Nee, het hoeft niet altijd een epische reis te zijn als je naar Amerika gaat om dat ultieme gevoel van vrijheid te beleven. Het kan ook kleiner, fijner, minder voor de hand liggend en toch hyper Amerikaans. Hans Avontuur huurde een bijna twintig jaar oude Harley bij local Michael en reed over water. Bij wijze van spreken dan.
Om een lang verhaal kort te maken. In de aanloop naar deze reis door North Carolina ging van alles mis. En ik had een hele andere route in mijn hoofd. Maar uiteindelijk leidde een motorrijdersplatform me naar de eilandengroep Outer Banks en naar Michael, een motorrijder met een bijna twintig jaar oude Harley-Davidson Electra Glide Ultra Classic. Eén probleem: Michael zat in El Salvador.
Net als ik me neerleg bij de wet van Murphy, piept mijn telefoon. Bericht van Michael. Hij had waarschijnlijk wel een oplossing. De Harley stond afgedekt met een zeiltje onder het balkon van zijn huis. Het zadel lag eraf en de accu hing aan een druppelaar. Als ik dat allemaal zelf in elkaar kon schroeven was ik ‘good to go’. En de sleutels dan? ‘Oh, die zitten gewoon in de topkoffer.’ Gereedschap? ‘Dat ligt in de garage en die is open.’
Het is de relaxte manier van leven die in Amerika gelijk staat aan de sfeer van de Outer Banks of OBX, zoals ze het zelf graag afkorten. Het is een soort XXXL-formaat Waddenzee. Maar dan in een exotische variant met pelikanen, zand in de straten, houten huizen, stranden waar je met een 4×4 gewoon overheen kunt rijden, houten pieren, huizen die letterlijk in zee staan en een uitgestrekt netwerk van gigantische bruggen die de eilanden en schiereilanden met elkaar verbinden.
Blue Ridge Parkway: Bochten op z’n Amerikaans
Ondertussen heb ik het zadel er terug opgezet, de druppelaar gedemonteerd en ja hoor, het contact werkt. Druk op de knop en pa, pa, pa, pa, pa, pa! De Harley uit 2006 – met 100-jarig HD logo op de tank – loopt als een zonnetje. Voor de zekerheid check ik de meters van de batterij, oliepeil en brandstofvoorraad. Alles dik in orde. Net als de remmen en de banden.
Niet veel later glijd ik door het verkeer van Kitty Hawk, een uitgestrekt dorp zoals er in OBX meer van zijn. Een handvol oorspronkelijke huizen en de rest is er later allemaal bijgebouwd, inclusief een heleboel prachtige vakantiewoningen. Steeds volgens dezelfde opbouw: zee, strand, duinen, vakantiehuizen, doorgaande weg en een strook met winkels, restaurants en bedrijven.
Kitty Hawk. Bij de opletters gaat er een belletje rinkelen. Ja? Nee? Op deze plek schreven de broers Wilbur en Orville Wright in december 1903 geschiedenis. Ze maakten de eerste geslaagde vlucht met een gemotoriseerd vliegtuigje, de Flyer. Het wonder duurde twaalf seconden en ging 37 meter ver.
De keuze was niet zomaar op Kitty Hawk gevallen. Ze wilden onder meer wind, zand en een afgelegen plek zonder pottenkijkers. Hun succes was het gevolg van passie, kennis en volharding. Iets dat Amerikanen graag als een soort mantra van de natie zien. Geen wonder dat er een enorm memorial is ingericht met onder meer een reusachtig monument, stenen die de vier vluchten van 17 december 1903 markeren en een informatief bezoekerscentrum met kopie van de Flyer.
Burgeroorlog
Ik start de Harley en vervolg mijn reis, die voorbij Nags Head van sfeer verandert. De levendigheid maakt plaats voor rust en natuur. De weg gaat langs de zwart-wit gestreepte vuurtoren van Bodie Island uit 1872, gebouwd omdat er te veel schepen zonken rondom de eilanden en zandbanken. De twee eerdere vuurtorens op deze plek hebben beide maar kort overeind gestaan. De eerste was verkeerd gebouwd, de tweede is tijdens de Burgeroorlog opgeblazen.
