Toeren door de tuinen van Kent

Direct achter de White Cliffs of Dover ligt de weelderige, heuvelachtige Tuin van Engeland: het graafschap Kent. Minstens zo aangenaam is het Isle of Wight.

Jan Dirk Onrust

De beroemde White Cliffs of Dover vormen een van de meest imposante uitzichten die je dichtbij huis kunt zien. Dichtbij huis? Ja, want vanaf Breda is het amper 200 km rijden en een stukje varen – vanaf Duinkerken. Je kunt natuurlijk ook iets verder rijden en de Kanaaltunnel nemen. Maar dat kost doorgaans minstens twee keer zo veel en je mist het memorabele moment van aankomst. Ik bedoel het moment dat je op het voordek tussen de Engelsen staat die met natte ogen van de heimwee kijken naar de wolken die over de klippen schuiven en na twee weken op het continent alleen maar denken: ‘Straks eindelijk weer normaal eten – chips. Eindelijk weer kwaliteitskranten met het laatste nieuws over de borstvergrotingen van Jordan. En eindelijk weer vaste vloerbedekking op het toilet…’

[sgpx gpx=”/wp-content/uploads/gpx/TRACK-Kent.GPX”]

DOWNLOAD 3 TRACKS DOOR KENT

Hotel uit de hel

Dover ligt prachtig in een spelonk tussen de krijtrotsen en was in allerlei oorlogen mikpunt van buitenlandse invasies of pogingen daartoe. Mede door het fantastische, hooggelegen Dover Castle met al zijn aanbouwen en tunnels, heeft het stadje altijd stand weten te houden. Maar wat de Noormannen, Napoleon en Hitler niet is gelukt, lijkt de Engelse politiek wel voor elkaar te hebben gekregen. De stad ziet er verslagen uit, met als dieptepunt een gruwelflat in het centrum, die zelfs in Murmansk zou opvallen door zijn lelijkheid. En tot mijn schrik nog een hotel blijkt te zijn ook, het County Regal Hotel Dover. Commentaren op de website Tripadvisor bevestigen alle vermoedens: dit is de hotelhel. Het zegt wel iets over de staat waarin veel Engelse steden verkeren. Maar we hebben nu wel meteen het ergste gehad. Het Kent dat ik de komende dagen ga zien, is veel aangenamer. En de hotels al helemaal. Hele of halve paleizen waarvoor je met de aanbieding bij dit artikel niet meer betaalt dan voor het stuk betonrot in Dover.

De Heg van Engeland

Kent heeft ongeveer de omvang van Zuid-Holland, maar er wonen drie keer zo weinig mensen. De bijnaam is de Tuin van Engeland, vanwege het vele groen, de fruitteelt en de wijnbouw. Een paar flinke kalkruggen – om het bergen te noemen is overdreven – zorgen voor een prettig glooiend coulissenlandschap met heel veel bochtige landweggetjes. Thuis kost het me dan ook weinig moeite om in MapSource een lekker kronkelende route aan elkaar te breien. Maar de werkelijkheid is aanzienlijk complexer dan het beeldscherm, merk ik als ik vlak na Dover het mooie groen induik met mijn geleende Harley Road King Classic. Kent mag dan wel de Tuin van Engeland heten, maar voor motorrijders blijkt het vooral de Heg van Engeland te zijn. En die heggen staan vaak zo dichtbij dat het lijkt alsof ik door een eindeloze wasstraat rijd. Een voordeel is dat ik niet meer hoef na te denken over de vraag of ik wel aan de goede kant van de weg rijdt. Hier heb je geen links of rechts, alleen maar midden. Achter de bovenkant van de heggen zie ik een enkele keer een soort telefooncel naderen. Dat is dan een tegemoetkomende tractor of Range Rover. Alles wat lager is, blijft op de kronkelweggetjes een verrassing tot het moment dat je op de motorkap ligt. Hierdoor ontwikkel ik de fenomenale gemiddelde snelheid van zeker toch wel een kilometer of 21 per uur. Zo tuf ik een uur of twee voort en dan sta ik bij Lenham voor een lange oprijlaan met een bord Chilston Park Hotel. Hier moet ik zijn.

