Hans Fischer: de dag dat regen veranderde in dikke tranen

De komende weken gaat het door de terugkeer van de Nederlandse Formule 1 Grand Prix heel erg vaak over Circuit Zandvoort. Terecht natuurlijk, want het is nogal wat, maar bij het horen van Zandvoort gaan onze gedachten altijd uit naar Hans Fischer. Op 25 augustus is het precies 25 jaar geleden dat hij verongelukte bij het uitkomen van de Tarzanbocht. Twee weken eerder maakte Guus van Goethem deze waanzinnige plaat van Hans (zie foto boven), op weg naar wat later bleek zijn een na laatste zege…

Iedereen die ooit op Circuit Zolder is geweest en een minimale kennis van fotografie heeft, weet dat het er voor een fotograaf lastig werken is. Heel erg lastig zelfs, want tussen de beruchte muren van beton en de even beruchte hekken zit vaak maar een centimeter of vijftig waar een fotograaf kan werken en dan moet je dat strookje ook nog eens delen met brandnetels, distels, losliggende stenen of loodzwaar zand. Een wolkbreuk na een tropische racedag is dan wel het allerlaatste waar je op zit te wachten. Tenzij je al die uitdagingen weet te transformeren tot een kans die maar heel zelden voorbij komt. En dat is precies wat Guus van Goethem doet op 11 augustus 1996: ‘Vlak voor de tweede Supersport 600-race zag ik uit een ooghoek ineens hele rare wolken. Omdat het die dag snikheet was, wist ik dat ons wat te wachten stond. Maar ja, wat moest ik doen? Het was nog maar een paar minuten tot de start en de auto stond op een flink stukkie rennen. Ik heb toen iets gedaan wat ik nooit eerder deed en ook nooit meer heb gedaan, namelijk al mijn fotografiespullen laten staan en als een gek een paraplu opgehaald.’

Buiten adem en net op tijd komt Guus terug in de Jacky Ickx-bocht – de laatste chicane voor het rechte stuk – waar zijn spullen van enkele duizenden guldens gelukkig nog staan.

Na een paar ronden begint het te hozen. Zo hard dat tegenwoordig direct de race stilgelegd zou worden, maar 25 jaar geleden wordt daar om gelachen. Als een soort Mister Gadget steekt Guus z’n paraplu achter zijn shirt in de hoop dat z’n camera het houdt. Of de foto’s iets worden? Het is het diatijdperk, dus pas op maandag blijkt het raak te zijn. Helemaal omdat Hans Fischer de race wint na een demonstratie die iedereen die er die dag bij was nooit meer zal vergeten. Alsof er voor Hans amper water op de baan stond, alsof de niets ontziende betonnen muren langs het circuit zich van hun zachtste kant opstellen en alsof de rest van het veld er helemaal niets van kan.

Hans Fischer: bijzonder mens

En dat uitgerekend in België, het land waar het in 1994 misgaat voor hem op Spa-Francorchamps. Die crash zorgt ervoor dat hij lang niet kan racen en daardoor ook geen budget heeft. Omdat hij naast een goed, technisch onderlegd coureur vooral een goed mens is, misgunt niemand zijn succes van 1996, met vier Supermono-zeges, zijn prachtige derde plaats in de internationale Supermono-race op Donington Park en natuurlijk zijn zege op Zolder. Maar het is vooral de mens Hans Fischer die hem bijzonder maakte. Hij had altijd tijd voor iedereen, zeurde nooit en genoot van zijn leven als coureur. Hij was bovendien iemand die nadacht. Na een zware crash kon hij niet zomaar een knop omzetten om vervolgens weer even hard – of zelfs harder – rond te gaan. Mede hierdoor is de prestatie van Hans op Zolder twee weken later op Circuit Zandvoort het paddockgesprek.

Jeffrey Herlings wilde geen favoriet zijn in Valkenswaard 2010

Circuit Zandvoort… Net als Zolder in die tijd een circuit waar je met de motor maar op een paar plekken ‘kan’ vallen. Iedereen die dat weekend start weet dat, Hans weet dat, maar op vrijdag 23 augustus is hij daar geen moment mee bezig. Het kan allemaal niet op voor hem en dus bestelt de 30-jarige coureur uit Bussum direct veertig ‘regenposters’ bij Guus om uit te kunnen delen aan zijn sponsors. Met de afspraak later die week ze te komen ophalen… Maar tot die afspraak komt het nooit. Na een paar ronden van de tweede heat van de Supersport 600-race gaat het helemaal mis bij het uitkomen van de Tarzanbocht. Heel snel wordt duidelijk dat het heel ernstig is met Hans Fischer. Terwijl hij op de vierde positie ligt, krijgt hij bij het uitkomen van Tarzanbocht een high-sider, weet die op te vangen, komt terug in het zadel van zijn Ducati, maar raakt daarna een andere rijder waardoor hij alsnog valt. In de chaos daarachter gebeurt van alles, waarbij Fischer uiteindelijk hard geraakt wordt door een motor van een gevallen collega, die daar uiteraard helemaal niets aan kan doen. Hij overlijdt ter plekke aan nek- en hersenletsel.

Ongeloof

Het ongeloof in het paddock is groot. Eerder die dag won Hans nog de eerste manche, door met zijn Ducati net als in Zolder op een natte baan veel te snel te zijn voor alles en iedereen. ‘Er was bijna niet te rijden’, klinkt het na afloop trots en vrolijk. Iets dat bevestigd wordt doordat sommige coureurs zelfs de wedstrijd niet uitrijden omdat het ‘levensgevaarlijk’ is. Voor Hans Fischer gelden in de regen echter andere wetten en dat zorgt na de zege voor uitzinnige taferelen bij zijn Pro Carbon-team. Hans en zijn team kunnen niet wachten op de tweede race, zelfs al wordt die verreden onder veel betere omstandigheden.

Niet wetende wat er in de vierde ronde gaat gebeuren…