In 2009 kocht ik een nieuwe motor, ter vervanging van de oude Buell X1 Lightning. Het was een Triumph Street Triple 675 R. Ik had niet de gelegenheid om de Buell langdurig te missen, want de Street Triple was een pareltje. Ik reed ermee door berg en dal, slechts even halthoudend aan een kabbelend beekje of een rustiek bos, om daar te contempleren omtrent het leven in het algemeen en het mijne in het bijzonder. Zo gingen vele jaren heen, met die ene motor in m’n bezit. Doch in 2017 kwam er een tweede bij. Dat was de Triumph Street Twin 900, die ik aanschafte omdat hij zeer geschikt was om op de duozit een passagier te herbergen. Deze passagier was m’n nieuwe verloofde, Lena, die er dol op was om achter mij op de motor plaats te nemen, en zo samen door berg en dal te sjezen, de reis slechts onderbrekend om op een zomers terras iets fris te nuttigen, bijvoorbeeld een Lipton Ice Tea of een Fanta Orange, allebei een drankje dat wel door de Goden gefabriceerd lijkt te zijn, en ze lessen de dorst op de koop toe. Zo gingen enkele jaren heen, en toen kocht ik verdomd nog aan toe een dérde motor. Dat was de Triumph Thruxton 1200 R, in het typische Engelse competitiongreen, en een prachtige machine. Dus het zat als volgt: de Triple en de Thruxton dienden voor de chauffeur alleen, want die hadden geen duozit, en de Twin diende voor Lena en mij, want die had wel een duozit. Ik was er zeker van dat ik het met m’n drie motoren zou uitzingen tot het einde der tijden; ik was tevreden over alle drie, en waarom zou ik ooit nog iets aan m’n motorensituatie moeten veranderen? Bovendien was ik 64 jaar oud, en zoals bekend zijn oude mensen geen voorstanders van verandering. Welneen, ze willen, in al hun wijsheid, alles behouden zoals het is, en ze zijn verguld met wat ze hebben, zonder te verlangen naar onbereikbaarheden, verrassingen, of nieuwerwetsigheid.
Herman Brusselmans: ‘Zou ze me herkennen met een motorhelm op m’n kop?’
Soms reed ik in m’n eentje op de Triple of op de Thruxton, soms reden we met z’n tweeën op de Twin, en alles was oké. Tot ik niet zo lang geleden op de site van Triumph zag dat ze een bijzonder model gingen uitbrengen, de Speed Twin Breitling. De Triumph Speed Twin 1200 was een sinds twee jaar bestaan model, erg mooi en aantrekkelijk, en de Breitling-versie zou een speciale uitgave worden, waarvan er wereldwijd slechts 270 worden geproduceerd, en dit in samenwerking met het horlogemerk Breitling. De kleur, de klokken, de insignes, alle zouden ze de link tussen het motorenmerk en het horlogemerk in de verf zetten. Ik dacht: verdomd wat een schitterende machine, inclusief duozit. Zou ik ‘m kopen? Maar ja, vier motoren in je garage, dat is van het goede teveel. En toen besloot ik iets te doen wat ik zelf nooit verwacht had: ik zou twee van m’n drie oude motoren van de hand doen. Na urenlang nadenken koos ik voor de Triple en de Twin, die ik afleverde bij de dealer met veel hartzeer en met tranen in de ogen. Hoeveel kilometers hadden ze me niet begeleid door berg en dal! De Heere moge hen genadig zijn! Maar goed, eerst zou ik een paar maanden lang nog maar één motor hebben, de Thruxton, omdat ik de Breitling pas in juni overhandigd zou krijgen. Dagelijks dacht ik: heb ik niet de verkeerde beslissing genomen? Is het bestaan niet schraler zonder m’n Triple en m’n Twin? Veronderstel dat de Breitling in het echt tegenvalt! Enzovoort. Maar het is te laat om iets aan de situatie te veranderen: binnenkort heb ik zowel een Thruxton als een Breitling, en ik meen van harte dat dit de laatste twee motoren uit m’n leven op twee wielen zullen blijven. Al weet je natuurlijk nooit.
Van harte gefeliciteerd met uw aankoop mijnheer Brusselmans. Ik wil natuurlijk wel graag weten of u ook het bijpassende Breitling horloge hebt aangeschaft?