Dit weekend: TankTasTocht #4 - De onbekende Veluwe

Smalle wegen langs water en door bos maken deze TankTasTocht Bos & Zee extra aantrekkelijk. Door de toeristische drukte te vermijden tovert de route prachtige stukjes onbekende Veluwe voor de motorbanden. Uitpuilende gezinsauto’s en pedaalterroristen hebben niets op deze route te zoeken.

Hotel Vierhouten in Vierhouten heeft een gezellig terras, motorvriendelijke uitbaters, koffie met heerlijke vlaai en een houten sculptuur van een vliegend hert dat ons uitzwaait, als de Indian over de Elspeterbosweg in de route begint te happen.

Elspeterbosweg wordt Vierhouterweg en daarmee verandert het bos in heidelandschap, met bijbehorend geurpalet, opgevolgd door maïsvelden en koeiengraaspercelen.

Elspeetsche Heide

Vlak voor het bebouwde-kombord Elspeet zwaaien we bij de Hersteld Hervormde kerk met een zeer ruim parkeerterrein af naar rechts voor een aantal kilometers op de N310. We snijden door de 768 hectare metende Elspeetsche Heide, niet te verwarren met de Elspeter Struiken ten oosten en het Elspeterbosch ten noorden en oosten van het godsvruchtige Veluwedorp.

Het is maar goed dat fietsers hier hun eigen asfaltstrookje hebben, want het is nog best een smalle weg eigenlijk, die N310, en de bomen groeien er op on-Nederlandse wijze redelijk dicht in de berm, totdat we de provinciale weg linksaf verlaten op de Stakenbergweg, verboden voor vrachtverkeer en dat is ook in dit geval een goed voorteken voor motorrijders.

Fietsspoortje

In het bos rechts ligt een heel dun fietsspoortje, daarop kunnen twee opgevoerde pizzakoeriers elkaar niet zonder brokken te maken passeren. Gelukkig is er op de hoofdweg geen verkeer en anders zou de Indian wel even laten zien wie hier Roadmaster is, tenzij er natuurlijk militair materieel op rupsbanden komt aanzetten.

Maar daarvoor zijn dan weer passeerstroken voorzien langs de weg, of zijn het parkeerstroken?

Maar dan heb je natuurlijk altijd pedaalterroristen die menen dat ze te goed zijn voor zo’n fietsersstrookje en die zich dus breed maken op het voor gemotoriseerd verkeer bestemde weggedeelte. Een paar stoten op het gas doet dan wonderen om de baan weer vrij te blazen. Met ingetrokken koppeling natuurlijk, maar dat weet zo’n fietsbroek niet als hij door overlevingsinstinct gedreven de berm induikt.

Langs het spoor

Harderwijk, dat is dolfijnen, dat is deinende zee. Maar om niet in het stadsverkeer vast te slibben, pakken we de Parallelweg langs het spoor. Daar deinen we niet op lieflijke baren, maar ook niet over de verwachte verkeersdrempels die een machtige, krachtige Indian reduceren tot een bibberend schoothondje, stapvoets met de staart tussen de benen. Zo kan onze Roadmaster in galop oprijden met de postkoets van de NS, totdat onze weg afbuigt richting Veluwemeer, wat een zee aan recreatiemogelijkheden biedt.

Babbel Beach, Bad Hoophuizen en Beach Resort Hooghe Bijsschel verhogen het vrijetijdskarakter met een grappig mengelmoesje van hip Engels en gemaakt oud-Nederlandsch. Zulke namen laten de op elkaar gepakte inzittenden van gezinsauto’s dromen van de stranden van Hawaii, Tahiti of Haïti.

Maar de betonplaten van het Achterwegje delen we alleen met een meisje op een trekker, haar broertje naast haar, beiden nog te jong om een motorrijbewijs te hebben. Wedden dat die straks, na gedane arbeid, de brommer van de knecht uit de stal lenen?

TankTasTocht #3: Onder Nijmegen

Polderprairie

Waterweg en Oude Zeeweg brengen ons in Elburg, met opgeleukte haven waarin krasse knarren aan oude schuiten poetsen. Daarna slingeren we verder over de dijkweg langs wat ooit de Zuiderzee was, maar nu tot Drontermeer is ingekookt. Wat is het hier mooi, in de Nederlandse polderprairie, waar in plaats van bizons stamboekkoeien op grazen. Te Noordeinde, met Geldersesluis en Buitendijk, gaat de Zomerdijk over in Groote Woldweg en Naaldeweg, ten teken dat we het zeegebeuren achter ons laten en ons weer in de boswereld van de Veluwe begeven.

Welke stratenmaker met gevoel voor humor heeft hier het straatnaambord De Heuvels geplaatst? Buiten wat pannendaken en boompjes verheft hier zich niks boven de horizon.

De Wittensteinse Allee mag dan zelfs voor Nederlandse begrippen niet breed zijn, hij is wel mooi door rijen bomen geflankeerd, waaronder jonge aanplant, een erehaag van bewonderaars die ons begeleiden naar de linksafslag op de Spijkerboersweg, waar weer mooie bochten wachten.

Aan de IJssel

De bochten verder op de Zalkerdijk in de route hebben we te danken aan de IJssel aan linkerzijde. Daarna is het in naam met het vlakke land gedaan, we passeren Kraaijenberg en daar rijst de Vuursteenberg voor ons op.

We klauteren over deze 26 meter hoge stuwwal, ontstaan in de voorlaatste ijstijd en deel van de verlaten heidevelden van de Noordoost-Veluwe. Zonder ploppende oren dalen we af via Wachtelenberg, laten Wapenveld links liggen, en dan rijden we op de Nieuwe Zuidweg langs militair terrein waar ruimte is voor het Wapen der Artillerie.

In de berm staan borden, beveiligd tegen souvenirjagers met hangsloten. ‘Schietterein. Levensgevaarlijk.’

Weinig bochten hier, langs Legerkamp bij Oldebroek, maar het glas is halfvol door de afwezigheid van verkeersdrempels om onze vaart te stuiten, mocht er een hittezoekend projectiel in de spiegels opdoemen.

Zigzaggend dringen wij steeds verder door in de binnenlanden, totdat we weer op de Vierhouterweg denderen. En daar zwaait alweer de vliegendhertsculptuur van Hotel Vierhouten, met erachter het welkome terras. Nou maar hopen dat er nog een stukje vlaai is overgebleven.