Toerisme: De ronde van Bretagne

Bretagne is niet de eerste bestemming waar je aan denkt bij het plannen van een motorreis naar Frankrijk. Maar de gigantische rotspunt in zee biedt alles dat rijden mooi maakt: golvend terrein, vergezichten, sfeervolle dorpen, eenzame wegen en onverwachte ontdekkingen. On y va!

Het vertrekpunt Paimpont ligt midden in het Fôret de Brocéliande, een sprookjesbos op zijn Bretons. Het dichte woud in het hart van Bretagne staat vol stokoude bomen en is een dankbare plek voor mythes en legenden. De belangrijkste is die van de tovenaar Merlijn – ja, die van koning Arthur – en de fee Viviane. Ze werden verliefd en leefden nog lang en gelukkig. Persoonlijk ben ik blij met een ander wonder: het is gestopt met regenen.

Het opdrogende asfalt glijdt door donkere bossen, passeert open plekken en slingert langs kleine akkers en verstilde dorpen. Bordjes wijzen op bezienswaardigheden zoals de tombe van Merlijn, de gouden boom, de spiegel van de feeën en het kasteel van Comper. Hier worden de Keltische cultuur, waarmee Bretagne verbonden is, en de verhalen van koning Arthur bewaard.

Het is de bedoeling om vandaag de zuidkust nog te bereiken. Tijd om de Harley-Davidson Heritage Classic een beetje aan te sporen. Dwars door het golvende binnenland. Hoewel ik me vooral op de ruige kustlijn verheug, is het hier fantastisch rijden. De wegen zijn smal genoeg om het doorgaande verkeer te ontmoedigen en breed genoeg om vaart te houden. De V-twin glijdt er moeiteloos door de luie bochten. Af en toe tikken de steps het wegdek aan.

Koffiestop in La Gacilly, geboortedorp van cosmetica icoon Yves Rocher. Het verklaart de relatieve drukte in het charmante centrum. Zodra ik de Harley heb gestart en drie minuten uit het dorp ben, keert de rust terug. De route steekt herhaaldelijk een verkoelend watertje over: de Aff, de l’Oust en tal van stroompjes zonder naam.

De prachtige vallei van de Arz, een omweg om de stad Vannes en het schilderachtige Quimperlé, brengen me uiteindelijk aan zee: Erdeven. De dorpen zijn er klein, de stranden groot. Met de zilte lucht van de zee in de neus vervolg ik de route tot etappeplaats Concarneau. Hier parkeer ik de Harley voor een wandeling door de oude stad die op een eilandje ligt. Beschermd door muren, torens en één brug.

Mijn kleine hotel staat iets buiten het centrum aan zee. Ik bestel een fles Britt, lokaal bier, en kijk vanaf het balkon hoe de zon onder gaat.

Pestepidemie

Goed, je moet even doorbijten bij het opstaan, maar wat is het vroeg in de ochtend lekker rijden. Het fris van de nacht zoekt een weg door de motorkleding en mijn vizier is af en toe bedekt met een dun laagje dauw. Het is stil op de weg. Alleen het kenmerkende geluid van de Harley begeleidt me naar Saint-Germain.

Vanuit mijn ooghoeken zie ik een prachtig Bretons kruisbeeld staan. Remmen, omdraaien en het straatje in. Bij de kerk staat een nog veel mooier exemplaar. Het zijn kunstwerken die vooral tijdens en na de pestepidemie van eind 16^de eeuw werden opgericht. Bij gebrek aan medische kennis en social distancing, was hulp van boven de enige remedie.

Helemaal door naar het oosten. Het wordt leger en ruiger. Aan het eind van de weg bevindt zich een parkeerplaats. Ik zet de Harley op zijn jif en loop naar de Pointe du Raz. Het natuurgeweld is er intimiderend. De laatste restjes landmassa storten zich vanaf zeventig meter hoogte in zee. Zelfs nu de wind slechts matig is, beuken de golven met oerkracht op de kust.

Lopen, klimmen en kijken. Naar de afgrond, de horizon en de twee vuurtorens die elk eenzaam op hun eigen eilandje staan. Ze moeten ervoor zorgen dat de schepen deze verraderlijke punt met zijn gemene stromingen ontlopen.

Terug in het zadel is het lekker rijden door de Finistère, zoals de streek toepasselijk is genoemd. Ik passeer de robuuste havenstad Douarnenez, het onaangetaste Locronan en de baai van Telgruc-sur-Mer die bij eb compleet droogvalt en wordt gebruikt door badgasten en strandzeilers. Eenmaal weg van de kust gaat het door de groene oase van het regionale natuurpark d’Armorique. Het rustig stampende geluid van de dikke Harley-Davidson twin weerkaatst in de dorpen tussen de gevels van de huizen. Ik voel de rust, de vrijheid.

Kapel tussen de rotsen

De doorsteek naar de noordkust gaat vlot. En alle apps met weerberichten kunnen in de prullenbak. De voorspelde massief grijze hemel en 0 uur zon, hebben plaatsgemaakt voor jagende wolken, gitzwarte luchten en grote blauwe openingen. De plaatsnamen onderweg zijn nu vooral Bretons, een taal die meer op het Welsh dan op het Frans lijkt.

De trots op het eigen karakter zit diep. In de taal, de bouwkunst én gebruiken. Parijs is ver weg. In Bretagne doppen ze liever hun eigen boontjes. Altijd zo geweest. Beroemd is de opstand van de Bonnets Rouges (rode baretten) in 1675. Toen koning Lodewijk XIV de belastingen verhoogde om zijn oorlog tegen, jawel, Nederland te financieren, kwam het volk in verzet. Aanvankelijk had het succes maar in 1689 werd de beweging met harde hand de kop ingedrukt.

