‘Van die val zelf in 1981 weet ik me echt niets te herinneren. Achteraf hebben ze me verteld dat mijn achterkant wegbrak en dat ik met mijn hoofd tegen de vangrail klapte. Daar heb ik niets van meegekregen, want het volgende moment in mijn geheugen is het wakker worden in een ziekenhuisbed. Ik wist wel van alles te vertellen over de rest van de trainingsdag op Zandvoort. Ik reed op dat moment in twee klassen en begon op de 50cc. Dat ging best aardig en ik herinnerde me zelfs nog dat mijn big-end er in het laatste rondje uitliep. Daarna ben ik overgestapt op de 125cc en op die MBA ging het mis. Tot aan dat moment gaat de film, maar van het ongeval staat me helemaal niets bij. Echt compleet blanco. Ik dacht zelf altijd dat doodgaan als gevolg van een raceongeval erg pijnlijk zou zijn, maar ik wist er dus niets van. Heel gek, maar dat stelde me op één of andere manier toch eigenlijk wel gerust.
‘Kun je eindelijk voor het fabrieksteam rijden, sta je aan de zijkant’
Doordat het zo’n flinke klapper was, ontstonden er daarna toch wat fysieke problemen. Ik zat tegen een schedelbasisfractuur aan en ik kon met één oog niet zien. Daardoor was ook mijn evenwichtsgevoel weg en dat was natuurlijk toch wel een serieuze blessure. Op dat moment dacht ik nog niet aan het einde van mijn carrière, want ik verwachtte toch wel goed te kunnen herstellen. Elke dag kwamen er verpleegsters en doktoren aan mijn bed staan en die vroegen uiteraard hoe het ging. Ik antwoordde telkens met ‘Best prima!’, maar dat was eigenlijk helemaal niet het geval. Ik wilde naar huis, maar dat was eigenlijk helemaal niet verantwoord. Ik kon amper lopen, viel telkens om. Uiteindelijk mocht ik toch naar huis, maar het probleem was daarmee niet opgelost. Mijn evenwichtsgevoel was nog steeds niet optimaal, maar uiteraard wilde ik veel te snel weer op de motor zitten. Het voelde allemaal heel vreemd aan, waardoor ik ook helemaal niet wist hoe plat ik ging. En ja, weer kwam ik ten val. Op dat moment wist ik wel dat ik even moest dimmen.
Column: Sparren met Spaan: Bepalende selectiedag
Dat was lastig, helemaal tijdens de TT van Assen. Ik was daar als bezoeker, maar uiteindelijk vroegen ze bij Van Veen Kreidler of ik niet alsnog kon rijden. Stefan Dörflinger was in het Meeuwenmeer onderuit gegaan en had wat gebroken. Kun je eindelijk voor het fabrieksteam rijden, sta je aan de zijkant. De verleiding was natuurlijk groot, maar ik kon nauwelijks op één been staan. Dan krijg je zo’n kans en dan kun je die niet grijpen. Uiteindelijk ben ik haast heel dat seizoen uit de running geweest en reed ik slechts een paar nationale races aan het eind van dat jaar. Dat ging nog steeds niet geweldig, want ik kon nauwelijks diepte zien. Ook toen raakte ik nog niet gelijk in paniek, maar dacht ik vooral aan hard trainen. Dan moest het wel goed komen voor 1982. Ik heb die winter heel specifieke trainingen gedaan, vooral om mijn evenwicht weer in orde te krijgen. De doktoren wisten ook niet echt precies wat er aan de hand was, maar ze dachten dat er een zenuw was beschadigd. Gelukkig hadden de oefeningen effect en reed ik in 1982 weer een prima seizoen. Toch zat ik met een ander gevoel op de motor. Het voelde niet meer hetzelfde aan als de jaren ervoor. Het is ook nooit meer weggegaan, dus door die klap in Zandvoort liep ik onherstelbare schade op. Ik heb ermee leren leven, maar ik hield het stil richting de buitenwereld. Je weet natuurlijk wel wat er gebeurt als iemand zegt dat hij wel eens dubbele beelden ziet. Overigens heb ik daar nog altijd last van. Als ik moe word, zakt het allemaal in. Mensen die me goed kennen, zien dat ook wel aan me.’
