Op zijn twintigste verjaardag behaalde Kay de Wolf in het Spaanse Cózar de wereldtitel MX2. Hij werd daarmee de zesde Nederlandse wereldkampioen motorcross in een soloklasse. Zijn team Nestaan Husqvarna Factory Racing heerste dit jaar in de MX2 dankzij Kay de Wolf en zijn teamgenoot Lucas Coenen.
Merkentrouw in de motorsport is geen natuurlijk gegeven. Sommigen veranderen geregeld van team (en als gevolg daarvan veelal ook van merk), anderen blijven hun team en merk lang trouw. Dat geldt zeker voor Kay de Wolf, die zich in 2019 verbond aan Nestaan Husqvarna, of beter gezegd: toen viel het oog van het team op De Wolf. Het jaar ervoor eindigde hij op een KTM als tweede in de eendaagse wedstrijd van het EK85cc. Op Husqvarna stapte hij over naar het EMX125 en werd na een serie van zeven wedstrijden zesde in de eindstand. In 2020 ging hij in het door corona gekenmerkte jaar van start in het EMX250, dat hem de vierde plaats opleverde. In 2021, hij was zestien toen het seizoen begon, was hij rijp voor het wereldkampioenschap. Met als beste resultaat een tweede plaats achter Jago Geerts in Lommel, sloot hij zijn debuutjaar af op de zevende plaats. Ondanks het missen van drie GP’s halverwege het seizoen eindigde hij in 2022 één plaats hoger. In Lommel scoorde hij met Geerts de meeste punten; de GP-zege ging naar de Belg omdat die in de tweede manche voor De Wolf finishte. Ook in 2023 kon Kay de Wolf geen volledig seizoen rijden. Hoewel hij een rugblessure had probeerde hij het toch in Lommel, maar die GP leverde slechts vijf punten op. De volgende vier GP’s (waaronder Arnhem) moest hij laten schieten, waardoor hij de leiding in het WK verspeelde en opnieuw zesde werd in het WK. Hoogtepunt van het jaar was de GP van Letland waar hij de maximale score behaalde door op zaterdag de kwalificatierace te winnen en op zondag in beide manches te zegevieren. En toen volgde het seizoen 2024, een jaar dat niet beter had kunnen verlopen. Kay de Wolf won de Argentijnse GP en mocht met de rode nummerplaat aan de volgende GP beginnen. Die won hij in Spanje en hij was vervolgens ook op Sardinië de beste. De reeks overwinningen werd niet voortgezet (al won hij later in het seizoen nog wel drie GP’s), maar de inwoner van Eersel eindigde wel steeds hoog, waardoor hij GP na GP weer de rode plaat kreeg. Na de laatste GP in het Spaanse Cózar werd het zelfs een gouden plaat, want Kay de Wolf was wereldkampioen geworden.
Het hele jaar op kop, maar toch pas de beslissing in de laatste manche. Was je zenuwachtig?
‘Nee, in het geheel niet. Ik voelde me zelfverzekerd. Ik heb het hele jaar laten zien dat een plek bij de eerste vier altijd realistisch was, zelfs als ik halverwege de manche nog niet bij de eerste tien zat. Meerdere keren reed ik in de slotfase alsnog naar de vierde of derde plaats. Ik had daarom het volste vertrouwen bij de eerste vier te kunnen finishen. In Cózar reed ik op zaterdag niet zo goed. Ik had in de eerste manche een slechte start en de baan was erg nat doordat er heel veel gesproeid was. Ik heb in de beginfase voorzichtig gereden. Er was slechts één lijn. In de tweede manche was ik wel een beetje nerveus, want het blijft natuurlijk een mechanische sport, waarin altijd iets kan gebeuren.’
Je ging vanaf de eerste Grand Prix aan de leiding. Hoe heb je dat ervaren?
‘De eerste drie GP’s winnen was natuurlijk erg cool. Op dat moment dacht ik nog niet direct aan de wereldtitel, maar het gaf me wel een goed gevoel dat ik steeds een comfortabele puntenvoorsprong had. Het verschil was meestal zo’n zestig punten. Later in het jaar maakte ik me geen zorgen meer over de titel.’
Carla Molenaar over de Molenaar NSF100 Cup en de FIM Award: ‘Het is een enorme erkenning’
Als crosser opgegroeid in het Nederlandse zand is het logisch dat jij snel bent op zandbanen. Net als Kees van den Ven in zijn tijd is er in het zand niemand die jou kan bijhouden. Het valt me op dat je dit jaar op de harde banen behoorlijk sterker bent geworden. Heb je je op dit seizoen anders voorbereid dan in voorgaande jaren?
‘Dat gaat al twee jaar terug, sinds Ruben Tureluren bij het team is gekomen. We zijn afgelopen winter meer in Frankrijk geweest dan in eigen land. We gingen geregeld twee keer per week op en neer naar Frankrijk om op harde banen te trainen, drie uur heen en drie uur terug. Vorig jaar heb ik in Frankrijk in de kwalificatieheat al laten zien dat ik snel kon zijn op een harde baan. We hebben erg veel tijd gestoken in het trainen op harde banen en dat heeft zich dit jaar uitbetaald.’
Je noemt Ruben Tureluren. Deze Belg heeft een lange staat van dienst opgebouwd bij Jeffrey Herlings. Hij was aanvankelijk monteur van Jeffrey (maar werd later meer coach) en zette zich zo in dat het hem zijn huwelijk kostte. Tureluren raakte in een spagaat toen het niet langer goed ging tussen Jeffrey en Stefan Everts in het KTM-fabrieksteam, want zijn zus Kelly is getrouwd met Stefan. Tureluren koos toen voor Herlings en dat kwam de verstandhouding met zijn zwager niet ten goede. Inmiddels zijn de verhoudingen weer genormaliseerd. Tegenwoordig is Ruben Tureluren geen monteur meer, maar is hij begeleider en coach.
