Als 16-jarige coureur in je debuutseizoen meedraaien in de meeste competitieve klasse ter wereld is een mega-uitdaging. Zonta van den Goorbergh ging ’m aan. Zijn doel was om aansluiting met het Moto2-veld te vinden en een basis te creëren om in 2023 met RW Racing GP op verder te kunnen bouwen. Motor.NL ging met Zonta in gesprek over zijn belangrijkste leermomenten van 2022.
Fotografie: Henk Keulemans
1. Ervaring is de sleutel tot succes
Zonta van den Goorbergh ging in 2022 zonder enige Grand Prix-ervaring van start in het WK Moto2. Vooraf werden er vraagtekens gezet of deze stap voor een 16-jarige coureur niet te groot was. Na een seizoen racen kan hij antwoord geven op deze vraag. Was de stap te groot? ‘Nee ik denk het niet. Vooraf hadden we gedacht dat we als laatste zouden beginnen met hopelijk een niet al te grote achterstand naar de rest. Vanaf de eerste race in Qatar kon ik mij gelijk mengen tussen de rijders. Dat was boven verwachting. Het seizoen heeft ups en downs gekend, maar ik denk dat we over een heel seizoen tevreden mogen zijn over de progressie. Je ziet tijdens het seizoen dat ervaring in deze klasse mega belangrijk is. Daarom denk ik dat deze stap de juiste was, want die ervaring hebben we dit jaar kunnen opdoen. In de eerste race in Qatar eindigde ik bijna op een minuut van de winnaar, maar dat hebben we later in het seizoen tijdens sommige races kunnen halveren. Ook zie je dat ervaring op circuits belangrijk is. Op banen buiten Europa, waar we door corona een paar jaar niet waren geweest, zat ik er over het algemeen dichter bij dan op circuits waar de Moto2-rijders de laatste jaren heel veel hebben gereden, zoals Jerez. In 2023 heb ik op alle circuits al eens gereden en dat geeft mij een voorsprong ten opzichte van afgelopen seizoen.’
2. Tactiek verandert
Je geeft aan veel progressie te hebben gemaakt, maar hoe heb je dat gedaan? ‘Natuurlijk heeft het RW Racing GP-team daarbij geholpen. Ik heb een fijn team en een goede crew chief, waar ik een uitstekende band mee heb en die gelukkig volgend jaar bij mij blijft. Ook mijn vader speelt hier een belangrijke rol in. Voor dit seizoen hebben we jaren gereden met ons eigen “familieteam” met mijn vader, oom en neef, waardoor deze situatie in een volledig team vrij nieuw voor mij was. Ik ben erg goed ontvangen. Tijdens de tests in het voorseizoen reed ik nog veel te veel met een Moto3-stijl, “te rond” noemen we dat. Ik moest leren om de motor meer stil te zetten in het midden van de bocht. Dat is in de Moto2 zeer kritisch, mede vanwege de power in de motor en omdat onze banden niet veel grip bieden. Ook moest ik harder gaan remmen. Voor je gevoel moet je langzamer gaan rijden om sneller te gaan. Dat is een proces, waarin ik mij gedurende het seizoen constant in ben blijven ontwikkelen. Ik denk dat het in mijn voordeel is dat ik maar relatief kort in de Moto3 heb gereden, waardoor ik mij vrij snel kon aanpassen. Je ziet bijvoorbeeld aan Niccolo Antonelli dat hij na jaren Moto3 heel veel moeite heeft met deze overstap, maar er zijn ook rijders die wel heel snel de switch kunnen maken. Vanaf de eerste race kom je met andere rijders te rijden die ik nog niet ken en allen een eigen manier van racen hebben. Van de buitenkant valt dat niet echt op, maar daar zit een flink verschil in. Dat was in de eerste races best even aftasten, hoe je met hen een duel kan aangaan. Ook hebben we onze tactiek in de trainingen tijdens het seizoen aangepast. In het begin probeerde ik rijders te volgen in een poging om daarvan te leren. Vanaf Aragón (september) hebben we het anders gedaan. Achter rijders aan rijden leer je wel van, maar je bouwt geen eigen ritme op. Dit was belangrijk om meer constantere races te rijden. Het was een keuze voor de toekomst en niet om snel resultaat te boeken. Dat was in Aragón eerst best even lastig, maar uiteindelijk gingen we nog bijna door naar Q2. Je ziet het verschil vooral terug aan mijn rijlijnen. Een mooi voorbeeld van iemand die een eigen ritme heeft opgebouwd, is Alonso Lopez. Die kwam pas vanaf de zevende race in het veld, maar reed altijd alleen in de trainingen. Hij is nu volgend jaar een titelkandidaat. Ik ga volgend jaar ook niet meer wachten op andere rijders. Als er iemand voor mij zit, dan is het mooi meegenomen, maar uiteindelijk moet mijn eigen ritme ervoor zorgen dat ik verder naar voren kom.’
