Bizarre WK-ontknopingen

Terwijl de hele F1-wereld – met Lewis Hamilton voorop – nog altijd naar adem staat te happen, is iedereen uit de wegrace al lang weer bezig met het heden of kijkt zelfs alweer vooruit. Niet zo gek, want wij kennen nog veel bizardere WK-ontknopingen, met bovendien veel meer Nederlanders, zoals Jan de Vries, Hans Spaan en Egbert Streuer met Bernard Schnieders. Wij zetten de tien meest bizarre op een rij!

1. 1990 – 125cc: Hans Spaan vs. Loris Capirossi

Het werd een oneerlijke strijd op Phillip Island, want Hans Spaan moest het alleen opnemen tegen een ‘leger’ van Italianen die probeerden Loris Capirossi aan de wereldtitel te helpen. De Duitser Stefan Prein – die voor aanvang van de slotrace aan de leiding ging in het kampioenschap – werd bij de start al uitgeschakeld, omdat hij werd geraakt door Alessandro Gramigni. Het ging daardoor tussen de 31-jarige Nederlander en de 17-jarige nieuwkomer. Het verschil was slechts twee punten, dus een zege zou de titel opleveren. De Italianen, onder aanvoering van de ervaren Fausto Gresini, hadden aangekondigd hun jonge landgenoot te zullen gaan helpen. En dat deden ze! Op sluwe – en gevaarlijke – wijze hield Gresini de Nederlander achter zich. Capirossi reed weg. Spaan werd zo boos dat hij onderweg zelfs een vuistslag aan Gresini gaf. Halverwege de race wist Spaan toch te ontkomen en naar Capirossi te rijden. Maar Gresini, Doriano Romboni en Bruno Casanova sloten ook aan. In de laatste ronde werd Spaan letterlijk door de Italianen in de tang genomen. Capirossi won de race en pakte de titel. Spaan werd het zo moeilijk gemaakt dat hij slechts vierde werd. Het betekende voor Spaan zijn tweede vice-titel op rij.

2. 1986 – Zijspannen: Streuer/Schnieders vs. Michel/Fresc

Egbert Streuer en Bernard Schnieders waren in 1986 al tweevoudig wereldkampioen. In de eerste zeven van totaal acht races viel de Nederlandse combinatie drie keer uit met technische problemen. Maar doordat de Nederlandse combinatie de overige vier races wonnen, hadden ze tijdens de slotronde in Hockenheim nog steeds een hele kleine kans op de titel. Alain Michel en Jean-Marc Fresc hadden veruit de beste papieren. De Fransen stonden negen punten voor op de Nederlanders en acht op Steve Webster en Tony Hewitt. Michel-Fresc hadden zo aan een vierde plek genoeg. Gezien hun vorm leek dat vooraf een gelopen zaak. Maar het ongelofelijke gebeurde! De Franse combinatie werd slechts vijfde. Terwijl Streuer-Schnieders door een strakke inhaalactie in de slotronde de winst pakte ten koste van Rolf Biland en Kurt Waltisperg. Een inhaalmanoeuvre die het verschil betekende tussen goud of zilver. Pas bij terugkomst in het rennerskwartier kregen Streuer en Schnieders te horen dat ze voor de derde keer wereldkampioen waren!

Zo wordt Spa-Francorchamps weer ‘een beetje’ van ons!

3. 1971 – 50cc: Jan de Vries vs. Angel Nieto

Jan de Vries zou in 1973 voor de tweede keer 50cc-wereldkampioen worden, maar zijn eerste titel behaalde hij op bijzondere wijze: in het hol van de leeuw. Angel Nieto was jarenlang de grootste concurrent van De Vries, maar ook voor de andere Nederlanders. Denk daarbij aan 1969 toen Aalt Toersen met één punt verschil de titel aan Nieto moest laten. Maar in 1971 klonk het Wilhelmus op het Spaanse Jarama. Nieto moest zijn thuisrace winnen om nog kampioen te kunnen worden, maar hij ging al vroeg in de finale onderuit. De Vries won de Grand Prix van Spanje en werd de eerste Nederlandse wereldkampioen in de wegrace. Een jaar later was de ontknoping net zo spannend. Deze keer eindigden De Vries en Nieto gelijk in punten. De beslissing viel in het voordeel van Nieto uit, omdat de Spanjaard in de vijf races waarin beide kemphanen waren gefinisht een tijdsvoordeel van 21,3 seconden had weten op te bouwen.

