Steek een schep in de grond en er komen graftombes, offerplaatsen of nederzettingen tevoorschijn die soms nog ouder zijn dan de piramides. Niet voor niets staan de OrkneyEilanden bekend als het Egypte van het Noorden. Wij maken er een prettige dodenrit. ‘De dood is zo gewoon voor ons, we speelden vroeger met schedels alsof het poppen waren,’ zegt een boerendochter.
[sgpx gpx=”/wp-content/uploads/gpx/orkney-eilanden-tombrider.gpx”]
Jan Dirk Onrust
Voor de Britten is John o’Groats, het plaatsje in de uiterste noordoosthoek van Schotland, het einde van de wereld. Nog iets verder liggen de Orkneys; 200 eilanden waarvan er twintig zijn bewoond. Je komt er via Gill’s Bay, een minihaventje vlakbij John o’Groats.
Als ik in aan het begin van een frisse oktoberavond in het haventje aankom, staan er maar twee auto’s die naar de overkant willen. ‘Mr. Onrust?’, vraagt een verkeersregelaar met een namenlijst in zijn hand. ‘Welkom! Ik zie dat u het koud heeft. Wacht u gerust binnen in het havenkantoor. De kachel staat aan en er is warme soep. Als de boot in aantocht is, geef ik een seintje.’ Meestal word ik bij boten een vak ingeblaft en sta ik te verrekken van de kou, maar hier krijg ik dit. Ik hou nu al van Orkney. Dat komt ook omdat ik via de noordkust ben gekomen. Die is erg mooi.
