Door vijf dodelijke ongelukken werd in 2022 met helaas nietsontziende cijfers nogmaals aangetoond dat de Isle of Man TT totaal nietsontziend is. In geen enkele andere motorrace liggen de dood en indrukwekkende prestatie zo dicht bij elkaar, want de TT van dit jaar is natuurlijk ook gewoon die van de vier zeges van Peter Hickman… Maar ja, zie dat maar eens uit te leggen aan tante Truus ‘van de overkant’. Kansloos, weet ook de Nederlander Ilja Caljouw. De 34-jarige coureur uit Bovensmilde zag eerder dit jaar zijn droom uitkomen met een TT-start, maar werd onbedoeld het bewijs dat je er ook genadig vanaf kunt komen als je valt op de beruchte Mountain Course. Het maakt een gesprek met hem zo mogelijk nog interessanter.
Fotografie: Adam McMahon en Performance Racing Achterhoek
We zijn een paar weken na de TT, dus je hebt tijd gehad om te reflecteren. Hoe kijk je inmiddels terug op je eerste deelname aan het bekendste én ook beruchtste motorsportevenement ter wereld?
Ilja Caljouw: ‘Ik kijk er om verschillende redenen met gemengde gevoelens op terug. Deelnemen aan de TT op Man was een droom en die is uitgekomen, maar niet op de manier waarop ik hoopte.’
Hoe de Dutch TT de MotoGP-zomervakantie volledig op z’n kop zet
Bedoel je dan de dodelijke ongevallen of je eigen presteren?
‘Beide in dit geval.’
Kun je dat uitleggen?
‘Ik kende bijvoorbeeld Supersport-rijder Mark Purslow persoonlijk. Hij en zijn team aten sinds dit jaar bij ons en dan krijg je al snel een band. Met de North West hebben we tijdens de feestavond nog uitgebreid zitten ouwehoeren en in aanloop naar de TT van 2022 hadden we veel contact. Als je dan hoort dat hij verongelukt is, komt dat heel hard binnen.’
En komt het allemaal ineens wel heel dichtbij. Dichterbij dan je eigenlijk wilt?
‘Ja, eigenlijk wel. Dat komt ook doordat in de bocht waar ik viel iemand om het leven is gekomen dit jaar. Als ik heel eerlijk ben, wordt het dan wel allemaal heel moeilijk om te behappen. Zeker als je daar op een rustig moment nog eens aan terugdenkt.’
Snap jij dat er mensen zijn die jou en al die andere deelnemers totaal niet snappen?
‘Ik kan mij er wel iets bij voorstellen, maar er zijn ook heel veel mensen die iets doen waar ik dan weer totaal niets van snap. Al snap ik ook dat ik niet helemaal objectief ben.’
Kun je als deelnemer aan de TT wel objectief kijken naar het evenement?
‘Eigenlijk niet als ik eerlijk ben, zeker niet als je eenmaal op het eiland bent. Van tevoren maak je natuurlijk wel die afweging of het te gevaarlijk is. Ik heb heel bewust de keuze gemaakt dat het voor mij niet te gevaarlijk is en stond daarom aan de start. Vanaf dat moment moet je er niet nog een keer aan gaan twijfelen, want die gedachten gaan je echt niet verder helpen.’
Word je niet heel moe van die laatste paar vragen die ik je stel?
‘Nee hoor en ik snap ze ook wel. Wat ik wel heel ingewikkeld vind, is dat veel mensen een oordeel hebben zonder zich te willen verdiepen in wat er allemaal komt kijken bij een TT-deelname. De eisen om te mogen starten zijn bijvoorbeeld heel streng en er komt als team en rijder ongelooflijk veel kijken om het allemaal rond te krijgen. Wat mij ook stoort, is dat veel media pas over het evenement schrijven na een dodelijk ongeluk, daar hou ik niet zo van. Het is een evenement met twee kanten, maar belicht die twee kanten dan alsjeblieft ook.’
Kreeg je veel vragen vanuit je directe omgeving, nadat duidelijk werd dat je echt ging meedoen aan de 2022-editie?
‘Er zijn heel wat mensen geweest die aan mij vroegen of ik “wel helemaal goed was”. Gelukkig waren er ook veel die het wel snapten, maar het bijvoorbeeld zelf nooit zouden doen. Ja, ook mensen uit mijn raceomgeving, al is er in die wereld wel meer begrip.’
Ondanks die vragen, besloot je toch te starten. Waarom?
‘Mijn vader is overleden in het verkeer. Toen dacht ik “als dat kan gebeuren, dan kan ik dit ook gaan doen”.’
Dat is een heel bijzondere uitspraak.
‘Dat weet ik niet, maar ik wist vanaf dat moment wel dat ik het risico wilde nemen om te starten tijdens de TT. Want je kunt wel veilig proberen te leven, naar huis fietsen bijvoorbeeld is normaal toch redelijk veilig, maar als je net op het verkeerde moment op de verkeerde plek bent, maakt redelijk veilig niets meer uit.’
Heb je tijdens de TT vaak aan je vader moeten denken?
‘Ja, maar niet meer dan normaal.’
Je hebt het risico van Man letterlijk meegemaakt, want je bent gevallen. Weet je nog wat er gebeurde?
