Op nog geen uur rijden boven Madrid ligt een, bij buitenlanders, vergeten berggebied: de Sierra de Guadarrama. Madrilenen komen er om de drukte van de stad te ontvluchten. Wij om het gebied te ontdekken en bochten te rijden. Mucho bochten!
Tekst en fotografie Hans Avontuur
Net op tijd. Over twintig minuten gaat de weg naar de bergwereld van la pedriza dicht. Het natuurgebied is overdag gesloten voor gemotoriseerd verkeer. Alleen wie s ochtends op tijd voorbij de slagboom is, kan er rijden. Het wegdek is er met opzet slecht onderhouden. Dat drukt de snelheid en verhoogt de oplettendheid.
Ik stuur de BMW RnineT Scrambler langs de scheuren en kuilen in het asfalt. Meer een allroadroute? Jawel, maar er staat toch niet voor niets scrambler op de lak van onze Duitse vriend? Langzaam gaat het naar boven. Een route voor fijnproevers met veel kort en hoekig stuurwerk.
En dan ineens, net over de top van de pas, volgt het wow-moment. En niet te zuinig ook. Weergaloos uitzicht op de spectaculaire wereld van rots en steen waar La Pedriza bekend om staat. Ik rijd de weg helemaal naar het eindpunt om er zo lang mogelijk van te genieten. Daarna parkeer ik bij het barretje van de familie Torrero voor een cafe solo op het terras. Recht voor me rijzen prachtige rotswanden naar de blauwe hemel.
TIP
Probeer altijd de zondag te mijden. Dan komen de Madrilenen naar de Sierra om er hun vrije dag te vieren en de drukte van de stad te ontvluchten. Het gevolg: volle hotels, volle terrassen en volle wegen.
De door wind en water gepolijste steenklompen lijken willekeurig in het land te zijn gestrooid, maar vormen samen een mooi geheel. Volgens de gasten aan een ander tafeltje moet ik hier s avonds nog eens terugkomen. Voor de zonsondergang, maar vooral voor de gebraden kip, de specialiteit van de familie Torrero.
Het is kenmerkend voor het Spaanse dagje uit. Met de hele familie rijden Spanjaarden naar de Sierra de Guadarrama om er een rondje door een dorp te lopen, een beetje te shoppen en daarna heel lang en uitgebreid te lunchen. Hoe meer zielen hoe meer vreugd. Daarbij geldt bovendien de stelregel dat er zo veel mogelijk op tafel moet staan.
Ziekenhuis met uitzicht
het enige nadeel van La Pedriza is dat er geen doorgaande weg is. Je moet heen en terug over hetzelfde traject. Nou is dat hier geen straf.
En dat geldt ook voor de route door een verderop gelegen vallei: La Barranca. Die passeert een verlaten ziekenhuis de patiënten hadden er meesterlijk uitzicht en eindigt bij een stuwmeer.
Ik kies de iets verderop gelegen route over de Puerto de Navacerrada, met op de top een skigebied. Mooi breed asfalt met snelle bochten. De bergen nemen hier serieuze vormen aan en gaan tot zon 2.000 meter hoogte. Boven staan enkele gebouwen die voor ons, gewend aan de alpen, moeilijk met wintersport te rijmen zijn. De grote bombastische panden komen rechtstreeks van de fascistische tekentafel van generaal Franco, de dictator die spanje van 1939 tot 1975 onder de knoet hield.
Eenmaal over de top, volgt de BMW RnineT de weg naar segovia. Onderweg passeer ik eerst la 7 revultas – de 7 haarspeldbochten – en daarna het koninklijk paleizencomplex van san ildefonso. Blikvanger is een tuin waar de halve Flevopolder in past. Ik heb het geduld niet voor een bezoek, want er moet gereden worden.
Hoewel het evenmin de bedoeling was om helemaal naar Segovia af te dalen, bezwijk ik uiteindelijk voor het prachtige aangezicht van de stad. Oké dan, goed dan, richtingaanwijzer de andere kant op. Geen moment spijt. Segovia heeft een schitterend oud centrum. Zo rijd ik onder een romeins aquaduct door en doe ik een blokje historische kern, het geluid van de boxer lekker brommend tussen de oude gevels. Hier geen internationale hip en hot, maar gewoon honderd procent Spanje. En dat is meer dan genoeg.
De mooiste bergpas
zodra de smalle straten me na een puzzeltocht door eenrichtingverkeer hebben losgelaten, volg ik de gps die me richting de Puerto de Navafria leidt. Heerlijk traject. Aanvankelijk door dichte bossen zonder uitzicht. Alle energie kan er in het rijden zelf worden gestoken. Bochten aansnijden, kijken, scherp insturen, gas erop. De nineT klapt er moedig in. En dan moet het mooiste nog komen. Maar eerst is daar het dorp Lozoya met een fijn terras.
Vol nieuwe energie stap ik weer in het zadel. Een blik op de kaart leert dat er een spectaculair traject volgt. Geen woord aan gelogen. De weg slingert als een alpenpas. Het landschap wordt leger, ruiger, steniger, knokig. Het dagtoerisme vanuit Madrid lijkt hier volkomen verdwenen. De nineT staat in de derde versnelling en maakt een opgetogen geluid. Zelden hoef ik te schakelen. Alles in un, dos, tres!
De Puerto de la Morcuera laat zich ondertussen van zijn beste kant zien. Dit is misschien wel de mooiste bergpas van de Sierra de Guadarrama. Hoger en hoger. Links in de diepte staat een klein stenen huisje met een grote kraal er omheen voor het vee. Afgezet met een muurtje van gestapelde rotsblokken. Een monnikenwerk uit de tijd dat de mensen geen geld hadden maar wel tijd.
