Eindelijk van de snelweg af, denk ik als ik bij Hilversum de afrit neem. Met een onder mijn helm verscholen blos rol ik onder het viaduct van de Rijksweg A1 door. Tussen het verkeer naar voren kruipen bij het verkeerslicht ging die dag nooit onopgemerkt lukken. Als snel gaat het raampje van de auto links van me naar beneden. Normaal gesproken zou ik gebaard hebben oordoppen in te hebben of zelfs gewoon negeren – dat werkt ook altijd prima. Ditmaal stond negeren niet op het menu, aangezien de automobilist zich klaarblijkelijk zorgen over me maakte. Of in elk geval over mijn motor. Hij probeerde me namelijk duidelijk te maken dat mijn motor rookte, en warempel: daar had hij gelijk in. Alleen rookte mijn Honda Dominator inmiddels al wel even. Ik had nu vooral mijn zinnen gezet de redactie al rijdend halen. Stiekem toch nog een paar kilometer verderop. En nu loopt de motor tenminste nog…
Mijn geliefde NX650’je werd een klein uur daarvoor plots enorm heet. Voor de zekerheid even een ongeplande stop bij het tankstation maken dan maar. De peilstok kwam droog uit zijn geschroefde rustplaats – wat zo raar niet is als je de motor net stilzet. Voor de zekerheid gooide ik toch mijn noodflesje met een half litertje olie erbij, en door. Het effect was zoals inmiddels wel duidelijk maar van korte duur. Mijn thermometer gaat tot 130 graden, wat voor een luchtgekoelde eenpitter echt wel aan de hete kans is. Dat diezelfde thermometer op een gegeven moment maar 25 graden aangaf is in geen geval goed nieuws. Al helemaal niet omdat de naald inmiddels klokje rond geweest was. In het gunstigste geval in werkelijkheid een graad of 175 à 180. Maar de Honda bleef lopen en ik was er dus bijna.
Daar tussen de auto’s vooraan bij het verkeerslicht duurt het me ondertussen wel echt te lang. Rijdend viel de rookontwikkeling nog wel mee, stilstaand niet zo. De automobilist op links krijgt inmiddels zelfs bijval van de bestuurder rechts. Ik weet het, hij rookt. Het is erg zat, denk ik als het licht op groen springt. Met mijn billen angstvallig samengeknepen, laat ik de koppeling vieren en open ik het gas rustig maar gretig. Ik moet immers nog altijd als eerste bij dat verkeerslicht weg zijn. Dat is gelukt, maar wel iets te goed.
Boudewijn Geels: ‘Opgeheven – maar niet heus’
Ondanks de enorm gewaardeerde goede bedoelingen van beide automobilisten, kan ik die mensen nooit – maar dan ook echt nooit – meer onder ogen komen. De vlugge blik in mijn spiegel om te kijken of het gat dat ik geslagen heb tot de auto’s achter me groot genoeg is, was de laatste keer dat ik in mijn spiegel heb durven kijken tot aan de redactie.
Je zult me niet horen zeggen dat ik niks in mijn spiegels zag. Ik zag alleen geen auto’s meer. Of het viaduct van de A1 daarachter. Mijn ogenschijnlijk enthousiaste spurt voorwaarts had de plas blokolie die zich in mijn luchtfilterkast verzameld had het blok in gezogen en omgezet in een rookwolk zo groot dat Bob Marley er nog met een grote boog omheen zou lopen. Waarschijnlijk inclusief hete spetters 10w40… Dus, ja. Sorry!
