Als je zin hebt om even met de motor te rijden, en je hebt een uur of twee de tijd, maar je hebt in wezen niet een doel waar je per se moet zijn, dan kun je heen en terug een kilometer of veertig afleggen, bijvoorbeeld naar een café met een leuk terras in een landelijk dorp in je buurt, of je kunt een familielid opzoeken dat relatief dichtbij woont, of je kunt bij wijze van spreken naar een onbestemde sloot rijden om daar kikkers te tellen, maar je kunt net zo goed naar de motorzaak rijden, en daar een tijdje ouwehoeren met een paar gelijkgestelde zielen. Aldus begeef ik me geregeld naar de Triumph-zaak genaamd BMC in Assenede, waar een aantal vaak ouwere sujetten als ik een boom opzetten over motoren, de oorlog, het leven zelf, en hoe weinig kikkers er tegenwoordig nog in sloten zitten te kwaken. Bij BMC heb je de uitmuntende eigenaars-uitbaters Daniël, Suzy en hun dochter Kristina, en als vaste klanten van het koffie-uurtje zijn er Marleen, een vrouw uit de zorg; Johan, die vroeger roadie was van z’n broer, de in Vlaanderen zeer bekende drummer Marc Bonne, en Rony, zelf ook een muzikant en een meester op het accordeon. Dus Marleen komt met haar 850 Sport naar BMC, en Johan met z’n Scrambler, en Rony met z’n 900 GT Pro, en ik – nu ik m’n twee andere motoren van de hand heb gedaan – met de Thruxton. Overigens ben ik in blijde verwachting van de Speed Twin Breitling, maar die komt pas over een paar maanden. Nou, daar zitten we dan, als het goed weer is in de zon aan een vasteklantentafel, en als het slecht weer is in het vasteklantenhoekje in de showroom. Uiteraard zijn we ook te vinden op de opendeurdagen van BMC, waar tientallen of meer Triumph-bezitters zich onder elkaar vermeien. Niet lang geleden was er weer zo’n opendeurdag, en niet alleen konden de nieuwe modellen van dichtbij bewonderd worden, tevens kon je je motor laten poetsen door de firma Dr. Polish, en er was een kraam met allerlei drankjes en heuse pannenkoeken.
Herman Brusselmans: ‘Maar ja, vier motoren in je garage…’
Ik zat vijf van die pannenkoeken naar binnen te werken, terwijl Marleen en Johan zaten te praten over de oorlog, kikkers, en jazelfs het weer (‘Het is nog redelijk fris,’ zei Marleen. ‘Ja, dat klopt,’ zei Johan.) Vervolgens zei ik: ‘Vreemd dat Rony nog niet is opgedaagd. Vorige week, toen ik hier even passeerde, was hij er ook niet. ‘Hij zal hier nog vaker niet zijn,’ zei Marleen, ‘sterker nog, hij zal hier allicht nooit meer zijn.’ Ik schrok en vroeg bevreesd: ‘Er is toch niks met hem? Die goeie ouwe Rony, heeft een of andere mysterieuze ziekte hem bij de kladden? Zullen we naar het ziekenhuis gaan om hem te bezoeken?’ Marleen zei: ‘Hij is helemaal niet ziek.’ ‘Zo gezond als een vis is hij,’ zei Johan. ‘Waarom is hij hier dan niet?’ vroeg ik. ‘Omdat hij potverdorie een BMW heeft gekocht!’ schreeuwde Marleen, en ze sloeg met haar vuist op de tafel. Ik verslikte mij in m’n laatste stuk pannenkoek, spuwde dat stuk op de grond, en zei: ‘Ben je helemaal gek geworden, Marleen? Rony is net zoals wij een overtuigde Triumph-adept, en zou zich tenimmer bekeren tot een ander merk.’ ‘Toch heeft hij een BMW gekocht,’ zei Marleen. ‘Het klopt,’ zei Johan, ‘een zwarte 1250 RT.’ Nou brak m’n klomp. Eerst was ik heel boos op Rony, dat hij op zo’n manier afgedwaald was van ons merk en van ons clubje, en eveneens was ik heel boos op BMW, omdat ze daar niet tegen Rony hadden gezegd: ‘Jou verkopen we geen BMW, jij bent een Triumph-man’, maar toen dacht ik even na: iedereen koopt wat-ie wil, en iedereen zoekt andere vrienden waar-ie wil. Plus, eigenlijk konden ook wij nog altijd vrienden blijven met Rony, al zouden we, mochten we hem nog ‘ns tegen het lijf lopen, aan hem vragen: ‘Wanneer kom je terug, Rony? Je wordt gemist. Met je flut-BMW.’ Vriendschap kan heel wat hebben, zelfs een afdwaling van je favoriete merk.
