Toerisme Spanje: daarom Extremadura

Extremedura, een dunbevolkte Spaanse regio aan de grens met Portugal, is een klasse apart, met zijn sierras en stuwmeren, een paar oude stadscentra en vele kronkelende motorwegen in een schijnbaar eindeloze uitgestrektheid.

Tekst en fotografie: Klaus Daams

‘Objecten in de spiegel zijn dichterbij dan ze lijken’, lees ik als waarschuwing in de achteruitkijkspiegels van de motor. ‘Aha, Harley,’ raadt de kenner! ‘Nope, Himalayan!’ ‘Huh?’ Oké, de Royal Enfield Himalayan is nog niet zo heel lang op de markt en is eigenlijk het bescheiden tegenontwerp van monsterlijke, avontuurlijke semi-enduro’s. De kerngegevens van de Indiase eencilinder: 411 cc, 25 pk, 6.999 euro. Niet klaar om mee te racen of te pronken. Wel klaar voor zowel kleine als heel grote tochten. De juiste bestemming voor een eerste tocht? Nou, niet naar de Himalaya, maar de Extremadura, een fascinerende provincie in het zuidwesten van Spanje met een landschap dat net zo eenzaam en extreem anders is als – toch? – de Himalaya.

Toerisme Frankrijk: dwars door de Chartreuse

Onaards panorama

‘Land in zicht!’ Net als de conquistadores Hernán Cortéz en Francesco Pizarro zien we gelukkig de eerste heuvelketens na een lange reis door het uitgestrekte en vlakke noorden van Andalusië. Het enige verschil is dat deze nu zichtbaar is aan de horizon bij Hinojosa en niet bij Zuid-Amerika, waar de veroveraars en genocideplegers, notabene mannen afkomstig uit Extremadura, ooit heen zeilden.

Als een tapijt dat is uitgerold om ons te verwelkomen, bedekken exotische, paars bloeiende pluisjes de rotsen, en bij Zarza Capilla is de EX 323 omlijst met rode klaprozen. Elders wordt er misschien opium van gemaakt, maar wij hebben onze drug al bij ons. Ja, de Himalayan is verslavend. En ook al is zen bijna een modewoord, het is op de Royal Enfield van toepassing. Of ook: minder is meer, extreem veel minder is extreem veel meer. Minder gewicht en plastic gedoe voor meer zorgeloosheid in het terrein. Minder euro’s voor ongebreideld rijplezier. Waarvan, ondanks een beheersbaar – voor sommigen controleerbaar – vermogen, volop sprake is als de langeslag eencilinder zich op bochtig terrein uit de bochten duwt. Bijvoorbeeld tijdens een rondje om het Embalse de la Serena, een van de vele stuwmeren in de regio. Het kasteel van Puebla de Alcocer biedt een bijna onaards panorama: rondom de blauwe klodders het weelderige groen van het golvende landschap, bijna als een borrelende broccolisoep.

Daarover gesproken: we hebben geen kookgerei of kampeeruitrusting bij ons, dus moeten we voor de eerste nacht in Extremadura een overnachtingsplaats vinden die we niet van tevoren hebben geboekt. Uiteindelijk wordt het het rustieke Hotel Las Dehesas aan de N-430 bij Navalvillar de Pela. Waar ze ’s morgens een mand met zoet gebak op tafel zetten voor de vreemdelingen, terwijl de plaatselijke beroemdheden zich aan de bar verzamelen voor het ontbijt. Sommige mannen lijken net uit de veestallen te komen, met hun vuile laarzen aan, terwijl anderen, de meer elegantere types, de zaterdagnacht nog aan het verwerken zijn.

Verleiding

Eén druk op de knop en de Indiase natuurjongen is weer klaarwakker. Ondanks het eenvoudige, bijna archaïsche concept: kicken is geschiedenis, vandaag zijn elektrische starter en ABS vanzelfsprekend, is er zelfs een schattig kompas aan boord. De komende uren draait het kompas virtueel rondjes tijdens een lange rit rond het Embalse de Garcia Sola en Embalse de Cijara. Zen en de kunst van het wandelen met een motor. Op de kaart schaal 1:400.000 is slechts elke 20 centimeter een grotere plaats, met daartussen niets anders dan flora en fauna, een mens en zijn machine. Onderbreking van de meditatieve stroom vóór Helechosa op de BA 158, toen de spaakwielen kilometerslang in slalom rond de kuilen sleurden; kennelijk waren de EU-subsidies niet meer voldoende of nog niet aangekomen om de gaten in het vergane wegdek te dichten. Maar dit afgelegen stuk is eerder een uitzondering; zelfs in het dunbevolkte Extremadura valt over de meeste wegen niets te klagen.   

Dan geklets en gekletter in Talarrubias. We zitten op de Plaza España onder de zonneschermen van de drukbezochte bar Rivera, tegenover de kerk van Santa Catalina, op wiens torentjes en daken zich een hele kolonie ooievaars heeft gevestigd; of liever gezegd, van daaruit stijgen ze op voor steeds nieuwe vliegshows. En al is het maar een mooi sprookje, de levenslange trouw van Adebar aan zijn Adele; ergens inspireert het de gedachten van de motorrijdende polygamist, wat de vraag doet rijzen of er thuis in de garage naast de dikke 1200 nog wel een plaatsje is voor de schattige witte 400. Lieve Royal Enfield, je verleidt me.  

