Nee, natuurlijk is het niet zo heel slim om een MotoGP-motor constant de toerenbegrenzer in te jagen. En ja, natuurlijk moet je daar als werkgever hard tegen optreden en dan is het stoppen van de samenwerking waarschijnlijk de beste van alle slechte opties, zeker omdat het einde jaar toch al einde contract zou zijn. Maar toch heb ik echt te doen met Maverick Viñales. Want hoe moet het voelen als je ergens zo verschrikkelijk goed in bent, misschien zelfs wel de beste, alleen dat het er veel te weinig uitkomt? Iedereen zou daar, als je er heel eerlijk over bent, na jarenlang proberen letterlijk knettergek van worden.
De reactie van Viñales op de Red Bull Ring maakte hem voor mij daardoor heel menselijk en bereikbaar, want bij iedereen slaan de stoppen wel eens door. En juist daarom heeft hij mijn sympathie. Ik hou van coureurs die soms met helm of handschoenen gooien, een tegenstander helemaal verrot schelden of van pure wanhoop rondenlang iets doen met een Yamaha waar ze later hartstikke spijt van hebben. Het geeft mij namelijk de bevestiging dat MotoGP-coureurs geen robots zijn en dat ze best veel weg hebben van waarschijnlijk jou en in ieder geval mij. Met – zeker bij mij – als grote verschil dat zij wel heel hard met een motor kunnen rijden. Voor miljoenen minder gaat Viñales het nu proberen bij Aprilia. Het zou fantastisch zou mocht het een succes worden, want juist dat soort verhalen maakt de topsport zo mooi.
Jan Kruithof: ‘Ik verbaas mij over de kwaliteit van de reacties onder berichten over motorlawaai’
