Marco Simoncelli, tien jaar later: onze herinneringen aan Super Sic

Marco Simoncelli, geen MotoGP-coureur die ooit voor zulke grote tegenstellingen zorgde. Of je was fan of hij dreef je tot waanzin, zoals bij Dani Pedrosa en Jorge Lorenzo. Tot het zo verschrikkelijk misging op Sepang, alweer tien jaar geleden. Pas toen realiseerden zijn criticasters wat voor uniek persoon de MotoGP verloren was. Over die dramatische crash hebben we het liever niet meer, wel over het bijzonder leven van Simoncelli dat op 23 oktober 2011 zo abrupt ten einde kwam.

Marco Simoncelli op de grid van Sepang in 2011. Het zijn dit soort foto’s die altijd enorm veel indruk maken, want op dit moment weet nog niemand dat het enkele minuten later zo mis gaat. Elke coureur kent dit risico, maar niemand denkt eraan zo vlak voor de start. En al helemaal Marco Simoncelli niet, die in de klasse ‘geen angst’ van de buitencategorie was. ‘Je leeft met vijf minuten hard racen op een motorfiets meer dan andere mensen in hun hele leven’, is zonder twijfel de mooiste uitspraak van hem, maar wat ons betreft zelfs een van de mooiste ooit.

Een van de allereerste foto’s die Fermino Fraternali, een vriend van Henk Keulemans, maakte van Marco Simoncelli. Geen nummer 58, geen krullen maar ook op 9-jarige leeftijd al o zo duidelijk Simoncelli.

En de allerlaatste foto die Henk Keulemans maakte van Marco Simoncelli… De start van de Maleisische Grand Prix 2011, een race die geen uitslag heeft. Na het ongeluk van Simoncelli werd er – zeer terecht – niet opnieuw gestart. Wie op motogp.com surft naar de uitslag, komt daardoor enkel een wit vlak tegen, terwijl in de WK-stand bij elke rijder onder ‘MAL’ een wat ons betreft zeer toepasselijk streepje staat.

Hoewel de racewereld Marco Simoncelli al lang kende, maakte het grote publiek op Jerez 2004 voor het eerst kennis met hem. Het begon daar al direct goed voor hem, want op zaterdag pakte hij de 125cc-pole position. Of beter gezegd: op vrijdagmiddag want in die tijd vonden er nog twee kwalificaties plaats (over veranderende tijden gesproken). Zaterdag waaide het vervolgens zo hard dat slechts een enkeling z’n tijd kon verbeteren. De Italiaan pakte de pole overigens geheel in stijl door op zaterdag er stevig af te gaan. Op zondag draaide alles ook om een val, maar dan die van koploper Casey Stoner (KTM) die zich aan het einde van de wedstrijd liet verrassen door de steeds slechtere weersomstandigheden. Ook Marco had het in het begin lastig op een nat Jerez en zakte ver terug, voordat hij weer ver naar voren reed en zo de eerste was die kon profiteren van Stoners crash. Uiteindelijk kwam Super Sic tot veertien GP-zeges, maar bijna iedereen weet zeker dat dit aantal nog flink had kunnen groeien…

2011 Honda CBR1000RR van Marco Simoncelli te koop

In 2008 bezorgde Simoncelli het legendarische motormerk Gilera de eerste wereldtitel in de 250cc-klasse. Bijzonder, want in tegenstelling tot een aantal andere coureurs begon hij het seizoen niet met een echte fabrieksmachine, maar met een veredelde productieracer, de LE. Nadat Simoncelli vervolgens in Mugello zijn eerste 250cc-GP-zege behaalde, was de ban gebroken en kreeg hij na nog een aantal podiumklasseringen vanaf de GP van Duitsland eveneens de beschikking over een echte fabrieksmachine. Het resulteerde uiteindelijk in de 250cc-wereldtitel! Eigenlijk had Simoncelli dat jaar erop ook wereldkampioen moeten worden, maar een valpartij op een crossmotor in de winter (waarbij hij een botje in zijn pols brak en de eerste twee wedstrijden moest missen) en (te veel) valpartijen tijdens het seizoen zorgden ervoor dat dit niet gebeurde.

Puur familiegeluk na het behalen van de 250cc-wereldtitel, met moeder Rossella, vader Paolo, op de motor zus Martine en links vriendin Kate. Bizar genoeg is dit een foto van… Sepang. Iedereen die drie jaar later zat te kijken, kan zich ongetwijfeld zo de radeloosheid van Paolo en Kate voor de geest halen, die net als de rest van de wereld direct wisten dat het echt heel serieus was met ‘hun’ Marco. Een mooie wetenswaardigheid is dat Kate een nieuwe relatie heeft.

