De Honda CB750 kreeg het privilege om door het leven te gaan als de eerste superbike. Voor die tijd was 750cc het ijkpunt voor de motorindustrie. Een 750cc dwarsgeplaatste vier-in-lijn was het toppunt van snelle motorfietsen. Ten minste, tot dat Kawasaki besloot dat groter beter was en al die 750cc-onzin het raam uitgooide en zei; Dames en heren, de Kawasaki Z1!
Kawasaki en Honda waren eind jaren zestig al verwikkeld in een pittige strijd om de wie er nu de grote jongen was in de Japanse motorfietsindustrie. Kawasaki had zich qua tweetaktmotorfietsen al vrijgevochten van Honda. Mede omdat Honda altijd al een haast allergische aversie tegen het tweetaktprincipe had, maar Kawasaki ging ook in de viertakten meespelen, hadden ze besloten. Ze gingen zich bewijzen. Naam van dit project, en vraag niet waarom; New York Steak.
De plannen waren compleet, de pre-productie was op gang en Kawasaki’s 750cc viercilinder met schijfremmen rondom was bijna klaar, en toen kwam de eerste zeperd, Honda was net wat sneller. De CB750 was net wat eerder klaar en dat was voor Kawasaki reden genoeg alle spullen in te pakken en terug naar huis te gaan. De 750cc Z1 zou nooit het daglicht zien. 1-0 voor de CB750.
Terug bij af waren ze niet, maar alles werd opnieuw onder de loep genomen en het blok werd aangepast, veranderd en opgeboord tot 903cc. Dan kon Kawasaki de New York Steak tenminste in de markt zetten als een motor in de 1000-klasse. Groter, sneller en beter dan de CB750. Knuppel kwijt? Die ligt al in het hoenderhoek.
Waar de Honda CB750 als eerste productiemotorfiets schijfremmen rondom had, een ongelooflijk soepel lopende 750cc viercilinder gebruikte en de basis legde voor het principe van de Universele Japanse Motorfiets, ging Kawasaki niet langer voor innovatie maar puur voor power. Honda had immers al een lat gelegd waar Kawasaki niet snel overheen zou komen, maar de 750 uit Hamamatsu kon wel verslagen worden met simpelweg een groter motorblok. Zoals dat op het speelplein vroeg al ging; werd je geslagen, dan sloeg je twee keer zo hard terug. En dat deed de 903 uit Kobe dus. En het staat 1-1.
Met die introducatie in 1972 begon dus Kawasaki’s imago van het stoutste jongetje van de klas. En zoals het stoute jongetjes betaamt, vindt iedereen ze desgevraagd echt niet aardig, maar stiekem worden ze nog wel eens cool gevonden. En dat bleek wel, want de lezers van het Britse MCN stemden de Z1 vier jaar op rij tot Machine Of The Year. Die prijs is in de gehele geschiedenis slechts éénmaal naar Honda gegaan, en dat was pas in 2003. Kawasaki maakt de 1-2.
De Z1 was dan ook behoorlijk ver voor zijn tijd. Te ver zelfs wellicht. Want hoewel hij geliefd was om z’n fijne stuurgedrag, soepele en krachtige blok, waren de minpunten ook eenvoudig terug te leiden. Banden, de ketting en de vering sleten namelijk opvallend hard op de Kawasaki. Niet zozeer omdat de onderdelen van slechte kwaliteiten waren. Nee, meer omdat de Z1 met 82pk simpelweg de krachtigste Japanse viercilinder viertakt ooit was, en de vering-, ketting- en bandentechniek waren indertijd gewoon niet berekend op zo’n immens vermogen. Kun je nagaan!
Gelukkig is dat tegenwoordig wel anders, want de Z-naam is niet verdwenen, maar na de Z1 alleen maar iconischer geworden. Motoren als de Z800 en Z1000 zijn er overigens ook niet minder krachtig om geworden en nog net zo ondeugend. Wie weet is de laatste Z1000 wel een toekomstig icoon, maar een ding is zeker; de Z1 is er nu al een!
[justified_image_grid ids=20634,20635,20636,20637]
[…] eenzelfde, dan wel groter applaus dan de CB750 kreeg. Niet content met een tweede plaats, werd project New York Steak – laat het maar aan de Japanners over om bijzondere projectnamen te verzinnen – terug naar de […]