De bakker in Ruinen verkoopt tundrabrood, een smakelijk bruinbrood vol zonnebloempitten, sesamzaad, maanzaad, et cetera, want gezond. Zo’n brood is een soort fastfood voor mensen die een paleo-dieet aanhangen. Die eten als een jager-verzamelaar, maar als je het serieus doet, kost de maaltijdbereiding behoorlijk wat tijd. Dus voorverpakt de bakker alvast de zaden. Dan hoef je die tenminste niet in je keukenkastjes te verzamelen. Zo’n tundrabrood is natuurlijk een enorme simplificatie van de werkelijkheid waarmee prehistorische mensen worden neergezet als vegetariërs, terwijl ze toch ook met een gepunte stok op mammoeten joegen. En dat was behoorlijk gevaarlijk, getuige de vele breuken die zijn aangetroffen op skeletten uit die tijd.
Met een DesertX – wat ik overigens een prachtige motorfiets vind, zo geraffineerd – is iets soortgelijks aan de hand. De Ducati ziet eruit als een woestijnracer waarmee je je stante pede het imago aanmeet van een zandduinenbestormer. Maar in werkelijkheid is een DesertX een eendimensionale weergave van lang vervlogen tijden, namelijk 1990 waarin Edi Orioli als eerste langs Lac Rouge op een Cagiva Elefant reed. Het avontuur teruggebracht tot een instant maaltijd, noodles waar alleen nog kokendheet water bij moet. Net zoals het tundrabrood beoogt de Ducati meer dan dat het kan waarmaken. En dat vind ik helemaal niet vervelend.