Vroeger was zon afzetting noodzakelijk om de dieren te beschermen tegen de wolven. Die zijn er niet meer, in de jaren tachtig van de vorige eeuw zijn de laatste exemplaren doodgeschoten. Aan het eind van een geweldige afdaling, bij het binnenrijden van het dorp Miraflores de la Sierra, staat een monument ter ere van ene Tio Francachela, een negentiende-eeuwse wolvenjager.
De weg eindigt op een plateau. De zon schijnt er uitbundig. Rechts staat een groot kasteel uit het sprookjesboek: Castillo de Manzanares el real. De stoere buitenkant heeft torens en kantelen. Ook binnen oogt het robuust en eenvoudig. Verderop in het dorp bevinden zich de restanten van een andere vesting. Deze is ouder en was vooral bedoeld als verdedigingsbolwerk. Veel meer dan de fundering is er niet meer van over.
Terug naar draai- en rustpunt Navacerrada. Ik parkeer er bij een barretje waar ze geweldige tapas serveren. Een gelukstreffer. Geen idee wat ik allemaal precies aan het eten ben, maar het smaakt zoals het eruit ziet: heerlijk. Dat is het voordeel van de nabijheid van Madrid. Er zijn tal van leuke eet- en drinkadressen, waar je meer kunt krijgen dan alleen stevige bergkost.
Een dag later verleg ik mijn route naar het oosten. Hier gaat de Sierra del Guadarrama over in de Sierra Norte, minder hoog en minder op bezoekers berekend. De smalle wegen zijn voer voor de BMW Scrambler. Af en toe pak ik een puntje offroad mee. Niet omdat het op mijn gps-route staat maar omdat een weggetje er spannend uitziet. Hoewel er geen noppenbanden op liggen, kan de nineT er goed mee vooruit.
3x Afstappen
Castillo de Manzanares el Real
Zo hoort een middeleeuws kasteel er precies uit te zien. Je kunt er wandelen over de borstwering met uitzicht op de hoogste toppen van de Sierra de Guadarrama. Op een half uur rijden vanaf Navacerrada ligt ook nog El Escorial, een koninklijk complex van paleis, abdij en mausoleum.
Patones de Arriba
Klein geïsoleerd dorp in de Sierra Norte. Zet de motor er niet op de eerste parkeerplaats, maar negeer als het niet druk is de verbodsborden en zet hem vlak voor de ingang van het dorp onder de bomen.
La Pedriza
De weg is fantastisch, maar stap vooral af bij het terras van de familie Torrero. Aan de achterkant zit je fijn en heb je meesterlijk uitzicht op de omliggende bergen. De Torreros staan bekend om de beste kip van de streek.
Daar is Torrelaguna, een dorp met een prachtig bejaard centrum. Ik wil naar de Plaza Mayor, de grote markt. Zoals in meer plaatsen in Spanje is deze verboden toegang voor gemotoriseerd verkeer. Vaak kun je niet eens in de buurt komen. Maar met de motor ligt dat anders. Waar alle toegangswegen aan de stadskant zijn afgesloten, daar is er aan de achterkant altijd wel een sluiproute te vinden.
Ook nu. Probeersel 1 loopt vast op een stenen trap, probeersel 2 op een verbodsbord. Daarna lukt het toch. Aan de achterkant van het plein vind ik een klein straatje dat steeds smaller wordt. Op het laatst kan ik de nineT er nog precies doorheen sturen. Vijf centimeter over aan beide kanten van het stuur. Dan opent de straat zich en kijk… Plaza mayor! Ik parkeer in de schaduw en zoek een vrije stoel bij Bar de la Plaza. Vanaf mijn plek onder de arcades zie ik de pompeuze façade van de basiliek en de ietwat verfijndere gevel van het stadhuis.
Hooggelegen enclave
tijd om een plan te maken voor de finale. Eigenlijk hoef ik er niet lang over na te denken: Patones de Arriba, een hooggelegen enclave die is ontsnapt aan de moderne tijd en het grootste toerisme. Oh jawel, er zijn winkeltjes en terrassen, maar de sfeer is altijd ingetogen. Bij een barretje hangt een foto van Arriba eind negentiende eeuw. Het dorp is aanzienlijk groter dan nu. Veel huizen aan de rand van het centrum zijn, ruim honderd jaar later, ingestort en overwoekerd. Maar het centrum is met liefde gerestaureerd. Ik wandel er doorheen en steek de rivierbedding over voor een beter uitzicht. De sfeer is zo lekker ontspannen, dat ik bijna de verleiding voel om er een lange, lome Spaanse middag van te maken. Maar dat doe ik natuurlijk niet. Er liggen nog zoveel fraaie wegen te wachten. Te beginnen met de afdaling vanuit het dorp, slingerend omlaag. Ik wandel het dorp uit, trek mijn jack aan, zet mijn helm op en start de NineT. Vamos!
Klik hier: DOWNLOAD DE ROUTE ALS TRACK, GPX OF ITN.
Reisinformatie
Erheen
Natuurlijk kun je er naartoe rijden. Zeker als je tijd hebt, dwars door België en Frankrijk. Vanaf Utrecht is het 1.700 kilometer rijden. Een andere optie is vliegen naar Madrid en daar een motor huren. De Sierra ligt op amper een uur rijden vanaf het centrum. Je kunt de motortocht ook combineren met een citytrip.
Overnachten
wij sliepen in Hacienda los Robles in Navacerrada. Ongedwongen sportieve sfeer aan de rand van een sfeervol dorp. Een overnachting kost er 92 euro voor een tweepersoonskamer met ontbijt. Er is een heerlijke veranda en een zwembad. www.haciendalosrobles.com
Informatie
www.sierraguadarrama.info
www.spain.info