Chique gasten

Chilston Park, hartje Kent, is een bijna duizend jaar oud landgoed met een zeer ruim bemeten 17^de eeuws buitenhuis. Hoewel zeker niet duur, heeft het een upperclass uitstraling – strak gemaaide gazonnetjes en heggen, waterpartijen, knipmessend personeel, antieke meubelen. Op de parkeerplaats zie ik Porsches, de duurste Mercedessen, Jaguars en een Bentley. De chique gasten bezoeken een bruiloft. Maar bij nadere beschouwing vanuit mijn krakend lederen fauteuil in de lounge zie ik bij de passerende dames zoveel tatoeages, piercings en lingerie dat ik niet uitsluit dat er een pornofilm wordt opgenomen. Maar de verklaring zal eerder zijn dat de fameuze terughoudendheid en keurige manieren van de Engelsen zijn gaan knellen. Maar om nou te zeggen dat ik zit te stuiteren van opwinding, nee. Ik ga maar naar mijn kamer om met laptop en reisgidsen mijn routes aan te passen. Want de plattelandsweggetjes kan ik maar beter schrappen. Ver na middernacht heb ik op basis enkele bestaande toeristische routes die nieuwe rondritten gefabriceerd.

James Bond route

Ik begin de volgende morgen aan de East Kent & Coastal route. Deze loopt grotendeels over provinciale wegen langs en over de North Downs, de heuvelrug die tot aan Dover doorloopt. De wegen zijn drukker, maar veel beter te doen dan de landweggetjes. Omdat ze niet helemaal zijn dicht geplant met heggen, kun je ook het fraaie, fruitige landschap zien. En een enkele keer zelfs proeven: bij een fruitstalletje dat langs de weg staat.
Even voorbij Canterbury, het beroemdste plaatsje van Kent met fameuze kathedraal en middeleeuws centrum, rijd ik door naar de kust. Het landschap wordt hier vlakker en minder aantrekkelijk, maar daar staan een paar alleraardigste kustplaatjes tegenover. De mooiste is zonder meer Broadstairs. Het centrum ligt bovenop een kalkplateau, met direct daarachter een prachtig en druk strandje. Met een beetje zoeken kun je hier met de motor bijna tot aan de rand van de rots komen, waarvandaan je tussen de vele exotisch aandoende bloemen en struiken uitzicht heb over het strand. En als je je omdraait, sta je vlak voor het vakantieverblijf van Charles Dickens waar hij David Copperfield schreef. Broadstairs was zijn favoriete vakantiestek.
Vanaf Broadstairs zak ik de kust af richting Dover. Hier volg ik een deeltje van de Goldfinger-route (rondje London-East Kent), want jazeker: East Kent is James Bond-land. Ian Fleming had hier een huis en Kent was daarom vaak decor in Bond-films. In Moonraker en Goldfinger bijvoorbeeld. Liefhebbers zullen onder meer de golfbaan aan zee in Royal St. George (‘de mooiste ter wereld’, volgens Fleming) herkennen.

Doodstil

De momenten dat je vlak langs de zee rijdt, zijn heel aardig, maar meestal dwingt de weg je een eindje het achterland in. Echt verrassend mooi wordt het als ik weer terugkom op de North Downs, waar ik vanaf Batham een heuse vallei in ga. Mooi besloten, zonnig, helemaal stil en met wijnranken tegen de heuvels: dit zou zo ergens diep in Frankrijk kunnen liggen. Daarna schiet ik wel weer een paar heggenweggetjes in, waar gras uit het asfalt groeit. Hier laat ik met de Road King bijna een paard met berijdster op hol slaan. Pas als ik de motor uitzet, kalmeert het dier. Bijna onder het paard hangend bedankt de berijdster me voor de moeite. ‘Hij is geen motoren gewend. Er rijdt hier nooit iemand’, verklaart ze.

Rondlopen in een kostuumdrama

Na 200 km rijd ik het landgoed van Eastwell Manor op, mijn volgende overnachtingsadres, vlakbij het vorige. Het kasteelachtige landhuis lijkt nog groter en chiquer dan Chilston Park. Hier sliepen niet zomaar wat schrijvers en lords, maar pure royalty. Koningin Victoria en Koning Edward VII kwamen hier vaak en er werd zelfs een koningin geboren – van Roemenië weliswaar, maar toch. Verschil moet er echter zijn, dus slaap je als motorrijder in de omgebouwde stallen. Maar van de faciliteiten van Eastwell Manor kun je even zo goed genieten. Van de schitterende tuin met labyrint en fonteinen die tot aan de horizon loopt, van de zwembaden, golfbaan, sportfaciliteiten en alle mogelijke andere luxe. Er is ook een heel chique restaurant. Daar kom ik met mijn motorpak echter niet in. Dan maar iets op het fabelachtige terras eten. Maar dat lukt ook niet. De keuken is vervroegd dichtgegaan. Net als het zwembad en de fitnessruimte. En een broodje via de roomservice dan? Nee, helaas, vandaag niet. En zo eindigt mijn dag, net als in een budget ketenhotel bij de cola- en chipsautomaat. Alhoewel, die kan ik eigenlijk ook niet vinden. Hm. Misschien is het een beetje een façade, Eastwell Manor, maar met de aanbieding heel schappelijk geprijsd. Het gevoel in je motorpak te kunnen rondlopen in het decor van een Engels kostuumdrama is daarentegen onbetaalbaar.