Over Collin Veijer en zijn debuut in de Grand Prix
3. Omgaan met ups en downs in het Grand Prix-paddock
Het Grand Prix-seizoen bestond afgelopen jaar uit twintig races en in 2023 zijn dat er zelfs 21. Was je klaar voor zo’n lang seizoen? ‘Aan de ene kant is het voorbij gevlogen, maar aan de andere kant was het ook wel een lang en zwaar seizoen. We hebben periodes gehad dat we veel races kort achter elkaar hadden. Toen we vanaf de vijfde race in Europa kwamen, had ik het een aantal races best lastig. Dan is het mentaal best pittig. Wanneer het dan door crashes of technische issues niet lukt in een weekend, kan je gemakkelijk de juiste richting kwijtraken. De Moto2-motor is een gevoelige fiets; wanneer je iets kleins verandert, kan dat grote gevolgen hebben. Wanneer het niet lukt, ga je iets anders of meer geforceerd rijden waardoor het gevoel met de motor eerder minder dan beter wordt. Dat is ook een leerproces. Je krijgt te maken met grote teleurstellingen, zoals met die grote crash in Portimão. Daar had ik gewoon een top-tien kunnen scoren. Het was een gevaarlijk moment. Na het incident was ik erg boos en verdrietig. Op zo’n moment ben ik het liefst even alleen. Daarna is het zaak om je weer te herpakken. Ik heb zeker genoten van het rijden in de Grand Prix, want dit is toch waar je altijd al van droomt. Maar dat genieten lukt natuurlijk niet altijd. Het vele reizen is mooi, maar dat wordt je ook wel een beetje zat. In het naseizoen waren we verschillende weken achterelkaar van huis. Ook het tijdverschil is dan best lastig, want je hebt gedurende de dag maar weinig kans om contact met mensen in Nederland te hebben. Ik vond zelf Indonesië erg mooi met de cultuur en prachtige omgeving. En natuurlijk was Assen heel bijzonder om voor al mijn bekenden en fans te racen. Ik was vanuit de Red Bull Rookies Cup wel gewend om in het Grand Prix-paddock te zijn, maar dit is toch anders. Je moet als het ware je plekje een beetje weten te vinden in de paddock en ook buiten het rijden kunnen ontspannen.’
4. De weg naar honderd procent kunnen pushen
Hoe heb je gezorgd dat je als 16-jarige fysiek klaar bent voor een Grand Prix-seizoen? ‘Ik heb voor het seizoen hard getraind, maar voor een 16-jarige is een Moto2-motor, die qua power lijkt op een Superbike, best lastig om mee om te gaan. In het begin van het jaar kwam ik dan ook nog wel wat kracht te kort en kon ik een race van veertig minuten niet constant honderd procent pushen. Dit resulteerde bijvoorbeeld in armpomp in Mugello en op de Sachsenring kreeg ik kramp. Tijdens het seizoen ben ik hard blijven trainen. Daar is niet altijd tijd voor, omdat de races kort achter elkaar zijn. We hebben de zomerstop niet gebruikt om te rusten, maar om fysiek sterker te worden. Ik heb twee personal trainers, de een gericht op kracht en de ander op coördinatie. Daarnaast zit ik veel op de fiets en de mountainbike, samen met mijn oom Patrick. Aan het einde van het seizoen voor mijn blessure in Australië kon ik wel een volledige race pushen, dat gaf een goed gevoel. Bijvoorbeeld in Japan kon ik in de laatste ronde van de race nog een snelste sectortijd draaien. Je hebt veel kracht nodig voor het remmen. Tijdens de laatste race in Valencia had ik door mijn blessure nog veel pijn aan mijn pols. Dan zie je dat je minder kracht hebt om te remmen en het moeizamer gaat. Maar het gaat niet alleen om kracht, alles moet fysiek op orde zijn. We hebben nu weer een volledige winter om verder te trainen, dus ik verwacht dat het fysieke stuk in 2023 geen enkel issue meer gaat zijn.’
Kervin Bos: het verhaal van 17 zeges en 1 wereldtitel
5. Voor WK-punten heb je niet alleen snelheid nodig
Je hebt in het afgelopen seizoen geen WK-punten gepakt. Dat moet toch balen zijn geweest. ‘Vooraf hadden we niet per se op punten ingezet, maar als je er een aantal keer zo dichtbij zit, dan is dat natuurlijk wel erg jammer. Tijdens de derde race in Argentinië ging het mega en verrassend goed. Ik plaatste mij voor Q2. Ik had een mindere start in de race, maar kon in de eerste ronde alweer diverse rijders passeren. Ik had daar echt het tempo voor een puntenklassering, maar maakte zelf een fout en crashte. Ik kon alleen maar boos op mijzelf zijn. Daarna hebben we ook een paar keer pech gehad. In Amerika werd ik eraf gereden en in Portimão was ik betrokken bij die grote crash. Ik reed toen met rijders die uiteindelijk dik in de top-tien zijn gefinisht. Dat zijn lastige momenten. Daarna ging het in Europa even wat minder, maar later in het seizoen kwamen we met een paar finishes net buiten de top-vijftien weer dicht bij de punten. Sommige weekenden gingen we een stap achteruit, maar we maakten daarna altijd weer twee stappen vooruit. De polsblessure in Australië kwam op een verkeerd moment, want tijdens de races in Japan en Thailand kreeg ik echt het gevoel dat we punten konden gaan scoren. In 2023 is het doel om onze stijgende lijn door te trekken. Deze winter gaan we wellicht samen met wat Moto2-rijders nog trainen in Spanje met een Yamaha R1. Deze motor komt het meest in de buurt van een Moto2-motor. Voor volgend jaar zou het mooi zijn als we ons vaker voor Q2 kunnen kwalificeren en geregeld in de punten kunnen zitten. We moeten het stap voor stap blijven zien, maar ik denk dat we overall niet mogen klagen over mijn debuutseizoen in de Grand Prix.’
