Als de herfst en aardtinten de overhand nemen, verval ik in somber gepeins. Wat hebben de afgelopen zomermaanden mij gebracht aan motorkilometers? Van mijn plan om binnendoor naar Sicilië te rijden, is niks terecht gekomen. Zelfs de gezinsvakantie aldaar ging niet door. We vonden het verstandiger Hamburg te verkennen op de fiets. Nederland ging op rood toen wij rond de Aussen-Alster fietsten… Ook van de op 1 januari 2021 gezworen verplichting wekelijks een motortochtje rijden kwam helemaal niets terecht. Die viel steeds in het water, want als ik tijd had, regende het en als het niet regende, had ik geen tijd. Gelukkig dat ik nog een introductie had halverwege de zomer, anders was mijn Honda niet eens over de provinciegrens gekomen.
Sinds we tussen 6.00 en 19.00 uur met 100 km/u over de snelweg moeten rijden, heeft dezelfde Honda nauwelijks woon-werkkilometers gereden. Draaide ik voorheen voor de 250 kilometer naar Hilversum vice versa mijn hand niet om, nu staat de afstand mij zo tegen dat ik liever de trein of de auto neem. Asfalt is met 100 km/u niet te verteren, niet door mij tenminste. De langdradigheid, het apathische, de verveling. Het stond me zo tegen dat ik bij het ’t Harde de motor heb gekeerd. Een depressie stond mij nader dan het lachen. De Britse psycholoog Cliff Arnall heeft Blue Monday bedacht, de maandag van de laatste volle week van januari, waarop mensen zich treurig, neerslachtig of weemoedig voelen. Ik voel een blauwe herfst aankomen.
Jan Kruithof: ‘In rijtje tweedeling mag er nog een bij: motorrijders met en zonder lawaaipijp’