Sensationele wending

Na een vorstelijk ontbijt in Eastwell Manor vertrek ik naar de zuidkust van Kent. Iets van het heldhaftige oorlogsverleden van dit gebied, vind ik terug in het Battle of Britain Museum in Hawkinge. Ondanks een hoeveelheid Spitfires en andere oorlogsrekwisieten, doet het meer denken aan een uit de hand gelopen hobbyschuur dan aan een echt museum, maar charmant is het zeker. Een kilometertje na het museum neemt het landschap een sensationele wending. Ineens rijd ik langs een gapende afgrond, waarin het zwaarbeveiligde Eurotunnelcomplex van Folkstone ligt. Misschien nog wel het sterkste James Bond-momentje, ook al valt het buiten de James Bond-route. Daarna gaat het hard naar beneden, letterlijk, over een beklemmend steil en smal weggetje waar je absoluut geen tegenligger moet hebben, want dan moet een van de twee heel lang achteruit terugrijden. In dit geval is het iemand met een Renault Espace, die geërgerd accepteert dat er geen achteruit op een HD Road King zit.

Area of Outstanding Beauty

In het toeristisch redelijk aantrekkelijke Folkstone zoek ik de zee op, die ik een kilometer of 15 kan volgen. De heuvels zijn naar de achtergrond verdwenen, wat overblijft is een Hollands vlak deltalandschap met redelijk wat slingerwegen. Hier kom ik voor het eerst vrij veel motorrijders tegen, die kennelijk op het open landschap afkomen. Na het middeleeuwse Hastings ben ik ze grotendeels kwijt. Daarna keren de heggen weer terug langs de wegen – dat moet iets met elkaar te maken hebben. Bij het lieve plaatsje Tenterden komen ook de hoge heuvels terug. De High Wealds heten ze en staan bekend als Area of Outstanding Beauty. Dat betekent nog veel meer sappig groen met mooie landhuizen, leuke stadjes (Goudhurst!), enkele kastelen met bezienswaardige tuin en de merkwaardige oast houses: boerderijtjes met een soort witte puntmutsen op het dak, waaraan vroeger hop werd gedroogd.

Een bevrijding

Een dag later heb ik geluk. Het regent pijpenstelen. Maar juist nu ben ik van plan naar Isle of Wight te rijden en daar is het weer altijd beter, zo gaat het verhaal. En inderdaad. Als ik na twee uur regenrijden in de haven van Portsmouth aankom, ligt Wight aan de overkant in de zon te schitteren. En niet alleen daarom overtuigt het eiland (iets kleiner dan Texel) me heel snel. Het is weliswaar behoorlijk toeristisch, maar vooral buitengewoon mooi. Kent in het klein, maar dan met hogere heuvels, een bijna subtropisch weelderige flora, een soms sensationeel prachtige kust met hoge krijtrotsen en betrekkelijk weinig heggen – wat bijna aanvoelt als een bevrijding.

Kan het nog beter?

Zo ongeveer het leukste plaatsje is Ventnor aan de zuidkant, dat door zijn rotsen en plantenweelde het Madeira van Engeland wordt genoemd. Kan het nog beter? Ja. Op het beste plekje van Ventnor vind ik het witte Wellington hotel, mijn overnachtingsadres. Gerestaureerde oude glorie dat over de rand van een krijtrots hangt, met daaronder het strand met een uitgaansboulevardje. Het eten in het hotel blijkt uitstekend te zijn en aan de restaurantmanager, de Portugese Carlos, heb ik na vijf minuten een vriend voor het leven. En dan wil je best door de vingers zien dat je amper parkeerplek vindt voor de motor.

Een speciale route op Wight heb je eigenlijk niet nodig. Het is klein genoeg om in twee dagen bijna alles te zien. Je doet simpelweg het rondje langs de kust en verder is op de zuidelijke helft eigenlijk elk weggetje raak. Na een volle dag toeren zie ik er bijna tegenop om naar huis te gaan. Maar dat kan ook met Dover te maken hebben.