Bij Meneham, ook wel als Ménez-Ham geschreven, liggen er plotseling huizenhoge rotsblokken in het landschap. Ik rijd via een verborgen landweggetje naar het historische plekje aan zee. In de riet gedekte huizen woonden ooit zeewiervissers. Nu is het een soort openluchtmuseum. Voor het hoogtepunt moet ik aan de strandkant zijn: een kapel die uit de grijze ronde rotsen lijkt te groeien.

Hoewel de route me landinwaarts dirigeert, volg ik nog even de kustweg. Zoveel schoonheid vraagt om een toegift. Zee, duinen, lagunes en getijderivieren bepalen het decor. Mijn keerpunt is het uitzicht op een kleine vuurtoren met een fijne naam: de Semaphore de Brignogan-Plage. Hier leven de mensen op het ritme van de zee, het tempo van eb en vloed. Zo trekt het water zich bij Keremma kilometers ver terug en ontstaat er een tijdelijk landschap van zeearmen, stroompjes en drooggevallen rotspartijen. Gewapend met emmers, stokken en netjes gaan de locals er op zoek naar schelpdieren. De finish ligt vandaag in Saint-Pol-de-Léon, een sfeervol dorp met goede restaurants en enkele prima cafés.

Beukende wind

Mijn navigatie stuurt me in alle vroegte door het achterland naar het oosten. Mooi toerterrein. Ik proef de ochtendnevel en voel de zalige warmte van de eerste zonnestralen. De wegen liggen er als spaghettislierten door de glooiende heuvels. Hoewel de Harley-Davidson Heritage Classic zich moedig weert, is dit niet bepaald het terrein voor een dikke comfortabele custom. Onverwachts ligt er modder, verschijnen er gaten of duikt de route door een tunnel van bomen en is het wegdek begroeid met mos.

Het achterland van noordwest Bretagne heeft duidelijk betere tijden gekend. In de kleine dorpen zijn de huizen van natuursteen even mooi als melancholisch. Winkeltjes zijn gesloten, hun namen op de gevel als herinnering aan een bruisend verleden. Van het toerisme moeten ze het hier ook niet hebben. De meeste bezoekers zitten aan de kust.

Koffiestop in Pontrieux, dat wel levendig is. De uitbater van het dorpscafé begroet me uitbundig, complimenteert me met de motor en serveert de noisette aan een formica tafeltje. Het is een komen en gaan van dorpelingen. De meesten drinken vlug een koffie aan de bar, anderen komen vooral voor een praatje. Terug in het zadel stuur ik de Harley soepel door een omgeving die zich steeds meer opent. De aanwakkerende wind verraadt dat de kust nadert.

In de verte zie ik inderdaad de baai van Saint-Brieuc. Ik rijd er omheen en kijk er vanaf de overkant, vanuit het kleine Hillon, op uit. Sturen naar de Cap Fréhel, helemaal op het puntje van de kust. De weg erheen is prachtig met de laatste kilometers voortdurend zicht op de ruige kliffen, heidevelden, baaien en witte stranden. Ik loop naar de vuurtoren, zoek een plaatsje op uit de wind en laat de omgeving op me inwerken. Bij helder weer kun je de Kanaaleilanden zien.

Bastion in zee

Er zijn nog wat kilometers te gaan. Kortom: rijden! De Harley glijdt soepel door het Bretonse land. Cruisen zoals dat alleen op het Amerikaanse origineel kan. De stampende cilinders als perfecte hartslag, begeleidt door het juiste geluid. De zee ligt links en laat zich af en toe zien. Regelmatig gaat het langs baaien waarin rivieren uitmonden.

Mijn tussenstop is fantastisch: Dinard, een badplaats die eind 19^de eeuw tot bloei kwam toen welgestelde Parijzenaars er hun vakantievilla’s lieten bouwen. De een nog mooier dan de andere. Het was mode om allerlei bouwstijlen met elkaar te combineren. Alles kon en mocht in de architecture balnéaire. Zolang het resultaat maar indrukwekkend en lichtvoetig tegelijk was.

Zo exclusief als toen is Dinard niet meer. Zee en vrije tijd zijn tegenwoordig van iedereen. Maar wie als eigenaar van een villa de lange trap naar zee komt afgewandeld heeft het financieel nog altijd goed voor elkaar, want het gaat om panden die miljoenen waard zijn. Een enkele is te bezoeken, zoals Villa les Roches Brunes.

Na een korte wandeling doe ik de rest van de sightseeing vanuit het zadel. Statig rijd ik de Heritage Classic door de stad. Vizier omhoog, zonnebril op. Onderweg zie ik dat een aantal historische hotels nog altijd open is, zoals Royal Émeraude (1892) en Le Grand Hotel (1858). Ze ontvingen beroemde gasten als Winston Churchill, Pablo Picasso en Victor Hugo.

Het slotstuk voert naar Saint-Malo, dat als een vesting in zee ligt. De huidige tijd heeft het militaire en donkere verleden weggepoetst. Er marcheren geen soldaten meer over de stadsmuren en de straten worden na zonsondergang niet meer bewaakt door bloeddorstige honden. De stad is ingenomen door dames in zwierige jurken en mannen op bootschoenen. Ik loop naar het Bastion de la Hollande, ga op de eeuwenoude muur zitten en wacht tot de zon in volle glorie onder gaat.

Beneden aan de poort staat mijn Harley-Davidson, klaar voor de terugreis.

Download hieronder de route