Dolomieten, Italië: achter de Passo Rolle

De Dolomieten staan hoog genoteerd op de bucketlist van motorrijders. En terecht. Maar als we dan gaan, steken we zelden de Passo Rolle of Passo Staulanza over. En dat is jammer, want achter deze psychologische barrières wacht een droomwereld voor wie op zoek is naar extra avontuur.

Fotografie: Hans Avontuur

De KTM 1290 Super Adventure S heeft het geweldig naar zijn zin op de Passo Duran, een 1.605 meter hoge bergpas met hier en daar een hellingspercentage van veertien procent! Het bochtenwerk is zo afwisselend dat je geen seconde mag verslappen, tenzij je de motor even aan de kant zet om van het uitzicht te genieten.

Toerisme Duitsland: toeren tussen Kocher en Jagst

De bochten zijn rond, langgerekt, kort, hoekig, soepel of gemeen. De wegligging is echter zo goed, dat ik niet één keer de controle dreig te verliezen of moet bijremmen. Schakelen, hoek om, gas erop. Het liefst in de derde versnelling zodat elke klap van het blok raak is. Ik ga voor de maximale pret want er hangen dreigende wolken boven de toppen. Geen idee hoe lang het wegdek nog veilig droog blijft.

De Passo Duran heeft niet de meeste haarspeldbochten of genummerde bochten. De status van Stelvio of Pordoi ontbreekt. Maar een bestaan onder de radar heeft zo zijn voordelen. Het is er rustig, ik hoef nauwelijks auto’s in te halen en er zijn geen wielrenners die tijdens de afdaling in mijn wiel proberen te kruipen.

Mooie rit door het Val di Zoldo trouwens en lekker Italiaans, die kleine oude dorpen als Dont en Chiesa. De afdaling naar het stadje Agordo is weer wat breder zodat de snelheid een beetje omhoog kan. Eenmaal beneden land ik op het Piazza della Libertà in Agordo voor een geweldige espresso macchiato voor €1,20 en feestelijk zicht op statige panden en het Palazzo Crotta de Manzoni.

Nooit van gehoord? Precies. Ik ook niet. Terwijl de Italianen het juist vaak omschrijven als ‘het hart van de Dolomieten’. Logisch, want het plaatsje is omringd door twaalf pieken zoals de Framont, Moiazza en de Cime di Zità. Deels te zien vanaf mijn plek in de zon. Wonderlijk trouwens, die zon, want afgezien van die ene open plek hangt het wolkendek nog altijd dreigend aan het plafond.

Bochten als kunst

Terug in het zadel van de KTM volg ik het water van een stevig stromende bergrivier, klim ik het dal uit en sla ik op een kruispunt eigenwijs linksaf. De rest van het verkeer neemt de route naar het bekendere Pellegrino. Maar wat is het strak sturen op de nauwelijks bekende Passo Valles. Ik zet de motor telkens op een soepele lijn, waardoor het ontspannen rijden is.

De route komt langs verschillende almen. Bij Malga Vallazza kun je aanleggen voor streekproducten. Ik rijd door, want de Passo Rolle wacht, nog zo’n heerlijke bochtendraaier. Op de een of andere wonderlijke manier vormt deze bergpas voor veel motorrijders een natuurlijke grens. Verder naar het zuiden rijden maar weinigen. Jammer. Alleen dat landschap al. De Pale di San Martino geldt als de Matterhorn van de Dolomieten. En vanaf de pashoogte is meteen duidelijk waarom.

Er volgt een geweldige afdaling die alle aandacht opeist. De bochten zijn als kunstwerken in de bergwereld gelegd. Kunst. Dat kun je wel aan Italianen overlaten. Ondertussen maakt de hemel werk van het urenlange dreigement. De eerste druppels vallen. Ze spatten groots en hard uit elkaar op het asfalt.

Regenpak aan, regenpak uit. That’s the question. Ik blijf nog even doorrijden. Dwars door de bergsportplaats San Martino, waar in de 19^de eeuw beroemde klimmers kwamen om de Pale di San Martino te bedwingen. Vanaf deze kant ziet hij er overigens helemaal niet als de Matterhorn uit. Het is geen piek maar een massieve brede rotswand.

In Primiero komt plots de hemel omlaag. Vanuit mijn ooghoek zie ik een koffietentje met overdekt terras. Draaien, parkeren, schuilen. En het regenpak kan ook alvast uit de koffers. Ik bestel een cappuccino en een broodje en zie hoe het almaar harder gaat regen en waaien. Druppels waaien nu horizontaal onder de luifel door. De eters op de eerste rij worden kleddernat en verhuizen naar de tafels tegen de gevel. Zo ver mogelijk weg van het water. Een blik op buienradar belooft weinig goeds.

