Spessart: Kleurplaat

DOWNLOAD 3 ROUTES (GARMIN & TOMTOM)

In Spessart, het grootste gebied met gemengd loofbos in Duitsland, lokt behalve een legendarische uitspanning én snelwegafrit Weibersbrunn ook veel bochtenwerk voor de rechtgeaarde motorrijder. En veel bonter kunnen we het – hoe kan het ook anders – in de herfst niet maken.

[sgpx gpx=”/wp-content/uploads/gpx/spessart.gpx”]

Klaus Daams

What’s in a name? De uit de omgeving van Wattenscheid naar het zuiden reizende motorrijder grijnst wanneer hij over de A3 achter Aschaffenburg de afrit Weibersbrunn passeert. Afgeleid van het Middelhoogduitse woord ‘Brunne’ in de zin van ‘bron’ alsook van de mannelijke (!) voornaam Wibert, biedt Weibersbrunn niet slechts ruimte voor de fantasie, maar ook toegang tot een fantastische streek voor motorrijders: Spessart. Het gebied strekt zich noordelijk van de A3 uit tot aan de uitlopers van de Rhön, en zuidelijk tot aan de Main. Centraal en op slechts vijf kilometer van de snelweg, ligt in Mespelbrunn de uitspanning ‘Zum Spessart’. Van daaruit verkennen we tijdens een herfstachtig fraai weekend de Spessart.

Zoals het tweestralige laserzwaard van een Jedi-ridder, proberen de LED’s van de Kawasaki Z1000SX de schaduwen te doorklieven, die de bomen aan de weg tussen Straßbessenbach en Dörmorsbach werpen. Maar we maken geen schijn van kans tegen het indrukwekkende bladerdak op deze zonnige zaterdagmorgen. Desalniettemin is het genieten op onze Japanner. ‘Wat is dat voor een blits karretje,’ merkt collega Karel bewonderend op over de Kawa tijdens onze eerste stop. Power, trekvermogen, zitpositie – ‘alles past perfect en wekt vanaf de eerste meters vertrouwen’. Natuurlijk profiteert de Kawasaki van 30 pk meer vermogen vergeleken met de Tracer 900. En dat is ook al zo’n formidabele funmotor.

Paradijselijke loofbossen

Volgende stop: Leidersbach alias Sacco Valley. Uit de kleine kleermakerijen van weleer is in deze gemeente een kledingcentrum ontstaan met modewinkels en diverse outlets, gespecialiseerd in bruidsmode en andere voor het grootste deel feestelijke garderobes. Hoe praktisch de koffers van de Kawasaki ook zijn: een kreukvrij transport van haute couture is daarin nauwelijks mogelijk. ‘Zou Liese zoiets wel staan?’ Karel smoort de eventuele aanvechting om souvenirs mee te nemen in de kiem. Met leder en Gore-Tex in onze koffers rijden we zorgeloos via Volkersbrunn door naar Heimbuchenthal. Waar onze banden het asfalt inschatten en afmatten. En we de kleuren van de herfst eigenlijk nauwelijks kunnen bevatten.

Enthousiast worden we van Klingenberg, Miltenberg en Wertheim. Stuk voor stuk plaatsjes aan de Main met een middeleeuws centrum, met heel veel flair en waar het in het café achter een stuk gebak goed toeven is. Tenzij het verlangen naar de misschien wel laatste magische motormomenten van het seizoen zo groot is, dat een langere pauze er niet van komt. Sorry, waarde stadjes! Om te chillen zijn vandaag de paar minuten op de veerboot over de Main bij Stadtprozelten voldoende. En ook het pittoreske wijndorp Homburg, oorspronkelijk ooit als tussenstop ingepland, doen we maar kort aan. Hetzelfde geldt voor het Hammermuseum in Hasloch, waar de SX en de Tracer om 16:35 aankomen, pakweg een half uur na sluitingstijd waardoor we de demonstratie van de smid hebben gemist. Van de weeromstuit laten we de nokken tegen de kleppen duwen en jagen we zelf het vuur door de verbrandingskamers.

Ook de A3 door Spessart verbreedt zich tot een zesbaansweg. Vanaf de parallelle landweg bij Rohrbrunn bieden de gigantische landmassa’s van dichtbij een onvoorstelbare en gigantische aanblik. Snel onttrekken we ons aan de file en het stof en zoeken we opnieuw de paradijselijke loofbossen op. Drie van de fraaiste zuidelijke trajecten staan ons nog te wachten: Krausenbach – Altenbuch, Collenberg – Mönchberg, Eschau – Wildensee. Onbetaalbare momenten zijn dat: ongestoord rondtrekken door het bochtige boslandschap. En als dan ‘s avonds het wild niet voor de wielen, maar op je bord belandt, kun je na 247 kilometer gelukzalig verzuchten: ‘Wat een dag!’

Geen wegversperringen

De volgende dag belooft nog meer: het noordelijke deel van Spessart. Optimistisch rept het roadbook over 329 kilometer en de weerman heeft ons 20 graden beloofd. Maar dan: snelheidsmeter omlaag naar 30 km/u, vizier en bril worden plotseling troebel door ragfijne druppeltjes. Overal minuscule watermoleculen, die bovendien koel aanvoelen. Ach, lieve nevelige herfst. Nou ja, we hebben het nog duizend keer liever dan de broeierige zomerhitte. En als troost voor ongeduldige fotografen: aan de rand van de weg enkele bladeren in zacht roze-paars, een kleur waarin bomen niet zo snel verschieten. Enkele uurtjes later is het allemaal weer voorbij, is de geheugenkaart duidelijk voller en de hemel felblauw.

