Meervoudig Australisch Superbike-kampioen Troy Herfoss ging dit jaar voor een nieuwe uitdaging en koos voor de King Of The Baggers in Amerika. Een niet alledaagse raceklasse, maar in de USA razend populair én een strijd tussen twee grote Amerikaanse motorfabrikanten. Herfoss pakte met zijn Indian Motorcycle op de laatste wedstrijddag de titel.
Startnummers met een verhaal #1: Valentino Rossi en nummer 46 zijn legendarisch
Troy, je pakte in 2023 voor de derde keer de Australische Superbike-titel. Hoe kwam je erbij om in de King Of The Baggers te gaan racen?
Ik wilde na mijn derde titel in Australië iets doen wat buiten mijn comfortzone lag. Ik wilde Superbike gaan rijden in de BSB of Moto America, totdat Gary Gray van Indian Motorcycle mij belde. Hij is ook vicepresident van racen in Amerika. Hij pitchte mij het idee voor de King of The Baggers. Hij deed dat zo goed, dat het daarna zo logisch leek om voor deze klasse te gaan. Ik heb veel lol gehad, we hadden een geweldig team en de motor is van een hoog niveau.
Hoe was het om met deze zware bagger van 282 kg te racen?
Je kan niet uitleggen hoeveel koppel je in je rechterhand hebt. Er is geen elektronica, dus het komt aan op jezelf om de motor te controleren. De bagger glijdt en beweegt heel veel. De motor accelereert sneller dan welke motor ik ooit meegereden heb. Het is echt heel leuk!
Bochten maken met zo’n bagger lijkt erg ingewikkeld.
Het is altijd spelen met de hellingshoek, om zo kort mogelijk langs de grond te gaan, zonder de grond te raken. Dat is ook de grootste factor voor het limiteren van onze rondetijden. Daarnaast heb je de koffer en luchtfilter aan de zijkant. Ze zijn groot en de rijder zit er als het ware bovenop. Hierdoor ben je heel lang op de motor. Dat is vrij intimiderend, zeker in de regen. Dan race je met weinig hellingshoek en dan is het een flinke daling en een harde val wanneer je crasht.
Wat was het lastigste om te leren?
Voor mij was dat met andere rijders in de race. Ik was gewend aan een Superbike, die je heel snel gestopt kan krijgen. Bij de baggers haal je hoge topsnelheden, maar je moet je soms wel honderd meter eerder remmen. Het was dan heel makkelijk om je te verremmen of iemand anders te raken. Het lijkt heel moeilijk om mee te racen, maar het is totaal niet zo.
Hoe was de eerste keer toen je op de motor stapte?
De eerste testdag was het zeven graden met regen. Ik wachtte tot het einde van de middag, maar wilde toch even voelen – ook al was het nat – hoe de motor aanvoelde. Het was echt angstaanjagend met zoveel koppel en zo’n zware motor in die omstandigheden. ’s Avonds in het hotel zei ik tegen mijn crew chief dat ik wellicht een foute keuze had gemaakt. De volgende dag was het droog en had ik slechts een halve ronde nodig om mij goed te voelen op de motor. Het ging zo natuurlijk, je kan makkelijk sliden door met de koppeling te spelen. Ik had gewild dat dit mijn eerste ervaring was, want het was geweldig.’
Kan je uitleggen hoe populair de King Of The Baggers-klasse in Amerika is?
Ik denk dat 80% van de toeschouwers met een bagger naar het circuit komt. Je ziet bijna geen viercilinders. Ze kunnen hun eigen motoren op de baan zien racen. En het is een echte Amerikaanse klasse tussen twee grote Amerikaanse fabrikanten: Indian Motorcycle en Harley-Davidson.
Is de rivaliteit tussen de merken groot en hoe zou je de motoren met elkaar vergelijken?
Het is een serieuze rivaliteit. Fans van Harley-Davidson zullen mij niet supporten. Of ze mij nou mogen of niet. Er heerst een grote rivaliteit, maar dat maakt het ook mooi. De organisatie heeft geweldig werk geleverd met de regels. De motoren zijn vergelijkbaar aan elkaar, waardoor de beste rijder kan winnen. Ik kan alleen over mijn ervaring met Indian Motorcycle praten. De motor was bocht ingaan en in de hairpins erg sterk. Onder hellingshoek in de snelle bochten hadden we iets meer moeite.
