Ik reed op de Thruxton 1200 R met zestig kilometer per uur over de Vlaamse wegen. Er was niet veel verkeer, en mijn gedachten dwaalden af. Zo dacht ik: waarom is m’n moeder op zo’n jonge leeftijd overleden? Hoe komt dat ooit de oorlog in Viëtnam zo lang geduurd heeft? Op welke manier ben ik er jaren geleden in geslaagd om De Ontdekking Van De Hemel van Harry Mulisch tot en met de laatste pagina te lezen? Toen Harry Mulisch de meeste van z’n boeken schreef, leefde m’n moeder nog. Ik mis haar. Ik rijd door het dorp Drongen en ik wou dat ik m’n moeder aan de kant van de weg zag staan. Zou ze me herkennen met de Bell-helm op m’n kop? En indien ze dat deed, zou ze roepen: ‘Stop! Je moeder staat hier! Stop dan toch!’ zonder dat ik het zou horen? Ik trok de snelheid op tot tachtig kilometer per uur. Nog steeds was ik in de gelegenheid om overpeinzingen toe te laten. Zou het werkelijk waar zijn dat m’n grootvader Frans in de Tweede Wereldoorlog een door de Duitsers gevreesd verzetsstrijder was, en dat hij, onder de schuilnaam Frisbee, tientallen van die Duitsers heeft omgelegd? Bestond een frisbee al in de Tweede Wereldoorlog? Twee meisjes op het strand, in 1943, hun frisbee naar elkaar gooiend onder de harde zon, terwijl hun ouders op het zand liggen te bakken, en het zijn geen leuke ouders, en de zusjes ondervinden veel leed van hun moeder en vader, en toch gooien ze de frisbee naar elkaar alsof ze gelukkig zijn.
Herman Brusselmans: ‘Waarom ben ik niet tevreden met de Thruxton?’
Is ongelukkig zijn niet van alle tijden? Is een mug gelukkig nadat ze bloed uit een arm heeft gezogen? Waarschijnlijk niet, zeker niet als hun vrouw, Madame Moustique, hen bedrogen heeft met een buitenlandse mug, die helemaal uit Zaandam in Nederland is komen vliegen. Ondertussen reed ik op weg naar Oudenaarde met honderdtwintig kilometer per uur, en nog steeds boden de gedachten zich aan. Zou het niet leuk zijn om een auto te kopen zoals m’n vader er een had in de jaren zestig, een heuse Simca 1600? Net als m’n moeder is m’n vader te vroeg overleden, maar hij heeft het wel zestien jaar zonder z’n vrouw moeten doen. Geen wonder dat hij steeds meer een schim van zichzelf werd, in dat rusthuis in het dorpje Moerzeke. Zou hij, terwijl hij daar zat weg te kwijnen, wel eens herinneringen in z’n hoofd hebben gehaald over z’n motorfiets uit de jaren vijftig, een heuse Saroléa? En waar zijn alle dieren uit m’n jeugd gebleven? De koeien, de kalfjes, de stieren, de honden, de pony’s, de poezen, en de ezel die Sander heette? Ik ben ze niet vergeten, en daarom bestaan ze nog ergens. De buren Willy en Manuela hadden een antiekhandel, en soms verkochten ze een Christusbeeld uit 1665, terwijl dat beeld in werkelijkheid afkomstig was uit 1972, maar wist de klant veel. Ik dreef de snelheid op naar honderdzestig kilometer per uur, en Oudenaarde zoefde langs. Moet ik werkelijk verderschrijven aan m’n roman Theet 77, m’n thuisadres, en moet ik in die roman waarheden schrijven of leugens? Zal ik ooit de negentig jaar halen en een oude man zijn die nog geheel op eigen kracht een appel kan schillen zonder met het mes in z’n vingers te snijden? En zal ik me nog de namen van de vier leden van The Golden Earring voor de geest kunnen halen? Op weg naar Kortrijk spoorde ik de Thruxton aan tot die een snelheid haalde van tweehonderd kilometer per uur. Misschien was nu het moment gekomen om de gedachtenstroom een halt toe te roepen, en me op de weg te concentreren. Ja, oké, maar eerst nog gauw even de tweehonderdtwintig kilometer per uur overschrijden, en daarna vertragen, zo hartsgrondig vertragen dat ik weer terugdaalde op de wereld.