De weg wordt leger en leger. Zand waait over het asfalt. Ik passeer een eerste brug, gevolgd door een hele grote tweede. Het voelt als rijden over water van Bodie Island naar Pea Island, lekker spelen met de rake klappen van de V-twin. Ik betrap mezelf erop dat ik het Twin Cam 88 blok veel karakter vind hebben, terwijl ik het bij de introductie destijds juist te glad vond… Bovendien maakt hij een mooi vol geluid.
De Outer Banks bevinden zich voor de kust van North Carolina, in het dampende zuiden van Amerika. Daar is het toch al vaak zo lekker rijden over de zogenaamde byways, de kleinere wegen. En overal ligt de geschiedenis voor het oprapen. Van de Onafhankelijkheidsoorlog tegen de Engelsen via het slavernijverleden en de Amerikaanse Burgeroorlog naar een maatschappij waarin zwart en wit verplicht gescheiden waren. De Civil Rights Trail – zoek maar eens op – vertelt het verhaal van helden en gebeurtenissen die hebben bijgedragen aan de uiteindelijke gelijkheid.
Dat dit een lange lastige weg is geweest, blijkt ook op Pea Island. Daar stond het Pea Island Life-Saving Station. Deze had in 1875 als eerste in Amerika een volledig zwarte bemanning. Met Richard Etheridge als hoogste in rang, de keeper. Daar was niet iedereen het mee eens, want vijf maanden na zijn benoeming werd het station platgebrand… Etheridge en zijn crew lieten zich niet verjagen en maakten later naam door alle opvarenden van een schip te redden, terwijl de storm dat eigenlijk onmogelijk maakte. Een wonder.
Met de Harley in de vijfde versnelling, gaat het rustig over het smalle eiland dat tussen de oceaan en het vasteland ligt. Als ik in de spiegels kijk, of voor me, zie ik een bijna eindeloze weg met rechts struiken en links het witte zand van de duinen. Ik rijd naar Rodanthe, bekend van de film met Richard Gere en Diane Lane. Die doorstaan een zware storm in een houten huis op het strand. Hollywood hè, huis half in zee, ja, ja. Maar als ik even later een kijkje over de duinen neem, staan daar inderdaad huizen op hoge palen in het water.
Blijkt overigens niet helemaal vrijwillig te zijn. De huizen zijn ooit als strandhuis gebouwd, maar door klimaatverandering en erosie staan ze inmiddels in de branding. Met alle gevolgen van dien. Er zijn er dit jaar al drie in de golven verdwenen…
Geboorteplek van Pepsi Cola
Ik wil naar Hatteras, het vertrekpunt van de gratis ferry naar Ocracoke Island en door naar Cedar Island dat met een brug aan het vasteland ligt. Dit is toch een beetje het einde van de wereld gevoel. Bij de ferryterminal ligt het wrakkenmuseum dat gesloten is. Op een plaquette lees ik dat hier tijdens de Burgeroorlog ook Hotel de Afrique lag, een eenvoudig huis waar gevluchte slaven onderdak kregen en vrij waren.
Vergis je niet in de binnenwateren van de Outer Banks, zoals de Albemarle Sound en Pamlico Sound. Ook die zijn XXL. Geen Waddenzee. Op het vasteland van North Carolina wacht een andere wereld. De eilanden ademen vakantie en een welgesteld Amerika. Op het platteland ligt dat anders. Hier wordt hard gewerkt. Ik cruise door eindeloos akkerland vol katoen, maïs, kool en alles dat er verder wil groeien en bloeien.
De ene gemeenschap is levendig, de andere getekend door het leven. Opvallend hoeveel houten huizen en trailers er verlaten bij liggen. De bewoners vertrokken naar een plek met meer mogelijkheden of toekomst, stel ik me zo voor.
