Je kent ze wel, die borden. Wij steken zo maar over, met een afbeelding van een hert, wild zwijn, pad of olifant erbij. Meestal probeer je als motorrijder contact met overstekend wild te vermijden. Met Guy Stoz zoeken we ze juist op.
Fotografie: Michiel van Dam
Guy is banketbakker in het Waalse stadje Saint-Hubert, genaamd naar de beschermheilige van de jacht. Maar met Guy gaan we geen beesten doodschieten. De Moto Guzzi-rijder gaat voorop over de mooiste stuurweggetjes rond Saint-Hubert. Daar vieren we onze jachtinstincten bot, zonder dat we daarbij bloed vergieten. Onderweg stoppen we alleen voor overstekend wild. En voor een lekker stuk taart natuurlijk.
Toertocht België: Voerstreek, groots in klein avontuur
Lichtgevend kruis
Ik ontmoette Guy op een motorcamping in de Franse Auvergne. We waren allebei alleen onderweg. Dus schoven we met elkaar aan tafel. Heel gezellig. De volgende dag moest Guy op zijn Guzzi terug naar zijn banketbakkerij in Wallonië, ik bleef nog wat rondstoken tussen de Franse vulkaankegels. Maar ik moest Guy beloven om, als ik ooit in de buurt van Saint-Hubert kwam, hem op te zoeken. Al was het maar om een stuk van zijn gebak te proeven.
En nu, na wat vertraging vanwege een niet nader te noemen virus, rij ik dan op de rotonde in Saint-Hubert, die versierd is met het standbeeld van een hert. Want Saint-Hubert is volgens Guy, buiten de kwaliteit van het banketbakkersgebak, ook beroemd om de jacht. Hoofdstad van de Jacht zelfs, vermeldt een bordje langs de weg. Maar je met jacht alleen afficheren is tegenwoordig politiek incorrect. Dat is vragen om problemen met actievoerders en persmuskieten.
Maar dat van die jacht in Saint-Hubert, dat is van langer terug en wel om een legende. Een legende die verbeeld wordt door een knots van een basiliek op het Plein van de Abdij. De eerste fundamenten van dit gigagodshuis werden gelegd in de zevende eeuw, het huidige gebouw stamt voornamelijk uit de zestiende eeuw. In de crypte onder de kerk moet ooit het gebeente van Sint Hubertus hebben gelegen, maar dat is verdwenen. Achter een hert met een lichtgevend kruis in het gewei aan, misschien?
Heelal
Daar rijdt Guy over het plein op zijn Mot Guzzi. Op één van zijn Guzzi’s liever gezegd, want als echte liefhebber van het Italiaanse motormerk heeft hij er een aantal van in de garage staan. Over elke motorfiets kan hij een verhaal vertellen. Maar nu eerst over dat hert en die basiliek. Daarvoor moeten we eerst een stukje gaan rijden. We verlaten Saint-Hubert via de Route de Poix door de Val de Poix. De Poix is dus zo’n Ardens gezellig kabbelend riviertje, dat weilanden en bossen welig groen laat groeien.
Langzaam maar zeker komen er meer bochten in het wegverloop. En maken weilanden langs de N808 plaats voor bos. In het woud rusten de vingers op het remhendel, want elk moment kan er uit het groen naast de weg een wild dier springen. Vlak voor de wielen of meteen maar voluit op de motorrijder zelf. Maar we bereiken zonder kleer- of kuipscheuren het plaatsje Redu. Dat dorpje heeft zich goed op de toeristische kaart gezet. Het is bekend om het handgeschepte papier dat er wordt gemaakt en vanwege de boekwinkels waar liefhebbers van het gedrukte woord op af komen. Boeken van bomen uit het bos, daar kan zich ook heel wat in verschuilen. In die boeken dan. In het bos loeren de wilde dieren, maar wat loert er allemaal naar ons uit het onmetelijke heelal?
Via een zijweggetje rijdt Guy voor me uit. Over de heuvel rijzen de witte antenneschotels van het European Space Security and Education Center, wat met een rij kleurige vlaggen een mooi plaatje oplevert. Om in hemelse sferen te blijven rijden we via een piepklein bosweggetje bij Transinne langs het Euro Space Center, een themapark gewijd aan het heelal.
