Waar is toch dat vriendelijke Nederland van vroeger gebleven? Je vindt het nog altijd in het oosten, helemaal tegen de Duitse grens.
[sgpx gpx=”/wp-content/uploads/gpx/Op-het-randje.gpx”]
Ach ja, het Nederland van vroeger, toen roken nog gezond was, toen het milieu nog niet bestond, toen scholieren nog zonder tussenkomst van de reclassering een diploma haalden, toen de duistere middeleeuwen nog ver achter ons lagen… Dat land lijkt verdwenen. Maar we hebben iets gevonden dat er verdacht veel op lijkt. Helemaal tegen de Duitse grens ligt een Nederland waar het landschap en de dorpen er nog uitzien als op een oude ansichtkaart. En waar de bewoners vreemdelingen vriendelijk begroeten en kinderen van acht je niet met de dood bedreigen als ze hun zin niet krijgen. Een verademing. Minstens zo mooi is dat er langs de hele grens zeven bewegwijzerde ANWB-routes lopen, die bijna of helemaal op elkaar aansluiten. Het startpunt is achterlijk ver weg van de Randstad, in Sinderen, onderin de Achterhoek. Hier begint de Slingeroute. Het enige wat je nu hoeft te doen is de ANWB-routebordjes volgen.
Dromerig
Bij Borculo ga je van de Slingeroute af en maak je een oversteek naar de Zuid-Twenteroute. Deze route gaat al gauw slingeren en zelfs een beetje klimmen. Hoogtepunt is de omgeving tussen Diepenheim en Rijssen. Hier ligt een dromerig heuvellandschap met bossen en 19de-eeuwse boerderijen van onder meer landgoed Weldam.
Daarna komt Twente, waar witte wieven, elfenpa den en hellehonden nog gewoon bestaan. Het glooiende gebied van de Sagenlandroute met zijn dichte bossen, zandpaden en afgelegen huizen heeft een soort geheimzinnigheid die het westen van Nederland allang is kwijtgeraakt. Neem bijvoorbeeld de mysterieuze Kroezeboom, die je even voor Tubbergen aantreft. Nog altijd geloven Twentenaren dat deze over bijzondere krachten beschikt. Geregeld komen ze langs om een kruis te slaan of een kaars te branden. En het werkt. Tubbergen heeft een van de hoogste geboortecijfers van Nederland. Maar helaas, ook Tubbergen gaat hard achteruit. Daarom zijn onlangs twee dorpswachten aangesteld die toezicht houden op het straatmeubilair en het stoplicht.
Oliewingebied
De Dr. Picardtroute brengt je eventjes in Duitsland. Ineens zijn de wegen kaarsrecht en verlaten, na een kilometer of twintig ben je alweer in Nederland, in Hardenberg. Hier zakt de route even af naar het zuiden om bij een weids deel van het Vechtdal uit te komen. Daarna lopen slingerwegen in noordelijke richting langs Saksische boerderijen en rivierduinen. Bij Coevorden stap je over op de Zuidenveldroute, die hier even samenvalt met de Dr. Picardtroute. De meanderende rivierwegen maken plaats voor kaarsrechte kanaalwegen, die via voormalig oliewingebied Schoonebeek en Klazienaveen naar de vlakke zuidoosthoek van Drenthe leiden. Dit was vroeger Veenkolonie. Aan de wegen staan enkelwandige arbeiderswoninkjes, langs de kanalen sta- ren werklozen naar hun dobbertje. Bedrijvigheid zie je nauwelijks. Dat de band Skik juist over dit gebied zijn leukste liedje (Op etse) wist te maken, mag een prestatie heten. Net voordat de rechtlijnigheid begint te vervelen, brengt de Westerwolde-Emsroute redding.
Heidevelden
Vanaf Ter Apel rijd je over stille, licht bochtige wegen langs akkers, bloemrijk grasland en heidevelden. Een slingerend beekje (Ruiten Aa) vergezelt je kilometers lang. Borden die waarschuwen voor overstekend wild, moet je hier nog serieus nemen. In tien minuten kwamen we vier wilde reeën tegen en een groepje heideschapen.
Langs de weg koop je groente, eieren of zelfs een schilderij door je geld in een doosje achter te laten. Niemand die op het idee komt iets te jatten. De Randstad- bewoner, die thuis zijn motor al kwijt is als hij een keer met zijn ogen knippert, ziet het met ontroering aan.
De Eems-Oldambteroute voert je dwars door het rode Oost- Groningen. In dit gebied heeft men een hekel aan geld en succes. Met name als een ander het heeft. Geen wonder dat aanhangers van Fidel Castro en Hugo Chavez in Reiderland nog altijd bijna twintig procent van de stemmen halen. Bij Termunterzijl zie je voor het eerst open water: de Eems. Het was ooit de bedoeling hier de Europoort van het noorden te maken. Nu kun je er genieten van rust en leegheid. Bij Appingedam maak je de sprong naar de Wad- en Marenroute. Over smalle, maar erg lekkere weggetjes kom je langs op wierden gebouwde dorpen met de ouderwetse Groningse Waddensfeer. In Lauwersoog zie je eindelijk de Waddenzee. Op het havenhoofd eet je een visje. Uitbuiken doe je met uitzicht op Schiermonnikoog.