Valpartijen, ze horen of je het nu wilt of niet ook bij het leven van Marco Simoncelli. Veel is er al over gezegd, nog meer over geschreven, maar wat ons betreft komt niemand ook maar in de buurt van de uitleg van Aligi Deganello, de technicus die bijna nok de volledige GP-loopbaan van Simoncelli betrokken was: ‘Marco was een hele speciale jongen. Hij was heel gemakkelijk, eerlijk en open. Hij had een hele hechte band met zijn vader, maar ondanks die speciale band was het zo, dat Paolo mij nog wel eens belde en zei Aligi ga jij eens dit of dat met hem bespreken, want ik kan het niet. In tegenstelling tot Paolo bleef ik namelijk wel kalm. Zeker als het om fouten zoals valpartijen ging. In de meeste gevallen wist Marco altijd zelf wel wat er was gebeurd. Ik heb hem vaak tot kalmte gemaand. Dat was hij dan ook van plan te doen. Maar zo gauw hij zijn helm opzette en in het zitje van de machine zat, vergat hij geregeld alle goede voornemens. Op zulke momenten kon ik hem niet helpen. Beter gezegd, niemand.’

Voor velen was deze crash in 2011 in de Strubben de druppel, terwijl dat voor Simoncelli juist heel anders aanvoelde. Juist na Assen leek hij volgens mensen uit zijn privésituatie wat behoedzamer te zijn geworden. Het was trouwens ook echt niet zo dat de kritiek van onder anderen Lorenzo – met wie hij hier viel – hem in de koude kleren ging zitten. Helemaal niet zelfs, want het was een gevoelige jongen.

Niet alleen vader Paolo had een hele bijzondere band met Marco, ook toenmalig HRC-director Shuhei Nakamoto had dat zoals op deze foto indrukwekkend zichtbaar wordt. ‘Soms was ik zelfs een beetje hard tegen hem, bijvoorbeeld na zijn eerste MotoGP-podium in Brno toen ik hem zei: “Gelukkig podium!” was hij daar zo boos om. Maar ik wilde hem motiveren omdat ik wist dat hij nog meer kon.’ De reden? Nakamoto zag in hem de coureur die de grootste vijand van Honda kon verslaan. En dat was toen Valentino Rossi op een Yamaha. Deze foto werd gemaakt op Mugello in 2012 toen Honda Marco’s RC213V aan de familie gaf en een Super SIC Fireblade beschikbaar stelde voor een veiling voor de Marco Simoncelli Foundation. Samen met journalist Paolo Beltramo en vader en moeder Simoncelli richtte Carlo Pernat, die Marco vele jaren als manager ter zijde had gestaan, de ‘Fondazione Marco Simoncelli 58’ op. Zodat Marco niet vergeten zou worden. Van de Piaggio Group kreeg de familie trouwens de 250cc-Gilera waarmee Marco in 2008 250cc-wereldkampioen was geworden. Over mooie gebaren gesproken.

Takahisa Fujinami: de grote kleine onbekende recordman stopt

Maar zoals deze foto’s uit Tavullia, Assen en Coriano (de woonplaats van de familie  Simoncelli) laten zien, hoeven de ouders er duidelijk niet bang voor te zijn dat hun Marco ooit vergeten wordt.

Paolo Simoncelli heeft het nog altijd heel moeilijk met het verlies van zijn zoon, zo bleek in 2017 tijdens een interview met hem: ‘Het is wisselend. Als ik alleen ben, is het moeilijker. Dan ga je zitten nadenken. Met praten over mijn overleden zoon heb ik echter geen moeite, want ik weet dat Marco altijd normaal en eerlijk is geweest. Voor mij kan hij elk moment terugkomen, alsof hij nu op reis is.’ Zijn eigen Squadra Corse-team geeft hem gelukkig veel positieve afleiding. Een team dat er mede gekomen is door Carlo Pernat (links) en Aldo Drudi. Door de inzet van allereerst Pernat en Drudi bleken alle sponsors, die eerder Marco Simoncelli bij het team van Fausto Gresini steunden, mee te willen doen en daarmee blijkt de racewereld toch niet die harde wereld te zijn. Die wereld waarin Marco Simoncelli zich zo thuis voelde.

Ciao Marco.

Marco Simoncelli