Via Rothenbuch, Waldaschaff en Sailauf bereiken we de bosuitspanning ‘Engländer’, een populaire ontmoetingsplek voor motorrijders, compleet met biergarten en rustiek restaurant. In plaats van de Mantaplatte (curryworst met patat), het kultgerecht uit het Roergebied, staan hier eigengemaakte Handkäse of witte worstjes met zoute krakelingen op het menu. En net als de in elkaar verstrengelde gebakken deegstrengen, treffen hier vis-à-vis twee fantastische motorparcoursen elkaar op een kruising. Wie wil er op een mooie zondag in oktober alleen maar praten bij het benzinestation? En dus doen we na het tanken een rondje over de Spessart-Höhenstraße in de richting van Schöllkrippen, opnieuw langs de ‘Engländer’ en daarna in een ruk omlaag naar het Jakobs- thal. Was de regio vroeger nog een ellendig dal en een broedplaats voor armoede, ziekten en rovers, tegenwoordig wordt hier volop genoten. Dat geldt in elk geval voor motorrijders. Routetips? Die zijn er in overvloed! De bochten zijn overal bochtig en de streek dun bevolkt. We kunnen rijden waar we maar willen. Wie desondanks tips wenst: Heinrichsthal, Habichsthal, Wiesthal, Partenstein, Frammersbach, Wiesen. Etc. etc. En, in tegenstelling tot het nabijgelegen Odenwald, vinden we nergens wegversperringen die het plezier bederven. In het ergste geval moeten motoren af en toe vaart minderen tot 60 km/u, zoals op de negen kilometer lange achtbaan tussen Steinau en Marjoss.

In combinatie met alle bomenpracht laat de zon in het noordoostelijke puntje van Spessart – dat al een beetje doet denken aan het relatief bosarme Rhön, het Land van de Uitgestrekte Verten – zijn stralen schijnen over het land. Bij Sterbfritz – die naam is echt geen grap maar herinnert waarschijnlijk aan een door uitputting gestorven trekpaard dat Fritz heette – volgen we een laatste lus rondom de ruïne Schwarzenfels, voordat de LED’s van onze Tracer en SX ons de weg wijzen door het donkere bos, terug naar het gemoedelijke Zum Spessart. De dag samenvattend: prachtige dalen, fantastische bochten, zelfs voor een zondag weinig verkeer, waarbij we meer motoren dan auto’s tegenkwamen. En we mogen evenmin alle betoverend mooie wegen vergeten, waarin het noorden en het zuiden van Spessart elkaar naar de kroon steken.

De derde verlenging

Blessuretijd. Beter gezegd: verlenging. Wat ons een derde dag oplevert! Kerstfeest in oktober. In plaats van een ellenlange routebeschrijving volgen hier slechts enkele stops. We luidden de maandagochtend in met een contemplatieve sit-in voor de boven Hessenthal gelegen Herrnbild-Kapelle. Boven het heuvelachtige landschap, waaruit witte nevels uit moeder aarde drijven, plukken op een nabijgelegen veld ijverige handen zuring. Verderop leidt een smal pad naar het ‘Hohe-Wart-Haus’, het juiste adres voor het betere Spessart-gevoel (geopend in weekenden en op feestdagen). Gewetensvraag: wat zegt een boswachter, wanneer hij een hert door het bos ziet rennen? Wij weten het niet. Wel weten we dat achter en boven de naar schatting 7.000 bomen op de Geißhöhe een gelijknamige uitspanning ligt die ideaal is voor iedereen die rust verkiest boven lawaai.

Oude, vertrouwde motorkameraden ontmoeten elkaar op zondagochtenden in het boshuis ‘Echterspfahl’ tussen Rohrbrunn en Mespelbrunn. Wij treffen er vandaag onze gastvrouw Gabi. Op haar veertigste keek ze uit naar een Einser (BMW 1-serie) om mee te toeren, maar kwam er al gauw achter dat haar werk nauwelijks ruimte voor dergelijk rijplezier toelaat, behalve ‘s nachts of bij regen. Het bleef daarom bij een droom, middenin het betoverend mooie gebied voor motorrijders. Gabi’s tip: de ‘Moppedscheune’ in Heigenbrücken. Daar zijn we gisteren niets vermoedend omheen gereden! Er voert geen weg langs het Hafenlohrtal, dankzij de fascinerende flora en fauna één van de meest markante dalen in Spessart. Bij voorkeur te bezoeken op Vibram-zolen. Wie op Bridgestones Battlax Hypersport onderweg is, mag er met 50 braafjes door de natuur snorren. Dan rij je op de SX zo’n 1.200 tpm in de zesde versnelling…

Marketing makes the world go round. Het label ‘Schneewittchenstadt’ zou uitnodigend genoeg moeten zijn voor een wandeltocht door het lieflijke Lohr am Main. Maar helaas, ook hier worden we overvallen door acute luiheid en komt er van een wandeling helemaal niets terecht. Liever geven we nog een keer gas, over de fijne piste langs Langenprozelten in de richting van de Bayrische Schanz, onze derde en tevens laatste ontmoetingsplek voor motorrijders. Waren ronkende motoren gisteren nog volop te horen, nu staan er her en er wat lokale matadoren op de parkeerplaats. Vóór de uitspanning probeert een stem met een vriendelijk ‘wie lust er een biertje’ ons tevergeefs in verleiding te brengen.

Nee, als slotstuk wacht ons het geraas op de A3 ter hoogte van raststätte Spessart-Süd, met uitzicht op de vangrails en een schier aaneengesloten lint van autolampen.