4. 1998 – 250cc: Loris Capirossi vs. Tetsuya Harada

Loris Capirossi begon als lijstaanvoerder aan de laatste race in Argentinië, ondanks dat zijn Aprilia-teamgenoot Tetsuya Harada het kampioenschap grotendeels had aangevoerd.Het verschil tussen de twee was vier punten. Capirossi en Harada hadden het met elkaar aan de stok voor de winst en de slecht gestarte Valentino Rossi kon aanhaken. Harada maakte een foutje, waardoor hij als derde de laatste ronde inging. In de slotronde begon ook Capirossi fouten te maken. Rossi pakte de leiding en Harada kwam naar de tweede plek. De Japanner was hierdoor op weg naar zijn tweede titel. Capirossi verloor zelfs zoveel terrein dat een inhaalactie onmogelijk leek. Toch niet! Capirossi ging van (te) ver in de aanval. De Italiaan zou de bocht nooit gehaald hebben als hij niet bij zijn teamgenoot naar binnen was geboord. Harada crashte en Capirossi kwam als tweede over de finish. Later zou de Italiaan gediskwalificeerd worden. Maar Capirossi behield wel zijn wereldtitel, omdat hij nog steeds vier punten meer had dan Harada. Hierop ontbond Aprilia het contract met Capirossi voor 1999 op grond van onsportief gedrag. De Italiaan spande een rechtszaak aan en won deze, waardoor ‘Capirex’ naast de titel ook nog een schadevergoeding van Aprilia kreeg.

5. 2013 – Moto3: Maverick Viñales vs. Ales Rins vs. Luis Salom

Deze kampioensstrijd was uniek, omdat het ging tussen drie rijders. Luis Salom ging aan de leiding voor de laatste race met twee punten voorsprong op Maverick Viñales en vijf punten op Alex Rins. Het werd een bloedstollende ontknoping tussen de drie thuisrijders in Valencia, die lang samen vooraan in gevecht waren. Tien ronden voor het einde schoof Salom onderuit. Het ging vervolgens tussen Viñales en Rins. Wie won werd wereldkampioen. De strijd werd net als bij Max Verstappen in de Formule 1 in de laatste ronde beslist. Na een aantal wisselingen ging Viñales aan de leiding voor Rins en ook Jonas Folger had nog aansluiting. Het kwam aan op de laatste bocht. Rins remde later, ging zijn landgenoot voorbij, maar kon de ideale lijn niet houden. Viñales kwam veel beter uit de krappe bocht, waardoor hij als eerste over de finishlijn reed en wereldkampioen werd. Rins werd nog derde achter Folger. Voor Viñales, die momenteel actief is bij Aprilia in de MotoGP, is het toe nu toe zijn enige wereldtitel.

6. 2000 – 250cc: Oliver Jacque vs. Shinya Nakano

0,014 Seconde! Nog nooit verloor een rijder met zo weinig verschil de wereldtitel als Shinya Nakano in 2000. Tijdens de laatste slotrace op Phillip Island ging het tussen hem en zijn teamgenoot Oliver Jacque. Ook Daijiro Katoh maakte vooraf nog een kleine kans, maar hij kon zich in de race niet met de titelstrijd bemoeien. Het werd een man-tegen-mangevecht, aangezien de Tech3 Yamaha-coureurs samen weg wisten te rijden. Met maar twee punten verschil tussen Nakano en Jacque betekende een zege tevens de wereldtitel. Nakano deed al het kopwerk. Jacque wachtte af, maar sloeg op het juiste moment toe. Op het laatste recht stuk naar de finishlijn kwam de Fransman uit de slipstream en klopte de Japanner op een haarlengte. Zo was Jacque de nieuwe 250cc-wereldkampioen.

7. 2015 – MotoGP: Jorge Lorenzo vs. Valentino Rossi

Deze bizarre ontknoping kent iedereen. Valentino Rossi was bezig aan een ijzersterk seizoen en was met zijn teamgenoot Jorge Lorenzo in gevecht voor zijn tiende wereldtitel. Het ging voor Rossi fout in de voorlaatste race in Maleisië met het meeste besproken MotoGP-moment allertijden. Rossi werd bestraft na de ‘Sepang-clash’ met Marc Márquez en moest tijdens de slotrace in Valencia als laatste starten. De Italiaan had nog steeds een kans, want hij had voor aanvang zeven punten meer dan zijn Spaanse concurrent Lorenzo. Rossi wist knap door het veld te rijden en kwam tot de vierde plek, maar dat was niet genoeg. Vooraan bleef Lorenzo namelijk zijn landgenoten Márquez en Dani Pedrosa, die geen aanval konden of wilden doen, knap voor. Dit uiteraard tot grote woede van de Rossi-fans. Lorenzo pakte zo zijn derde – en laatste – MotoGP-titel en vertrok vervolgens naar Ducati. Rossi zou niet weer zo dicht bij een wereldtitel komen.

