Toerisme Frankrijk: dwars door de Chartreuse

Op weg naar de hoge toppen van de Franse Alpen rijden we er gemakkelijk aan voorbij: de Chartreuse. Het massief ligt als een enorme rotsklomp boven Grenoble, heeft authentieke ruwe dorpen en een netwerk van kleine weggetjes voor het betere stuurwerk.

Fotografie: Hans Avontuur

Langs het bijna azuurblauwe water van de Isère rijd ik Grenoble uit – wat een toffe stad is dat! Stroomopwaarts met links de steile wanden van mijn bestemming: de Chartreuse. Eenmaal uit de greep van de buitenwijken gaat het met een zwieper naar boven. Hoekige bochten. De Moto Guzzi V85TT afwisselend in de tweede en derde versnelling. Bam. Bam. Bam!

Toerisme Ardèche, Frankrijk: Road of Stones

Het is wonderlijk hoe snel je hoogte wint. Ik rijd door tot aan de gesloten poorten van het Fort Saint Eynard. Vanaf een versterking buiten de vesting zie ik Grenoble in de diepte liggen. Hoogteverschil zo’n 1.000 meter. Omringd door de toppen van de Vercors en de Belledonne. Het fort is onderdeel van een ring met 19e-eeuwse verdedigingswerken die de stad tegen invallen moest beschermen. Er zouden 25 kanonnen hebben gestaan.

De Guzzi staat nog na te gloeien van de beklimming als ik hem terug naar de doorgaande weg stuur. Vanuit de stad denk je dat er boven die steile wanden enkel nog een hoogvlakte ligt, maar dat is gezichtsbedrog. De Chartreuse heeft eigenlijk geen hoogvlakte, maar bestaat uit toppen en valleien die aan de rand de diepte in storten, wat aan de buitenkant die steile wanden veroorzaakt.

Zwervend door het massief rijd ik met zicht op eerst de Dent de Crolles (2.062 m), gevolgd door de Chamechaude, met 2.082 meter de hoogste top van de Chartreuse. Ze zijn grillig en afhankelijk van waar je rijdt veranderen ze van gedaante. De navigatie stuurt me over een weggetje ‘verboden toegang’. Het is nog vroeg dus ik neem de gok. Het volume op laag.

1 van 7

Er volgt een mooi traject vol kort bochtenwerk dat eindigt in een voorstadje van Grenoble. Het is niet al te ver van Voiron. Ok, gas erop dan, want in Voiron bevinden zich de Caves de la Chartreuse. Hier ligt de beroemde kruidenlikeur te rijpen in lange kelders die je kunt bezoeken. De basis wordt nog altijd gemaakt in het Grande Chartreuse-klooster naar een recept uit 1605. Slechts twee monniken kennen alle geheimen van het recept op basis van 130 kruiden.

Voiron heeft een mooi plein met terrassen die roepen om een koffiestop. Eenmaal bij de Caves moet ik te lang wachten voor de volgende rondleiding. Dus stop ik een flesje ‘Elixer de Santé‘ in mijn motorkoffer voor vanavond en rijd ik terug het massief in. Naar het enorme Monastère de la Grande Chartreuse, verstopt in een zijdal van de Guiers Mort. Ik bezoek het museum, wandel op mijn motorboots over heilige grond en lees hoe de orde onder meer een lawine, acht branden, de pest en de Franse Revolutie heeft overleefd.

De plek is verleidelijk, het dagprogramma van het kloosterleven wat minder:

5.30 uur opstaan
5.45 uur bidden in de cel
6.15 uur bidden in de cel
6.45 uur mis in de kapel
7.45 uur ontbijt in eenzaamheid
8.30 uur bidden in de cel

Enzovoorts, enzovoorts.

En ’s avonds om 21.15 licht uit en slapen

Boven de afgrond

Een mooie route met twee oude bruggen brengt me naar Saint-Pierre-de-Chartreuse, een klein wintersportdorp op 900 meter hoogte in het hart van het massief. Hand van het gas en even rondkijken vanuit het zadel. De hoge toppen van het massief waken over het dorp: Chamechaude (2.082 m), Charmant Som (1867 m) en Grand Som (2.026 m). Boven het grijs van de rotsen, op de flanken het donkere groen van de bomen, daaronder nog het lichtere groen van de almen.

Ik volg de hoofdweg tot Saint-Pierre-d’Entremont met een aantal fijne bochten erin. Het is de opwarmer voor de spektakelroute over de Pas du Frou – de ‘verschrikkelijke pas’ in dialect – en door de Gorges de l’Échaillon. Een Romeinse brug vormt de voormalige grens tussen het koninkrijk Frankrijk en het hertogdom Savoie, nu de departementen Isère en Savoie.

Rijden boven de 150 meter diepe afgrond. Beneden wringt, stroomt, gutst en spettert het water van de Guiers Vif, terwijl ik de V85TT over een smal balkon stuur, dat deels in de rotswanden is uitgehakt. Er liggen tunnels, gekante bochten en overal is uitzicht. Onder meer op de toppen aan de overkant en het dorp Corbel, dat in de hemel lijkt te zweven. Twee keer zet ik de motor aan de kant om de omgeving even zorgeloos in me op te nemen.

