Een échte Ducati had ooit steevast een V-twin, waarvan de voorste cilinder ligt en de achterste fier naar de hemel wijst. De immer aanwezige desmodromische klepbediening – wel of geen riemen, zeg het maar – bediende bij voorkeur slechts twee kleppen, gemonteerd in een luchtgekoelde kop. Wit was oké en goud kon ook nog. Al werd het geijkte stalen vakwerkbuizenframe bij voorkeur in rood afgelakt. Een enkelzijdig gemonteerd achterwiel behoorde zeker tot de mogelijkheden. Gooi het bij elkaar en de Ducatisti gillen het als één uit in een extatische rode waas. Opnieuw heeft een vergelijkbare rode waas diezelfde Ducatisti in hun greep, alleen dit keer zijn ze niet blij.
De nieuwe Monster komt Ducati op nogal wat hoon te staan. Het zou zonder een vakwerkframe geen Monster zijn, of Ducati ook Yamaha MT-07-stickersets voor de motor levert en de vraag wanneer de MV Agusta Brutale zijn koplamp terugkrijgt passeert ook al snel de revue. Zelfs het feit dat de 2021-Ducati Monster op persfoto’s met zijn dubbelzijdige achterbrug op een enkelzijdige paddockstand staat, wordt afgekeurd. Is ook wel een beetje raar. Al is het ook het enige dat ik enigszins af zou keuren aan de nieuwe Monster. Het lijnenspel is modern en scherp, met 166 droge kilogrammen is-ie 18 kilo lichter dan zijn voorganger. Boeiend, want hij is bovenal gewoon nog lichter dan de sportiefste straat-nakeds. De KTM 890 Duke R en Triumph Street Triple RS delen die plek en deze vedergewichten zijn dus gewoon drie kilo zwaarder dan de nieuwe Monster. Het blok is nog altijd een desmodromische L-vormige V-twin, al hangt het nu wel in een van de Panigale V4-afgeleid aluminium front-frame – geen rood gelakte buisjes meer. Een enkelzijdige achterbrug kun je ook naar fluiten. En weet je wat? Ducati, jullie hebben vakwerk geleverd, nu al. Flauwe vakwerkgrapjes daargelaten doet Ducati gelukkig het juiste, en innoveert.
Tony Hardenberg (NEFOM): ‘Ik heb echt geen hekel aan motorfietsen’
In tegenstelling tot ‘het Monster’, zoals de eerste Ducati Monster door het leven ging, is deze 2021-Monster geen bij elkaar geraapte machine. Geen restjes uit de onderdelenbak, zoals men voor de Monster M900 een Supersport 900-blok, het vakwerkframe van een 851 en een Supersport 750-voorvork gebruikte. Dat bij-elkaar-raapsel werd de Ducati Monster en het Monster redde Ducati.
Alleen hoeft Ducati nu niet gered te worden, niet zoals toen. Blijven hangen in een dichtgetimmerd imagokader is geen optie. Never change a winning team? Misschien niet. Alleen zo’n immens succes als de Monster in de jaren negentig was, is het inmiddels ook niet meer. Als je minder of niet meer wint, moet je mee met de tijd – vraag ze dat maar eens bij dat Amerikaanse merk dat ook heel sterk met een V-twin wordt geassocieerd. Afgaand op die nieuwe Monster, doet Ducati dat gelukkig ook. Nu de Ducatist nog…