Je werd kampioen op de laatste racedag met in totaal zeven overwinningen in 2024. Was dat je beste moment van het jaar?
Zeker, het ging tussen mij en Kyle Wyman, tevens een duel tussen Indian en Harley. Het was het thuiscircuit van Kyle wat het nog intenser maakte. We stonden ongeveer gelijk in punten. Ondanks de druk van het kampioenschap lukte het mij om mij in de beslissende race los te rijden en te winnen.
Het is eigenlijk een wonder dat je nog racet. In 2021 had je een angstaanjagende crash in het Australisch Superbike-kampioenschap wat bijna je leven kostte. Kan je vertellen wat er toen gebeurde?
Ik raakte de motor met 200 km/u kwijt op een punt waar je niet wilt crashen. Ik ging op mijn buik met mijn hoofd vooruit op de muur af. Het was zo eng, want ik wist dat er een enorme klap zou volgen. Net voordat ik de muur raakte, maakte ik met mijn hoofd nog een kleine draai. Ik kwam met mijn rechterkant vol in de muur. Ik raakte buiten westen en had aan mijn rechterzijde alles gebroken. Toen de mensen mij vonden, lagen mijn arm en been alle kanten op. Ze gingen uit van het ergste, maar het volgende seizoen racete ik weer.
Ben je weer 100% hersteld?
Dat niet, ik kan mijn arm niet volledig omhoog krijgen en mijn heup geeft beperkingen, maar niet op de motor. Inmiddels heb ik mij aangepast op hoe mijn lichaam nu is. Na de crash zat ik zo’n acht weken in een rolstoel. Ik was 34 jaar en dacht eerst dat het racen klaar was, maar later voelde ik dat het vuur nog in mij brandde. Het begin was moeizaam, maar nu ben ik fitter en gemotiveerder dan ooit. Ik voel mij weer 25 jaar. Ik ben nog niet klaar met racen en hoop dat ik volgend jaar mijn titel in Amerika kan verdedigen.
Je hebt veel gewonnen in je carrière, maar je nooit een WK-klasse gehaald. Hoe kan dat?
Toen ik jong was had ik nauwelijks budget. Ik moest daarom mijn werk van het racen maken. Ik was 25 toen ik de kans kreeg om in Europa te racen voor RAC Racing uit Nederland. We reden in het IDM en Dutch Superbike. Ik behaalde goede uitslagen, maar werd halverwege het seizoen vanuit het niets ontslagen. Ik hield er een zeer nare smaak aan over. Het voelde alsof er geen plaats voor mij in Europa was, tenzij ik zelf geld mee zou brengen. Terug in Australië bleek mijn WK-droom uiteengespat. Acht maanden deed ik niks. Ik was als het ware gestopt, totdat ik in Australië een nieuwe kans kreeg.
| Een ontzettend groot talent |
| Evert Slager, bekend van Racesport.nl, was de teammanager van RAC Racing toen Troy Herfoss er in 2012 voor reed. Hij weet zich de Australiër nog goed te herinneren: ‘Troy was zowel in Australië als Amerika Supermoto-kampioen geworden. Vervolgens wilde hij de overstap maken naar de wegrace en maakte meteen indruk in Australië. In 2012 was Troy 25 jaar en wilde in Europa laten zien wat hij kon. Troy was een superaardige kerel en een echte prof, maar zijn karakter zat hem nog wel eens in de weg. Het was zwart-wit bij hem en hij wilde absoluut niet betalen om te racen. Toen Troy bij ons had getekend, haalde ik hem op bij Schiphol. Het was februari en ijskoud, maar Troy was op zijn slippers en in de korte broek met enkel een rugtas als bagage. Typisch Troy. Op de baan was hij meteen geweldig. Helaas kreeg hij een meningsverschil met de teameigenaar, waardoor hij halverwege het seizoen het team verliet. Het is eeuwig zonde dat het misging. Troy was een ontzettend groot talent, dat had iedereen gelijk in de gaten. Dat kan je ook zien door wat hij later allemaal nog heeft gewonnen. Helaas lukte het niet in Europa, maar dat lag zeker niet aan zijn talent. Hij had in mijn ogen een grote rijder in de WorldSBK kunnen worden. |
Foto’s: Teams