Dan laat het massief me plotseling los. Het asfalt voert rustig door enkele authentieke gehuchten en dorpen. Om verderop opnieuw de bergen in te gaan. Het is meesterlijk rijden naar Corbel: bochten, bochten, bochten. Soms lekker lang en lui, soms hoekig en scherp. De Moto Guzzi is er voor gemaakt. Toerental een beetje laten zakken en dan met stevige klappen de hoek om. Hoewel de snelheid niet hoog is, voelt het als puur motorrijden.

Corbel blijkt niet te zweven maar balanceert op de rand van de afgrond. Vanaf het terras van het dorpscafé zie ik aan de overkant de weg liggen die ik daarnet door de rotsen heb gereden. Het lijkt een onmogelijke missie. Het café is uitgestorven. Ik ga naar binnen om koffie te bestellen, maar er is niemand. Ook roepen helpt niet. Als ik terug naar mijn motor wil lopen, komt de kastelein aanlopen: ‘Ik moest even een boodschap halen. Ja, dan laten wij de deur gewoon open.’

In de wolken

Na de cafeïne-injectie start ik de Guzzi en rijd het dorp uit. Iets verderop opent het landschap zich en is er vrij uitzicht rondom. Adem in, adem uit. Even geen hoekig bochtenwerk meer, maar lekker soepel. Met strak asfalt bovendien. Ik ga over de Col de la Cluse, passeer de liften van een eenvoudig skigebied en daal af naar het stemmige Entremont-le-Vieux, waar de tijd vijftig jaar geleden is stilgezet.

De hele dag hebben er dreigende wolken rondom de toppen gehangen, maar nu lijken ze dan toch naar beneden te komen. Dikke druppels spatten uit elkaar op het ruitje van de motor en als het losgaat ook op mijn vizier. Schuilen, regenpak aan en plan B in werking stellen: op tijd naar mijn slaapadres, dat ergens op de Col du Cucheron (1.139 m) zou moeten liggen

Regen verandert in slagregen, het zicht krimpt van 50 naar 30 naar 10 naar 1 meter. Stapvoets gaat het omhoog. Tot ik Les Ateliers du Cucheron bereik, mijn Maison d’hôtes voor de nacht. Eigenaar Jérôme snapt dat mijn motor het best droog staat en leidt me naar een rommelplek op het erf. Wat rotzooi aan de kant en huppakee, de Guzzi staat er als een koning bij.

Ik deel het huis met zes Franse wandelaars op leeftijd. Het wordt een heerlijke avond aan een lange eettafel. Op het menu staat verse pasta met kip, uiteraard rijkelijk voorzien van rode wijn en bekroond met een crème brûlée met een geheim ingrediënt – een pepertje. Na afloop koffie met – uiteraard zou ik zeggen – een glas Chartreuse.

Frankrijk: Authentiek sturen in Le Coin Perdu

Speleologie op wielen

De ochtend komt langzaam op gang. Het regent, er hangen wolken, het is relatief koud. Binnen 24 uur is de temperatuur gedaald van boven de dertig tot onder de tien graden. Kortom: geen haast, schenk nog maar een kop koffie in. Later in de ochtend neemt de kans op regen af. Uiteindelijk word ik toch nerveus van dat wachten. Ach. Regenpak aan en de bergen in. Ik zwaai Jérôme en de Franse wandelaars gedag en geef gas.

Omdat het er gisteren zo mooi was, rijd ik nog een keer door de kloof. Maar nu onder totaal andere omstandigheden. Spookachtig bijna. De smalle weg lijkt zich nog intenser door het massief te wringen. Het voelt soms als speleologie op twee wielen. Zo klein en nauw is de bergwereld om me heen. Met de rijmodus op regen houdt de Guzzi prima koers. Ondanks de natte weg en de gladde stukken raak ik hem niet één keer kwijt.

Na het bonusrondje ben ik terug in Entremont-le-Vieux. Korte pauze, gevolgd door de route over de Col du Granier, met 1.134 meter een geliefde klim en al verschillende keren opgenomen in de Tour de France. Eenmaal over de col rijd ik langzaam maar zeker ook een ander landschap binnen, eentje dat ik in de Chartreuse nog niet had gezien. Waar het tot nu toe allemaal rauw en ruig was, is het hier lieflijk glooiend met wijngaarden. Drie van de vier erkende wijnen van de Savoie worden gemaakt van druiven die op deze hellingen groeien.

Ik tik de bodem aan, rijd langs een meer en stuur over de flanken van de Chartreuse en de vallei van de Isère, met de steile rotswanden steevast op rechts. Bordjes wijzen naar kastelen en watervallen, waarvan sommige vanuit het zadel te zien zijn. Voor andere moet je afstappen en lopen. Ik vink ze allemaal af: Fort Barraux, Château du Fayet, Château du Montalieu en Château du Touvet, met zijn tuinen vol waterpartijen,

Dan neem ik de steile route omhoog, terug het massief in. De V 85 TT pakt de ene na de andere bocht. Terugschakelen, insturen en met rake klappen naar boven. Halverwege berg en dal gaat het verder. Met uitstekend asfalt en fraaie vergezichten op de bergen rondom. Ik volg de weg over de Col du Coq op 1.434 meter hoogte. Het traject is 12 kilometer lang en goed voor een helling van bijna 15 procent op het steilste stuk.

Eenmaal boven haal ik de hand van het gas. Ik ben terug op bekend terrein in het hart van de Chartreuse. De wolken zijn opgetrokken, het regenpak kan uit. Misschien moet ik gewoon nog een nachtje blijven?

Download de route Chartreuse, Frankrijk

1 van 10