MotoGP: 2022 wordt het jaar van de waarheid voor Ducati

8. 1982 – 250cc: Jean Louis Tournadre vs. Anton Mang

Jean-Louis Tournadre valt in de categorie ‘eendagsvlieg’, maar wel één met een wereldtitel. De Fransman stond voorafgaand aan het 250cc-seizoen 1982 niet te boek als een titelkandidaat. Toch wist hij de openingsrace op zijn thuisbaan in Nogaro te winnen. Dit kwam mede omdat veel rijders daar staakten. Tournadre bleef constant – veelal top-5-posities – scoren. Zijn grootste concurrent was Anton Mang, die tot aan de slotronde in Hockenheim vier races wist te winnen. Voor eigen publiek deed Mang wat hij moest doen: winnen. Dit betekende dat Tournadre minimaal vierde moest worden. Lang leek het er niet op dat hij dit zou halen, maar de Yamaha-privérijder had het geluk dat er in die tijd veel snelle Franse coureurs waren. In de slotfase schoten voornamelijk Patrick Fernandez en Christian Estrosi te hulp door Tournadre vrij baan te geven en het de Duitser Manfred Herweh lastig te maken. Volgens de Fransen zelf was deze hulp spontaan gedurende de race tot stond gekomen. Zo kon Tournadre als vierde finishen. Dit uiteraard tot woede van de Duitse fans die op de hand van Mang waren. De Duitser toonde zich een sportief verliezer door zijn fles campagne aan Tournadre te geven.

9. 1999 – 125cc: Emilio Alzamora vs. Marco Melandri

Aan deze herinnering uit zijn rijke carrière denkt Marco Melandri het minst graag terug. De op dat moment net 17-jarige Italiaan was iets te enthousiast om wereldkampioen te worden in zijn tweede GP-seizoen ten koste van Emilio Alzamora. Gedurende het seizoen was Alzamora constanter en Melandri sneller. De beslissing viel tijdens de laatste race in Argentinië. Alzamora had aan een tweede plaats genoeg om de titel te pakken. Melandri reed vooraan weg met Lucio Cecchinello, maar zijn ervaren landgenoot crashte. Daarachter wist Alzamora naar een voor hem ‘veilige’ tweede plaats te komen. De Italiaan moest ervoor zorgen dat Alzamora minimaal derde zou worden. Daarom besloot Melandri het in de laatste ronde over een andere boeg te gooien. De jonge Italiaan liet zich afzakken en haalde vervolgens alles uit de kast om Alzamora te vertragen of zelfs te laten crashen. Zonder resultaat, want de derde rijder Roberto Locatelli kwam er niet meer bij en Alzamora hield zijn hoofd koel. De Spanjaard eindigde één punt boven Melandri in het kampioenschap.

10. 2006 – MotoGP: Nicky Hayden vs. Valentino Rossi

Na vijf titels op rij in de 500cc/MotoGP, verliep het seizoen 2006 lange tijd moeizaam voor Valentino Rossi. De Italiaan kreeg te kampen met diverse tegenslagen. Zoals mechanische problemen, valpartijen en blessures. Daarentegen kende Nicky Hayden een zeer constant seizoen en stond met nog twee races te gaan twaalf punten voor. Hayden dacht in de voorlaatste wedstrijd op Estoril zijn titelkansen in rook te zien opgaan toen teammaat Dani Pedrosa hem raakte en ze beiden crashten. Hayden had het geluk dat Rossi in deze race op de finishstreep werd geklopt door Toni Elias. Deze vijf punten bleken achteraf cruciaal te zijn. Toch had Rossi in Valencia de beste papieren en stond acht punten voor op Hayden. Maar Rossi bleek ook maar een mens te zijn; na een slechte start vanaf pole ging hij even later onderuit. De duurste crash uit zijn carrière, want het kostte hem de wereldtitel. Rossi stapte nog wel weer op en werd dertiende. Maar dat was niet genoeg. Hayden finishte als derde en werd tot wereldkampioen gekroond.