‘Ja, ik was bezig aan een ronde die goed ging naar mijn gevoel. Nadat ik ingehaald werd, probeerde ik aan te pikken, maar het gat werd net iets te groot toen ik een bocht net te hard en net te krap instuurde, waardoor ik bocht-uit asfalt te kort kwam. Ik zag het aankomen, waardoor ik nog kon vertragen, maar het was toch een behoorlijke klap. Uiteindelijk kwam ik er met een scheurtje in mijn enkel, gekneusde knie en zwellingen in mijn buik vanaf. Vervelend, maar dat zijn blessures die je ergens anders ook kunt oplopen.’
Je had je van tevoren ongetwijfeld voorgenomen om niet bij iemand aan te haken.
‘Ik heb mijzelf toch iets lopen opfokken, want je wilt toch mee. Dat zit dan toch een beetje in je… Daarna was dat wel anders.’
Interview Piet, Jurgen en Zonta van den Goorbergh: Drie generaties in de TT
Hoe bedoel je?
Ilja Caljouw: ‘Ik had op het moment dat ik viel pas acht ronden gereden. Hoewel ik na mijn val groen licht kreeg om later in de week weer te rijden, was dat wel met pijn en veel hulp van de fysio. Verre van ideaal dus.’
Je noemt nu vooral lichamelijke dingen, maar was het geestelijk ook anders?
‘Na mijn val heb ik niet meer gepusht, inderdaad.’
Was je geschrokken?
‘Geschrokken is een verkeerd woord, noem het maar realistisch geworden. Twee dagen na mijn val, reed ik alweer dezelfde tijden alleen met een andere mindset. Uiteindelijk is het wel die mindset waarmee je moet rijden, want dat iets te gretige moet je gewoon thuislaten, anders komt het niet goed op Man.’
Op het moment dat je viel, duurde het best lang, voordat duidelijk werd dat het relatief gezien meeviel. Dat moet voor het thuisfront haast ondragelijk zijn.
‘Dat is inderdaad hartstikke lastig voor ze. De organisatie had aan het team wel al snel laten weten dat ik afgevoerd was naar het ziekenhuis, maar wel bij kennis was. Dat is alleen een ruim begrip en het thuisfront krijgt daar lang niet alles direct van mee.’
Hoe is jouw thuissituatie?
Ilja Caljouw: ‘Ik woon samen met mijn vriendin Angelique.’
Heb je het met haar er van tevoren over gehad?
‘Wel in grote lijnen, maar niet specifiek over vallen of nog erger. Wij zijn wel vlak voor de TT een geregistreerd partnerschap aangegaan. Om te zorgen dat mocht er wat gebeuren, alles goed geregeld zou zijn. Het is voor haar zeker geen gemakkelijke tijd geweest, dat weet ik heel goed. We hebben nu iets langer dan een jaar een relatie, dus ik racete al toen ik haar leerde kennen. Ook op stratencircuits en ze wist van mijn grote droom, maar de Isle of Man TT is wel van een ander niveau qua spanning. De eerste paar dagen was ze op het eiland en toen viel het wel mee vertelde ze, maar vooral toen ze thuis zat en ik aan het racen was, had ze het lastig. Dat snap ik, zeker op het moment dat er iets gebeurt. Bij een rode vlag wordt er heel weinig gecommuniceerd. Twee dagen na mijn crash, heb ik na een rode vlag anderhalf uur moeten wachten op de Mountain, voordat ik werd opgehaald door marshalls. Met mij was er niets aan de hand, alleen niemand wist dat. Gelukkig had een andere deelnemer een mobiele telefoon bij zich en kon ik via Facebook even een berichtje sturen dat ik oké was. De marshalls boden ook al aan te helpen met hun mobieltje.’
Heeft je deelname aan de TT van Man je veranderd?
‘Ik heb er mentaal toch wel een tikkie van gehad, vooral omdat ik mij niet heb kunnen kwalificeren voor de Superbike-race en Senior TT. Gelukkig kan ik dat nog rechtzetten, want dit hoeft voor mij echt niet de laatste keer te zijn en normaal gesproken ben ik er in 2023 weer bij. De vraag is alleen of ik een start krijg, omdat ik mij niet gekwalificeerd heb. Aan de andere kant, ik heb al wel 114 gemiddeld gereden.’
Je zegt het alsof 114 gemiddeld vrij gewoon is, maar dan heb je het wel over 232 kilometer per uur. Gemiddeld! Het is daarom toch niet gek dat ik altijd geleerd heb dat mogen starten op Man al een hele prestatie op zich is?
Ilja Caljouw: ‘Zo zien veel mensen het inderdaad wel, maar ik eigenlijk niet. Voor mij komt het voort uit wat je daarvoor gedaan hebt en het kan altijd harder. Zo zijn er een paar bochten waar ik weet dat de toppers die vol gas doen, maar dat is echt iets wat ik nog niet doe. Je wilt eerst weten waar je ongeveer uitkomt en met die kennis ga je langzaam opbouwen.’
Hoe lang duurt dat opbouwen?
‘Ik heb daar nu in totaal zestien ronden gereden en dat is niet veel, want je hebt er zeker twintig nodig voor je echt kunt gaan opbouwen. Die twintig heb ik dus niet eens gehaald en daarom wil ik hoe dan ook nog een keer terug!’