De EX 349 naar Campanario blijkt een van de vele nieuwe favoriete routes die hier net zo gevarieerd zijn als de tapashapjes. Als een spijkerplank van een fakir staan langs het weggetje scherpe rotsblokken, die doen denken aan de menhirs van Carnac en Stonehenge, en het landschap eromheen aan de Highlands in Schotland. Gewoonweg buitengewoon mooi – en stil!

het dorpsleven van Montánchez

Oude Spaanse Romeinse stad met zes letters? Kruiswoordpuzzelaars weten het misschien: Mérida! Het was keizer Augustus die in de hoofdstad van het vroegere Lausitanië een tweede Rome liet bouwen, met een amfitheater, een tempel van Diana en een aquaduct. Zo indrukwekkend als het archeologische ensemble is, zo tijdrovend is een passende bezichtiging. Om niet als Filistijnen verder te trekken, wordt de hotelnacht in de barokke Parador gevolgd door een vliegend bezoek aan het Teatro Romano.     

Vanuit Mérida gaat het verder naar Montánchez, het zogenaamde balkon van Extremadura. Daar is de route door een labyrint van witgekalkte huizen wat lastig te volgen, maar dankzij het onopvallende gebrul van de Himalaya kun je zelfs onder je helm nog horen wanneer iemand je uitlegt waar je de juiste afslag naar de kasteelheuvel kunt vinden. Vanaf daar heb je weer een prachtig uitzicht over de vlakte; terug op de Plaza España krijg je een diep inzicht in het dorpsleven van Montánchez. Eigenlijk hadden we een grote salade besteld voor de siësta in Bar-Mesón Pitogardo. Maar we krijgen een schotel ter grootte van een scooterwiel, bedekt met ham en salami, nauwkeurig gelaagd als de treden in het amfitheater.

Sightseeing is ongetwijfeld ook een sport in Cácares, achter wiens moderne periferie de verdedigingsmuren en vestingtorens van een middeleeuwse ridderstad schuilgaan. Maar deze keer rijden we onze paarden rechtdoor, eerst stoppen we in Trujillo op de Plaza Major, omzoomd met de renaissancepaleizen van de veroveraars van Zuid-Amerika – onder het heroïsche ruiterstandbeeld van de helemaal niet zo heroïsche Pizarro.

Ten noorden van Trujillo, in het unieke nationale park Monfragüe, schieten vogelaars met lange telelenzen op vale gieren en ongeveer 300 andere vogelsoorten. Elk diertje heeft zijn plaats. En wie niet al zijn geld heeft uitgegeven, bijvoorbeeld aan een representatieve motorfiets in de klasse van 20.000 euro, wordt aangeraden te overnachten in de prachtige paradores van Jarandilla en Plasencia. Het eerste van de twee hotels, ooit de zomerresidentie van keizer Karel V, betovert met een met palmen omzoomde binnenplaats, verlicht als in duizend en één nacht, het andere maakt deel uit van het omvangrijke Santo Domingo-klooster, met een autolift naar de ondergrondse parkeergarage en een rijkversierde eetzaal, bijna zo groot en hoog als een schip.

Plein

Maar we zijn hier natuurlijk niet voor hotels en eetgelegenheden. De uitlopers van de Sierra de Gredos, tot 2.500 meter hoog, en de Sierra de Guadelupe zijn bergstreken waar je in het verre Sauerland en Zwarte Woud je vingers voor aflikt. De EX 118 van Navalmoral de la Mata naar Guadalupe is een voorbeeld van alle uitnodigende trajecten rond Jarandilla en Plasencia. Eerst kil door een breed dal, dan een spannende achtbaan. De Himalayan geeft alles. De zuiger maakt 6.500 toeren, genot of marteling? Het maakt niet uit. Je wilt eigenlijk niet weten wat er in het motoblok gebeurt. Maar na bijna 80 koele kilometers weet je het precies: Guadelupe heeft het mooiste centrale plein van alle steden die we tot nu toe hebben bezocht.

Toerisme Duitsland: een wals door de Palts

Aan het hoofd van het plein, dat is omgeven door straatcafés, staat het enorme klooster El Real Monasterio de Santa Maria de Guadelupe, beroemd geworden door de zwarte maagd die zeven eeuwen geleden aan een herder verscheen; na Santiago de Compostela is het het belangrijkste bedevaartsoord van Spanje. De 36 kronkelende kilometers verder naar Puerto de San Vicente zijn ook knielend – en dan bedoelen we niet hangend – goed te doen. Omdat het zo lekker vreemd was en omdat de autonome regio Castilië-La Mancha hier al begint, keerden we om en namen we de EX 102 terug. Extremadura, mon amour.

Eindsprint ten noordoosten van Plasencia naar Puerto de Honduras, een scherpe pas van 1.430 meter, categorie 1 van de Vuelta. Waar wielrenners op het punt staan in te storten, kijken wij terug op de uiterst ontspannen tijd met de ingetogen Enfield. De sterkste hoeft niet altijd te winnen. Met zijn polsslag van staal kan de Himalayan bijna speels menig hart veroveren.

Download hier de route

• Duur: 5 dagen
• Afgelegde afstand: 1.200 kilometer

1 van 12