De koude en de killigheid zijn weder in ons land, en ook het virus blijft alhier genesteld, onder de naam corona, het woord dat ons al bijna het gehele jaar de stuipen op het lijf jaagt, al trekken sommigen er zich niks van aan en zwalpen ze dicht tegen iedereen aan over de straten, in de veronderstelling dat uitgerekend zij immuun zijn, dat het leed slechts aan anderen wordt berokkend en op de koop toe hebben ze geen enkele grootouder die ze eventueel met de ziekte zouden kunnen aansteken. Hoe zit dat met mij? Ik blijf enerzijds rustig, anderzijds heeft de onrust me in de ban, bestookt ze mij met stokken en stenen en verlaat ik zo weinig mogelijk m’n huis, waarbinnen ik naarstig verder schrijf aan m’n studie van de recente Nederlandstalige literatuur, in welke ik honderden schrijvers onder de loep leg en telkens als ik die loep even opzij gegooid heb, noteer ik: deze schrijver kan niet schrijven.
Doch wat heeft het allemaal voor zin? Wie ligt wakker van schrijvers die niet kunnen schrijven, van loodgieters die niet kunnen loodgieten, van dokters die niet kunnen genezen, van paraplubakverkopers die klagen dat het te zelden regent? Wie ligt wakker van de grijze luchten, de belofte van sneeuw, het gekras van de winterraven en de kerkuil die opvliegt van de ene kerk naar de andere, waarbinnen niet meer dan een handvol gelovigen de Heere aanroepen, Hem smekend om alles beter te maken? Maar de Heere heeft het te druk om zich met ’s mensen ellende bezig te houden, die heeft wel wat anders aan het hoofd, namelijk becijferen hoe het komt dat Hij twijfelt aan Z’n Eigen Bestaan.
Herman Brusselmans: d’Ouwe Hoeve
Lage temperaturen, verhaspelde vooruitzichten, nutteloze bezigheden, wat kun je ertegen beginnen? Niet veel, maar motorrijden is hoe dan ook altijd een doekje tegen het bloeden. De seizoenen zijn er niet naar, en toch kun je je goed aankleden, scheer je weg zeggen tegen de kou, op je machine klauteren en hopla de baan op! Wel voorzichtig zijn hoor, van achter de struiken en de bomen kunnen de demonen te voorschijn springen en zich voor je wielen werpen, maar ook in zo’n geval moet je niet panikeren, alles wat je moet doen is gas bijgeven en door de demonen, die gemaakt zijn van louter niets, heen vlammen.
Motorrijden is hoe dan ook altijd een doekje tegen het bloeden.
In de voorbije week heb ik alles getrotseerd wat er te trotseren valt, en heb ik eerst op de Triumph Street Triple, dan op de Street Twin, en dan op de Thruxton m’n kilometers afgemaald, rillend onder m’n drie truien en m’n winterjas, en toch met trotse blik de horizon tegemoet. Op de Triple reed ik naar het dorpje Ursel, waar ik op het kleine plein halt hield, en de bevolking wilde toespreken, maar er was geen bevolking, het plein was helemaal leeg. Hoewel ik enigszins ontgoocheld was, hield ik me sterk en reed ik weer naar huis. Op de Twin reed ik naar het dorpje Deurle, waar op het plein twee verloren toeristen naar de leegte stonden te staren, en ik stak hen een hart onder de riem door hen te verzekeren dat, als ze terugkeren in de volle zomer, Deurle ruist en bruist en ongekende mogelijkheden biedt. Op de Thruxton reed ik naar het dorpje Lovendegem, waar de stilte alles in de ban had. Maar hé kijk daar! Op het plein in dit dorpje Lovendegem is een bloemenwinkel open, en ik kocht een prachtige witte roos, en met deze bloem tussen m’n tanden reed ik ook nu wederom naar huis, waar ik de roos vol tederheid schonk aan m’n geliefde. Ze was hemels blij, en terwijl ik m’n helm nog ter hand had, kusten we elkaar, en zei ze dat ze gelukkig was dat m’n motorrit mij weer veilig had teruggebracht.
