredacteur en uitgever van MOTOR en tevens official die het schopte tot voorzitter van de internationale motorbond FIM. Vanuit België was dat de journalist Jacques Ickx, de vader van de later bekende autocoureur Jacky Ickx. Zij legden de basis voor de Motocross des Nations, nu omgedoopt tot Motocross of Nations (MXoN), waarbij voor de organisatie uiteraard de KNMV werd ingeschakeld. Er werd die eerste keer gereden in de duinen van Duinrell, een landgoed van de adellijke familie Van Zuylen van Nijevelt in Wassenaar, tegenwoordig bekend van Attractiepark Duinrell. Heel vreemd is dit niet, want daar werden de terreinwedstrijden – zoals de cross toen werd genoemd – al een jaar of tien georganiseerd door de Motorclub Wassenaar en Omstreken.
Met die wedstrijden kon worden begonnen nadat het Landgoed Duinrell in 1935 voor het publiek werd opengesteld. De plaatselijke motorclub was er snel bij om met succes te vragen of ze daar wedstrijden zou mogen organiseren. Zo ontstond de Duinrell-terreinrit. In de Tweede Wereldoorlog werd er niet gereden, maar enkele maanden na het einde van de oorlog werd op 20 oktober de draad weer opgepakt met een Holland-België, waaraan ook enkele Canadezen op legermotoren deelnamen. Het jaar erop werden er de Nederlandse kampioenschappen gehouden, inclusief zijspannen. Er werd op Duinrell natuurlijk gereden in het duinzand en op veel plekken langs de baan stonden bomen, maar een afzetting zoals wie die nu kennen, was nergens te vinden. Het dat werd opgelost? Feitelijk vormden de toeschouwers de afzetting langs het parcours… Toeschouwers die bovendien niet te beroerd waren om een in het mulle zand gevallen rijder overeind te helpen. En dat was nodig, want de niet al te krachtige motoren hadden het zwaar in het mulle zand, waardoor de rijders, met op hun hoofd een pothelm, geregeld moesten bijsteppen. Bovendien bestonden er nog geen specifieke terreinbanden. Een lange afdaling in het duinzand was daardoor puur overleven.
De Holland-België van 1945 was de voorbode van een uitgebreidere landenwedstrijd op Duinrell in het jaar erna. Daaraan namen op 26 oktober 1946 twee teams uit België en Nederland deel en één team uit Engeland. Het tweede team van België won voor Engeland en het Nederlandse B-team. Afgevaardigden van deze drie landen dienden bij de FIdCM (zo heette de FIM destijds) in het voorjaar van 1947 een verzoek in om deze geslaagde landenwedstrijd de status van wereldkampioenschap te verlenen. Dat verzoek werd gehonoreerd en zo kwam er daarom al meteen vanaf dat jaar een landenwedstrijd onder de naam Motocross des Nations.
Het volledige verhaal staat in MOTO73 nummer 20, dat nu in de winkel ligt en je ook hier kunt bestellen. Vooral het verhaal over Drikus Veer – ja, echt die – je absoluut niet mag missen.
