Wereldreiziger Roald Amundsen had z’n Fram, een eikenhouten zeilboot die hem veilig op en neer naar Antarctica bracht. Wij hadden een Piaggio MP3 400 en een Gilera Fuoco 500, twee elegante Italiaanse driewielers op m+s-banden. Ze moesten ons over de Hardangervidda brengen. Dat was het plan. We deden een sigaret aan dek van de ferry, die zich knerpend tussen de ijsschotsen een weg zocht naar de aanlegsteiger in de stijf dichtgevroren haven van Oslo. Was het plan om met beide scooters over de 1.200 meter hoge hoogvlakte te rijden niet een onzalig idee? Wat thuis bij de kachel nog een groots jongensavontuur was, leek in Noorwegen tot mislukken gedoemd, een monument van overmoed aangejaagd door alcohol. Sneeuwvlokken stormden horizontaal voorbij en de gierende wind benam ons de adem. Somber gestemd daalden we af naar de krochten van het schip, waar we werden verwelkomd door een ranzige vislucht. Misschien waren de sjorbanden wel gebroken die de scooters op hun plaats verankerden.
Halverwege Gol had de sneeuwstorm nog niets aan kracht ingeboet. Hoewel het midden op de dag was, zagen we niets. Ja, de rode achterlichten van de sneeuwschuiver die probeerde de weg schoon te vegen. We glibberden er al tientallen kilometers achteraan. Bij tijd en wijle keek ik in de spiegels en zag door de sneeuwflarden het bleke licht van de Gilera. ‘Hij volgt’, was het enige dat ik kon denken. Iedere andere gedachte zou mijn concentratie verstoren. Soms had de Piaggio een eigen wil, reageerde nergens op en gleed langzaam naar de berm. Door mijn lichaamsgewicht te verplaatsen, hield ik de scooter in het juiste spoor. Aan boord hadden we ze nog lachend bespot. We hadden ze uitgemaakt voor kappersbrommers. Nu was ik blij met die drie wielen.
Op een splitsing stonden we er opeens alleen voor. De sneeuwschuiver reed rechtdoor, wij moesten linksaf. Vlakbij flikkerde het blauwe licht van Statoil. We waren tot stilstand gekomen bij een tankstation zonder dat we er weet van hadden. Met ronde ogen en opgetrokken wenkbrauwen van de inspanning keken we elkaar aan. Nog 80 kilometer naar Gol. Wat nu? Met een dampende mok koffie in de knuisten telden we onze knopen. Teruggaan was geen optie, zeiden we stoer tegen elkaar. De beslissing die leidde tot de afgang wilde geen van beiden op zijn schouders dragen. Bruusk trokken we de ritsen dicht van onze motorpakken en openden de deur en stapten de witte hel binnen. De pompbediende keek ons hoofdschuddend na.
We hebben Gol gehaald en later ook Geilo, aan de voet van de Hardangervidda. We hebben een poging gedaan om de hoogvlakte te bedwingen, maar de weg was zo glad dat we teruggleden. De m+s-banden kregen geen vat op ijs.