Toertocht Duitsland: 360 km langs stadjes die beginnen met de naam Bad
Houthakkershuis
Bos, bos, bos. Na Bois de Mohimont, Bois de Transinne en Bois a Ban omsluit ons nu het Forêt de Freyir. Onze Rue de Saint-Hubert is een smalle strook asfalt zonder markeringen. Maar hij moet wel van goede kwaliteit zijn, want de bosbouw is hier belangrijk, gelet op de stapels boomstammen die in de bermen op transport naar de zagerij liggen te wachten. Langs de hele bosweg zien we maar één huisje, met een hoog Hans en Grietje-gehalte. Dit bouwwerk van boomstammen en plaggen bood vroeger onderdak aan houthakkers en boswerkers. En nu misschien ook aan de dieren van het woud, want die laten zich niet zien als de twee boxermotoren, met volstrekt legale uitlaatsystemen, door hun territorium daveren.
En hier komt Guy met het verhaal over Sint Hubertus en dat hert. Volgens de volkslegende werd Sint Hubertus in het woud van Freyr bekeerd tot het christendom, nadat hij tijdens een jachtpartij een hert met een lichtgevend kruis in het gewei had ontmoet. Sindsdien zijn al eeuwenlang reizigers in de Ardense wouden onderweg. Want in 1152 schonk graaf Henri de la Roche aan de monniken van Saint-Hubert een oude kapel gewijd aan de heilige Catharina. Ze mochten er een permanent hospice inrichten voor de pelgrims en reizigers die onderweg waren naar het graf van Sint Hubertus of die de regio doorkruisten en soms verdwaalden.
De N89 heet hier La Converserie, genoemd naar een klooster midden in het woud, dat tot 1789 op de plek stond waar Sint Hubertus en het hert volgens de legende een onderonsje hadden.
Unieke diersoort
Wat staan hier een hoop bomen! Speciaal de eik is met de bewoners van de Ardennen verbonden. Het hout was bouwmateriaal voor huizen, schuren, stallen en tonnen. En de eikels waren vroeger, buiten voedsel en Ersatz-Kaffee voor de mens, zowel toen als nu geliefd bij zowel de wilde zwijnen als de varkens. Er wordt in de Ardennen trouwens een unieke diersoort gekweekt, vertelt Guy. Het sangl’cochon, genoemd naar de Franse woorden sanglier (wild zwijn) en cochon (varken) is een unieke kruising, maar we zullen het dier niet als overstekend wild voor de wielen krijgen. Het wordt gekweekt voor consumptie en staat daarom op stal. Geen overstekende sangl’cochons dus.
Maar een bord langs de weg waarschuwt motorrijders in drie talen voor ander gevaar. We moeten voorzichtig rijden voor, spannend getekende, tegemoetkomende bussen en auto’s die in de bochten plotseling kunnen opdoemen. Niet alleen in de bos schuilt gevaar, maar ook op de weg. Tegenliggend wild.
Net Canada
Over een open hoogvlakte met zicht op beboste hellingen jagen we naar de volgende bezienswaardigheid op Guy’s route. Er zijn speciale parkeerplaatsen voor motorfietsen. We stappen naar de Barrage de l’Ourthe in een rivierbocht bij Nisramont.
We lopen over de dam, beneden zingen de turbines hun stroomopwekkend lied. Want de 116 meter lange stuwdam is aangelegd om elektriciteit op te wekken en om drinkwater te verzamelen. Er is ook een dertien kilometer lang wandelpad over de oevers van het 47 hectare metende stuwmeer, maar dat is in ons motorkloffie geen optie. Het is hier net Canada, zegt Guy, met al die dennenbomen langs de kant en kajaks op het meer. De Niagara Falls ontbreken, maar het is evengoed mooi.
Zo’n korte wandeling maakt wel hongerig. In het Bois de St-Jean hebben we het asfalt weer voor onszelf. En dan rijden we op het hoogste punt van het Plateau des Tailles. Op 640 meter hoogte bestaat Barraque de Fraiture uit een paar eettentjes op de kruising van de wegen N89 en N30. Hoeveel Nederlanders vertalen voor zichzelf die plaatsnaam als Barak van de Frituur? Boven het dak van het door Guy uitgekozen restaurant prijkt inderdaad een reclamebord voor een puntzak friet. Maar wij bestellen een houten plank met Ardense kaas en vleeswaren erop.