Donder en bliksem

Zodra het even wat lichter is, besluit ik om toch nog maar een stukje verder te rijden. Voorbij het authentieke dorpje Mezzano begint de Passo di Gobbera. Het natte wegdek vraagt om voorzichtigheid, maar het afgenomen rijplezier wordt ruimschoots gecompenseerd door het landschap. De Passo Brocon komt er direct achteraan. In ruim 13 kilometer goed voor 874 hoogtemeters. Een snack voor de warmgedraaide KTM.

Hoewel het nog geen avond is, gaat het licht uit. Donderslagen galmen tussen de bergwanden, hier en daar een flits. En dan komt er zoveel water omlaag dat mijn zicht in hoog tempo afneemt van 50 naar 30, 20, 10, 5, 1 meter… Ik stop en vind een schuilplaats in een tunnelbuis die niet meer door het verkeer wordt gebruikt. De motor kan helaas niet binnen.

Aanvankelijk stroomt er een dun sliertje water door de buis, maar die is na een half uur aangezwollen tot bijna de volle breedte van de tunnel. Alleen aan de zijkant is nog een rand waar mijn motorlaarzen op droge grond kunnen staan. Aan de voet van de afdaling ligt Borgo Valsugana, een prima plek om te overnachten. Zodra het iets minder hard regent start ik de motor voor een afdaling met 25 kilometer per uur. Het asfalt is in een soort bergbeek veranderd.

Toerisme Italiaanse Alpen: het voorjaar ontwaakt

Als mijn motor veilig en droog bij het hotel staat in de oude kern van Borgo, geef ik me over aan de avond. En al de regen die nu valt, valt morgen niet. Ik omarm het toeval. Dankzij het noodweer zit ik nu bij Bar Centrale aan een fenomenale pizza caprese met een karaf huiswijn en slechte muziek. Er hangt een fijne sfeer van bierdrinkers aan de bar, afhalers en mensen die net als ik aan een tafeltje zitten.

Het geeft me ook de tijd om even na te denken over het navigatiesysteem van KTM, Mydrive. Voor een TomTom en Garmin-rijder als ik, is het even wennen. Hoewel ik er ondertussen prima mee uit de voeten kan, had een avonturenmerk als KTM er wel meteen wat beters van kunnen maken. Het is nogal basic en niet altijd even praktisch. Die bugs zullen er wel uitgaan, maar waarom niet in één keer goed.

Via de app installeer ik alvast de route voor morgen. Nu nog duimen dat het stopt met regenen.

Dikke vrienden

Een dag later zijn mijn handschoenen, regenpak, laarzen, sokken én motor allemaal weer droog. Geen tijd te verliezen, want ik weet niet hoe lang het zo blijft. Boven Levico Terme ligt een arsenaal aan heerlijke kleine weggetjes. Bergop en bergaf. De wolken hangen er op de vloer, maar er vallen geen druppels.

Ik geniet maximaal van het klimmetje naar Vetriolo. De KTM Super Adventure kan er zijn volle bottom power gebruiken. Ook als ik de grenzen opzoek tussen snelheid en wegdek wijkt de machine geen centimeter van de gekozen lijn. Het heeft even geduurd voor de Oostenrijker en ik aan elkaar gewend waren, maar nu zijn we dikke vrienden.

Er volgt een panoramaweg zonder dat deze zo wordt genoemd. Halverwege dal en bergtop zijn kleine dorpen tegen de flanken geplakt. Ik kom achter een tractor met een oplegger vol boomstammen te zitten en de weg is te smal om in te halen. Een kwestie van geduld.

Als de weg weer vrij is geef ik gas naar bekender terrein. Cavalese, Val di Fiemme, Passo Lavazè, klinkende namen tijdens de meer gangbare ritten door de Dolomieten. Bovenop de altijd mooie Passo Costalunga sla ik linksaf. De meesten gaan rechtdoor naar het Val di Fassa en verder richting het beroemde Sellamassief. Mijn beloning is de Passo Nigra onder de toppen van de Cima Roda di Vael en de Cima Catinaccio. Door het geconcentreerde sturen heb ik niet in de gaten dat de hemel ondertussen massief donkergrijs is geworden. Na zo’n overdaad aan heerlijk bochtenwerk is dat niet erg. Het is tijd om af te dalen en op zoek te gaan naar een slaapplek. Liefst net zo leuk als Borgo.

Download de route Dolomieten