Grootsteeds en meeslepend verreist Rotterdam langs de oevers van de Maas. Als sluitsteen van een lange reis, vol tegenslag en wederopbouw, komt de Maasstad tot volle bloei in de luwte van de Noordzee. Waar nog steeds wordt gewerkt, altijd maar weer, maar in de nacht is het stil en is er ruimte voor rijden. Met volle overgave door de verstilde haarvaten van de stad.
Tekst Jaap van der Sar, foto’s Jacco van de Kuilen
Het waait op het Noordereiland. Een buffer tussen Zuid en Noord. Romantisch wordt het hier nooit. En eigenlijk nergens in Rotterdam. Maar dat laat ruimte voor een ander sentiment. Puur, rauw en groots, gescheiden door die brede, altijd aanwezige Maas, verrijzen aan beide zijden machtige torens. Ze roepen brutaal: Dit is een geen stad. Metropolis aan het water. Oneindig verdwijnen ze onder een staalblauwe nacht. Over breed asfalt slingeren we over de Kop van Zuid, de Erasmusbrug, over de Willemsbrug, langs de Hef met in de verte die machtige Brienenoord, waar de ring van Rotterdam als een halssnoer de grens trekt tussen grootstedelijk en klein provinciaals. Het epicentrum van vernieuwing na vernieling, oneindig werken de kranen zich omhoog want het moet nóg groter, nóg hoger, in een eindeloze strijd om die eeuwige tweede-plaats-onder-de-steden te beslechten in het voordeel van de zuiderlingen.
Maar geen grootheidswaanzin onder het volk. De Rotterdammer is als zijn stad. Harder, sneller wordt er aangepakt, geen gerotzooi, geen loze woordenbrij, maar handen uit de mouwen en een eerlijke lach. De enkeling die de nacht beheert, werpt een blik op de langsdonderende Harley-Davidson. Groot, intimiderend ook, net als de stad, maar ontdaan van alle chroom, knalt de FXDR nietsontziend door de rechte, brede straten. Zelfs dat bombastische Centraal Station, verwordt in de Rotterdamse volksmond tot een snelle hap, de kapsalon. De koning onder de nachtsnacks, verleidelijk, maar wij knallen door, de nacht duurt maar kort en de Rotterdammer rolt vroeg uit zijn nest om aan de bak te gaan.
