Henk Knuiman (foto) is bijna jubilaris: hij staat op het punt om zijn tiende Dakar uit te rijden. Bijzonder detail daarbij is dat hij ook maar tien keer is gestart. Waar het voor vrijwel elke motorrijder al een prestatie is om de finish te halen, lijkt het voor Knuiman verplichte kost te zijn. Dat combineert hij ook nog met een ernstig hoog tempo, want in etappe 12 stuurde hij z’n KTM als negentiende over de finish, op veertig minuten van winnaar Despres. Knuiman was de beste Nederlander.
Tien minuten na Knuiman was het kistrijder Robert van Pelt die over de streep kwam. Hij is nog maar één etappe verwijdert van winst in het kistklassement, en met ruim anderhalf uur voorsprong op de nummer twee lijkt de eindzege hem niet meer te kunnen ontgaan. Een wederom geweldige prestatie van deze 20-jarige Honda-coureur.
Hoewel Hans Vogels na afloop van de etappe liet weten dat ‘ie het maar een saaie bedoening vond, finishtte hij slechts als 27e, op veertien minuten van Knuiman en op 53 minuten van Despres. Vogels had moeite het laatste checkpoint te vinden, hetgeen ‘m vele minuten tijd kostte. Voor de KTM-rijder lonkt z’n eerste finish en daar kijkt hij enorm naar uit, niettemin omdat hij de beste debutant lijkt te worden, finishend op de 21e plek.
Richard de Groot kwam op anderhalf uur van winaar Despres binnen. Hij lijkt zijn zoveelste opvolgende Dakar-finish te gaan halen en daar kijkt eigenlijk niemand van op. De routinier behaalde in deze twaalfde etappe zijn beste finish van deze rally, op de 53e plek.
Bastiaan Nijen Twilhaar deed er één uur en veertig minuten langer over dan Despres, maar dat bleek een reden te hebben. Twilhaar kwam onderweg allerlei Honda-onderdelen tegen, die uiteindelijk van Joan Barreda Bort bleken te zijn: ‘“Sorry dat ik zo laat bel maar er is iets tussengekomen”. Dat waren de eerste woorden van Bas Nijen Twilhaar toen hij na middernacht het dagelijkse telefoontje pleegde naar Nederland. “Maar het was voor een goed doel. Aan het einde van de proef kwam ik op mijn pad Honda-onderdelen tegen. Ik dacht hier klopt iets niet. Ik zag verder geen motor en geen rijder. Maar bij de finish stond een gehavende Honda van Joan Barreda. De motor liep niet meer. Dat begreep ik wel want zowat de hele kabelboom was doormidden en de voor- en achterkant waren zwaar beschadigd. Die moet een flinke klapper hebben gemaakt. De Honda wilde niet meer starten. Met startkabels van toeschouwers met auto’s werd geprobeerd de motor weer aan de gang te krijgen maar dat lukte niet. Hij vroeg mij of ik hem wilde slepen. Ik heb eigenlijk niet nagedacht en meteen ja gezegd. Wist ik veel dat het 350 km slepen zou gaan worden. Ik had een sleepkabel bij me en heb wel wat ervaring met slepen in Tsjechie. Een sleepkabel om de voetsteun en dan gaan. Barreda wilde dat ik flink gas gaf, het liefst harder dan 100 km/u maar de hele Honda-directie die in drie busjes achter ons aanreed raakte in paniek. Langzaam, langzaam riepen ze. Maar Barreda wilde zo hard mogelijk. De Spanjaard had het niet gemakkelijk want hij moest met een hand sturen en met de andere hand heel het navigatiespul vasthouden. Op een gegeven moment brak de voorkant van de Honda af maar we bleven overeind. De mensen van Honda hebben alle spullen ingeladen en Barreda zat er even helemaal doorheen. Hij heeft me wel honderd keer bedankt, net als de teamleiding van Honda. Alleen Henk Knuiman, later in het bivak, was niet zo blij. Had hem maar laten staan, dat had mij een plaats gescheeld zei hij. Maar ik geloof niet dat Henk het meende. Nadat alles opgeruimd was konden we weer verder met de Honda-directie achter ons aan. Halverwege de verbinding, ik denk na bijna 200 km, was er onderweg een stempelpost. Die waren we in alle consternatie voorbij gereden. Gelukkig kreeg ik het in de gaten. We moesten van de snelweg af en terug naar een tankstation waar die stempelpost was. Ik heb nog helemaal geen straftijd en dat wil ik zo houden. Na ruim vijf uur hebben we samen het bivak gehaald. De mensen van Honda hebben me bedankt en gezegd dat ze morgen nog even langs komen. Ik wacht wel af. Op zich vond ik het een normale daad om iemand te helpen. En het is weer eens wat anders”, zo werd opgetekend door Peter van der Sanden.