‘De komst van Ruben naar het team was een grote verandering en is heel belangrijk geweest voor mij. Als ik train is Ruben er altijd bij. We doen veel trainingen samen. We hebben op mountainbikes gereden bij min acht. Het ijs zat op onze neuzen. We hebben veel tijd samen op de fiets doorgebracht. Ik merk dat Ruben heel veel ervaring heeft. Onze samenwerking verloopt erg goed. Soms lijkt het wel of hij in de toekomst kan kijken. Dan maakt hij op weg naar het circuit opmerkingen en dan gaat het precies zoals hij zei. Dat is vaker dan eens gebeurd. Dan zie je wat ervaring waard is.’
Je teamgenoot is je belangrijkste tegenstander. Dat wordt in de sport veel aangehaald. Uiteraard wil iedereen het altijd beter doen dan zijn teamgenoot, in jouw geval Lucas Coenen. Maar als dan ook nog eens die teamgenoot in de loop van het seizoen je belangrijkste titelrivaal wordt, verandert dat dan onderlinge verhoudingen?
‘Vanuit mijn kant is er niets veranderd. Hoe het voor hem was weet ik niet. We hebben steeds fair met elkaar gestreden. Lucas was voor mij één van de rijders in het veld. Ik wilde winnen voor mijzelf. Het was voor het team geweldig zoveel races te winnen, we wonnen zestien van de twintig GP’s.’
Je zit al lang in het Nestaan Husqvarna-team. Je moet je daar wel heel erg thuis voelen?
‘Al die tijd zijn de monteurs er al bij betrokken. Ze werken erg hard. Het voelt echt als familie. Dat geeft me een heel fijn en veilig gevoel. Er heerst een geweldige sfeer. En dat merk ik elke keer weer als ik de werkplaats in kom.’
Na de MXoN, waar je met het Nederlandse team derde werd, trainde je een tijd in Amerika. Is het denkbaar dat je ooit overstapt naar daar?
‘In de komende jaren speelt dit zeker nog niet.’
Het GP-seizoen duurt erg lang. Je begint in maart en pas eind september zit het erop. Ik zou me kunnen indenken dat er in die periode het een en ander aan je motor verandert. Is dat inderdaad het geval?
‘We hebben kleine aanpassingen doorgevoerd. Ik klaag nagenoeg nooit over de motor als het een keer wat minder gaat. Dat overkomt iedereen. Ik kijk dan eerst naar mijzelf. In Lommel hebben we de vering iets harder gezet en dat was een verschil van dag en nacht.’
Moet je altijd op 100% rijden om wereldkampioen te worden?
‘Ik heb altijd een beetje de veilige kant aangehouden. Ik heb me nooit over de kop willen rijden. Ik heb geprobeerd zo lang mogelijk op twee wielen te blijven staan. Dat was zeker in de laatste races het geval. Eerder in het jaar heb ik tegen het eind van de races wel helemaal voluit gereden. Ik geloof dat het met mijn lichamelijke fitheid wel goed zit.’
Het hoogtepunt tijdens het seizoen had de Nederlandse Grand Prix in Arnhem moeten worden. Jij was daar torenhoog favoriet, ook omdat je enkele weken eerder in Lommel alle Belgen had verslagen. Maar in Arnhem won je teamgenoot Lucas Coenen de GP, omdat jij in de tweede manche het tempo iets moest laten zakken vanwege een mechanisch probleem.
‘Met mijn snelheid zat het wel goed, maar er gebeurde iets in de tweede race. Iets waar ik zelf de hand in had, want het was het gevolg van een val van mij. Ik had uiteraard graag mijn thuis-GP willen winnen, maar met de tweede plaats zag het totaalplaatje er nog altijd goed uit.’
Rob Hartog stopt met racen: ‘Veel mooie momenten, maar ook een raar einde’
Wat staat er komende winter op het programma?
‘Gewoon verder gaan, hard werken en proberen volgend jaar nog beter te worden.’
Het nieuwe seizoen start in het eerste weekend van maart in Argentinië. Dan verdedigt Kay de Wolf, die vanwege zijn haarkleur de bijnaam ‘The Red Hurricane’ heeft, zijn wereldtitel. Enige dagen na afloop van het huidige seizoen zei hij nog niet te weten in welke klasse hij in 2025 zou aantreden. Gezien zijn postuur zou een overstap naar de MXGP voor de hand kunnen liggen, maar dat gaat niet gebeuren. Wel maakt zijn teamgenoot van dit jaar Lucas Coenen (nog maar achttien jaar als het seizoen begint) die overstap. Hij keert van GasGas weer terug naar KTM De Carli Racing. Liam Everts is de nieuwe teamgenoot van Kay de Wolf.
Foto’s: Husqvarna
| Jaar | Klasse | Rijder |
|---|---|---|
| 1986 | 125cc | Dave Strijbos |
| 1987 | 125cc | John van den Berk |
| 1988 | 250cc | John van den Berk |
| 1993 | 125cc | Pedro Tragter |
| 2012 | MX2 | Jeffrey Herlings |
| 2013 | MX2 | Jeffrey Herlings |
| 2016 | MX2 | Jeffrey Herlings |
| 2018 | MXGP | Jeffrey Herlings |
| 2021 | MXGP | Jeffrey Herlings |
| 2022 | WMX | Nancy van de Ven |
| 2024 | WMX | Lotte van Drunen |
| 2024 | MX2 | Kay de Wolf |