In het sfeervolle stadje New Bern is een boerenmarkt gaande. Het is er druk en gezellig. Ik vind er goede koffie. Eindelijk. Ondanks de opmars van Starbucks blijkt dit buiten de grote steden nog altijd een uitdaging. Het plaatsje geniet enige bekendheid omdat apotheker Caleb Bradham hier in de jaren negentig van de negentiende eeuw een recept bedacht voor een drankje tegen maagpijn. Deze Brad Drink ging even later als Pepsi Cola de wereld in.
Via Washington NC en Belhaven rijd ik richting de bruggen van de Outer Banks. Niet over de meest voor de hand liggende route, maar dwars door het lege land. Heerlijk om het doodgewone Amerika aan me voorbij te zien trekken. Het geeft deze reis een mooie mix van overweldigend bijzonder landschap en het alledaagse Amerika, dat voor ons bezoekers bijzonder is. De slogans, de borden, diners, lege wegen en verlaten tankstations die een tweede leven hebben als dorpswinkel of vintageshop.
Toertocht Zuid-Spanje: Desierto de Tabernas, de enige woestijn van Europa
Op Roanoke Island stop ik bij de Lost Colony. In 1585 werden hier tussen 112 en 121 – hierover is onduidelijkheid – Engelse kolonisten aan land gezet. Ze zouden een voorpost gaan vormen voor nieuwkomers, de eerste permanente Engelse nederzetting in Noord-Amerika. Toen vijf jaar later een nieuwe expeditie arriveerde, was de kolonie verlaten. Niemand meer te vinden. Ziekte, verveling, reislust of oorlog met de oorspronkelijke bewoners? Tot op heden zijn de antwoorden niet gevonden.
Het past bij de talrijke historische verhalen die de Outer Banks bijzonder maken. Hoewel de rauwe werkelijkheid van het vasteland me bevalt om doorheen te rijden, is het heerlijk om de bruggen weer over te steken naar de relaxte eilanden voor de kust. Een groot deel is dankzij bruggen en ferry’s aan elkaar te knopen voor een paar mooie dagen.
Terug in Kitty Hawk rijd ik nog een laatste ritje op en neer naar Corolla, de oude kern ademt de pioniersgeest van de negentiende eeuw. De weg eindigt in het zand. Op het strand en in de duinen leven wilde paarden, afstammelingen van de Spaanse volbloedpaarden die door vroege ontdekkingsreizigers zijn achtergelaten. Het mulle zand is geen terrein voor de Harley, dus draai ik om en blijf op de verharde weg. De tweecilinder klapt tevreden. Pa, pa, pa, pa, pa, pa, pa. Bij het inleveren van de motor heeft Michael, inmiddels terug uit El Salvador, nog een verrassing. Zijn garage is een soort Triumph-museum met verschillende opgeknapte fietsen en enkele projecten. Of ze allemaal lopen? Michael is bijna beledigd. Hij gaat in het zadel zitten, trapt de kickstarter één keer aan en de Engelse machine laat zich horen. ‘Oh, I love that sound.’
Foto’s: Hans Avontuur
Praktische info
De reis De Outer Banks liggen op anderhalf tot twee uur rijden vanaf de luchthaven van Norfolk. Vliegen naar Washington DC kan ook. Dan maak je er een wat langere trip van door Virginia en North Carolina. Het voordeel is dat je in Washington meer verhuuropties hebt. Onder meer bij Eagle Rider, de grote verhuurder van Harleys.
Motor huren Michael verhuurt twee motoren via het platform riders-share.com, een soort Airbnb voor motoren. Beetje opletten met de prijzen. De eerste tarieven die in beeld komen zijn exclusief verzekering, wegenwacht en servicekosten. Er komt minstens eenzelfde bedrag bij. Prijzen zijn ook vaak afhankelijk van periode en aantal dagen huur. De Harley van Michael begint bij zo’n 170 euro per dag (minder bij langere verhuur; alles inclusief). riders-share.com
Accommodatie In Outer Banks is tal van accommodatie beschikbaar. Van basic motels tot sfeervolle inns zoals The Tar Heel Motel in Nags Head of de Corolla Village Inn in Corolla. Prijzen variëren afhankelijk van reisperiode.
Informatie
Download de route Outer Banks North & South Carolina