Klein priegelweggetje
Om er zeker van te zijn dat ik hem kwam opzoeken, had Guy nog een troefkaart in de mouw van zijn motorjas gestoken. Buiten de belofte van hemels gebak had Guy ook gezworen mij de állermooiste motorroute rond Saint-Hubert te laten beleven. En is dat niet zo? Over dit kleine priegelweggetje, over de Col de Haussire, had ik zonder Guy nooit gereden. Het bos hangt tot over het asfalt. Waar de krappe berm dat toelaat zetten we de motoren op hun pootje.
Guy wijst naar beneden, naar een rivier met dammetjes en omgevallen bomen. Het werk van bevers, vertelt Guy. Maar naast de inderdaad als in een tekenfilm puntig afgeknaagde boomstammen is er geen broeder Bever te bekennen. Die zitten waarschijnlijk allemaal te schaften in een frituurbarak in de buurt. Volgende keer een zakje pinda’s mee dus, om ze uit hun burcht te lokken. Maar Guy heeft iets anders meegenomen. Hij tovert een doos gebak tevoorschijn, waarvan wij hier, midden van de natuur en zonder opdringerige bevers of ander gedierte, naar hartenlust kunnen genieten. Inderdaad: hemels, Guy, net als dit pas-en-meetweggetje, net als je hele route eigenlijk.
Na deze pure natuurbeleving is La Roche-en-Ardenne een schok, overal auto’s en toeristen in vakantiekledij. En dat toeristentreintje van rechts heeft voorrang. Dus daar zitten we een eindje achter vast. Argh!
Frankrijk: Authentiek sturen in Le Coin Perdu
Richting Nassonges
Gelukkig hebben we buiten La Roche al snel weer een verlaten weggetje te pakken, waarover we naar Hives jagen. Na Barrière de Champlon begint Guy extra breed te grijzen. De N889 richting Nassonges is volgens Guy een van de mooiste motorroutes van België. Goed asfalt, mooie bochten, frisse lucht. De N849 is een grande finale van Guy’s motorroute. We slingeren tussen vennen en bossen door. De vingers nog steeds op de remhendels. Maar we hebben geen wild dier gezien onderweg. Geen edelhert, ree, wild zwijn, haas, konijn of bever. Nog geen eekhoorn of bosmuis. Vlak voor Saint-Hubert drinken we op het terras bij het wildpark een St-Hubertusbiertje. En dan begrijp ik het. Al dat wild heeft asiel aangevraagd in deze openlucht dierentuin. Ze hebben hier gegarandeerd genoeg te eten en hoeven zich niet te vervelen. Hier zijn de wilde dieren veilig, geen jagers of wegpiraten die het op hun kostbare pels gemunt hebben.
Download de route Belgische Ardennen
Reisinformatie
Toeristische informatie over de Belgische Ardennen is hier te vinden. Je kunt ook terecht bij de VVV in Saint-Hubert, Maison du Tourisme de la Forêt de Saint-Hubert, (+32) 61-61 30 10, of bekijk hun website.
De banketbakkerij van Guy Stoz is te vinden in Avenue Nestor Martin 2, 6870 Saint-Hubert.
De 5 tips van Sint-Hubertus
1. Wildpark bij Saint-Hubert (wandelroutes en restaurant met terras).
2. Basiliek en abdij van Saint-Hubert (aan plein met allerlei eettentjes).
3. Transinne Euro Space Center (heelal en ruimtevaart).
4. Fourneau-Saint-Michel ijzermuseum en openluchtmuseum over het industriële en landelijke verleden van de streek.
5. Redu papierschepperij en boekendorp, met twaalf tweedehandsboekenwinkeltjes (niet altijd allemaal open).
Het hert van de heilige Hubertus
De legende van Saint-Hubertus (midden zevende eeuw – 30 mei 727) ontstond in de vijftiende eeuw. Hij was een verstokte jager en had zich afgewend van zijn vrouw en zijn geloof, en genoot van een mondain leven. Tijdens een jacht op de dag van een groot religieus feest in de Ardense bossen verscheen Christus aan het kruis voor hem in het gewei van een groot hert, gehuld in stralend licht. Het hert vroeg Hubertus om zich te bekeren, Hubertus trok zich terug van wereldse geneugten als kluizenaar in het bos. Later benoemde de paus in Rome hem tot bisschop. Saint-Hubertus bezat de hemelse gave om mensen van hondsdolheid te genezen, en wordt tegenwoordig geraadpleegd door mensen die lijden aan zenuwachtigheid en pijnen aan het zenuwstelsel.
“als de twee boxermotoren, ” Guy reed toch op een Moto Guzzi? Sinds wanneer maken die boxermotoren? Heb ik iets gemist?