Op 4 juli is in Boekel Henk van Mierlo overleden. De oud-crosser is 66 jaar geworden. Hij was succesvol in de jaren tachtig. Aan zijn carrière kwam in 1991 een eind door een val tijdens een training, waarbij de toen 33-jarige rijder zijn nek brak en een hoge dwarslaesie opliep, waarna hij uitsluitend nog zijn rechterarm kon bewegen. Vanaf dat moment was Van Mierlo aangewezen op een rolstoel. Tot zij ziek werd en twee jaar geleden overleed, verzorgde zijn vrouw Sjan hem. De laatste jaren bracht Van Mierlo veelal liggend door vanwege doorzitten.
Henk van Mierlo begon in 1974 op zijn zestiende met crossen bij de 50cc-junioren bij de GeLimBra. Bij die bond werd hij later kampioen bij de 125cc-senioren. Daarna stapte hij over naar de KNMV, waar hij bij de junioren moest beginnen. Hij stak ver boven de rest uit en mocht al snel bij de senioren uitkomen. Dat leverde hem de derde plaats op in het kampioenschap.
Een jaar later maakte hij de overstap naar de 250cc, een klasse waarin hij stuitte op onder andere Kees van der Ven. De nationale titelstrijd werd afgesloten met een vierde plaats. Zijn eerste WK-punten behaalde Henk van Mierlo in 1979 in de Nederlandse GP250 in Halle door achtste te worden in de tweede manche. Achter Van der Ven en Bennie Wilken werd hij dat jaar en het jaar erop derde in het Nederlands kampioenschap. In de enige GP die ooit in het Gelderse Hengelo werd verreden, kwam Van Mierlo in 1980 goed voor de dag en werd zesde en derde. Een jaar later mocht hij in de GP van Apeldoorn rijden op een overjarige fabrieks-Suzuki en dat leverde hem twee tweede plaatsen op achter dubbelwinnaar Van der Ven.
Kenny Roberts: de opkomst van een groot kampioen
In 1981 werd aan Henk van Mierlo door de KNMV de Ben Majoortrofee toegekend. Deze onderscheiding gaat naar een jong talent.
In 1982 kreeg Van Mierlo bij de GP van Mill opnieuw een overjarige fabrieks-Suzuki om Georges Jobé en Suzuki aan punten voor de voor Japanners belangrijke merkentitel te helpen. In de eerste manche werd Van Mierlo derde achter Danny Laporte en Jobé, in de tweede race lag hij tweede achter Laporte, maar voor Jobé, die de tweede plek in handen kreeg toen de Suzuki van Van Mierlo vermogen verloor, waardoor hij afzakte naar de vierde plaats. Dat jaar werden ook de eerste punten in het buitenland behaald en werd hij achtste in het WK, zijn hoogste klassering op wereldniveau. Het seizoen 1983 eindigde voortijdig door een val in de Duitse GP, als gevolg waarvan Van Mierlo een nier verloor.
In 1984 kwam de Motorzesdaagse naar Nederland en om te kunnen winnen bedacht de KNMV dat alle topcrossers in het team moesten worden opgenomen. Tot de geselecteerden behoorde ook Van Mierlo. De opzet van de KNMV slaagde, want het team werd wereldkampioen.
De beste prestatie van Henk van Mierlo in 1985 was de tweede plaats (twee keer derde) in de door Gert-Jan van Doorn gewonnen Nederlandse GP in Lichtenvoorde. Daarna scoorde hij nog een enkele keer WK-punten.
Na al die jaren op een kwartliter te hebben gereden, maakte Henk van Mierlo in 1991 de overstap naar de 500cc. Een val op zijn vaste trainingscircuit Bezuidenhout in Boekel zette zijn leven en dat van zijn gezin (Sjan en Henk hadden een zoon en een dochter) op zijn kop.
Op 10 juli is Henk van Mierlo naar zijn laatste rustplaats gebracht. De kist werd gedragen door zijn vier collega’s van het winnende Zesdaagseteam van 1984: Henk Poorte, Gerrit Wolsink, Simon Schram en Martin Schalkwijk.
Foto’s: Jan Boer
