Terwijl ik deze fraaie zinnen schrijf, woedt het coronavirus nog steeds, zeker in België. De curve is nog niet afgevlakt, iedereen loopt gevaar en dan vooral de ouderen en de zwakkeren, en nagenoeg alles wat normaal gezien open is, blijft gesloten. Er zijn geen cafés, hotels, restaurants, kroegen, bars, bordelen, winkels, of scholen meer waar je zomaar kunt binnenlopen. Vreemd genoeg zijn de tuincentra en bouwmarkten wel open, alsof iedereen die in quarantaine zit ineens als een gek in z’n tuin of in z’n onafgewerkte badkamer wil gaan zitten klooien. Waarschijnlijk is het nog zo ook, want voor velen moet de verveling in de nek worden gegrepen, die verschrikkelijke verveling, o wat verveel ik mij, wat moet ik toch doen, ik hou niet van lezen, gamen en telefoonswipen ben ik beu, ik kan niet breien of tekenen of knutselen, o o o de verveling maakt mij kapot, ik heb zin om door het raam te springen, jammer dat ik niet op de veertiende verdieping woon, anders was ik zéker door het raam gesprongen, geef mij iets omhanden of ik sla m’n kop tegen de muur, weet je wat, ik ga koken, ik ga de grootste stoofschotel ter wereld maken, of nee, laat maar zitten, ik vind koken vies, ik verafschuw koken, ik wil ondergedompeld worden in kokend water, dat wel, help mij, red mij, verlos mij!
Nergens hoor ik het prachtige geluid van twee-, drie- of viercilinder.
Ondertussen wordt er in ontelbare programma’s door de specialisten, de virologen, de economen, de sociologen, de zorgverstrekkers, de ministers en de andere hotemetoten gepalaverd over hoe het moet na de crisis, en hoe we stap voor stap moeten vorderen zonder al te grote sprongen te maken, en eerst en vooral de scholen open, en dan de bedrijven, en dan de doorsnee winkels, en dan de rest van de zooi, maar wel anderhalve meter afstand houden! Handen wassen! Niet aan je gezicht zitten! Geen seks met vreemden! Draag een mondkapje! Of nee, dat helpt nergens tegen! Of ja, doe toch maar! En niet met vakantie gaan! En thuis blijven! Tot in 2025! Kortom: het pessimisme en het optimisme strijden om voorrang, en de ene denkt dat het virus zo ongeveer de wereld uit is, en de andere denkt dat het virus op het punt staat om vele van z’n vriendjes op te trommelen, en dat alles nog veel erger zal worden, en ondertussen hoor ik met geen woord over de toestand van de motorrijder.
Herman Brusselmans: De motor en het virus
In België werd vanaf het begin van de viruscrisis het motorrijden verboden, omdat wij, motorrijders, toch alleen maar wat recreatief rondtoeren op onze machines, en eigenlijk op die motor nergens heen moeten, en door het vizier van je helm heen kun je hoesten en proesten en kun je anderen besmetten, plus, zonder motoren is het rustiger en minder gevaarlijk op straat, en al die motorrijders zijn toch maar risiconemende idioten die je tegen zichzelf moet beschermen. Ik bedoel, ik hoor tot nu toe niemand van de hotemetoten zeggen: Goed Nieuws! De motorrijders mogen weder de baan op! Ofwel ik heb dat goede nieuws gemist, maar ik meen van niet, want als ik m’n hond uitlaat zie ik geen enkele motor voorbij zoeven en nergens hoor ik het prachtige geluid van twee-, drie- of viercilinder. M’n beide Triumphs staan, zoals de motoren van iedereen, op stal; ze staan stof te vangen; ze staan bij wijze van spreken te roesten, te verkommeren, en dood te gaan, en let maar op, of ik spring zo meteen, virus of niet, op een van beide en ik scheur naar de horizon, waarachter ik verdwijn, een spoor van verbrand rubber achterlatend.
