Mijn oom Filibert is 95 jaar oud en woont alleen in zijn boerderijtje in Evergem. Veel dieren heeft hij niet meer, alleen de geit Lulu, de waakhond Stef en de twee hoenders Ruud en Apollonia, waarvan met name Ruud ernstig ziek is, door een aandoening net onder zijn alvleesklier. Kraaien doet hij al lang niet meer en Apollonia lastigvallen evenmin. Oom Filibert is nog in goede gezondheid, behalve dat hij zo rond z’n negentigste kleurenblind is geworden. Blauw ziet hij als groen en rood als geel. Bruin is voor hem gebroken wit en gebroken wit is voor hem licht oranje. Hij vindt dit niet zo’n probleem, en zegt: ‘Ik heb toch nooit erg van kleuren gehouden. Ze doen me denken aan schilderijen, en ik vind schilderijen overbodige onzin.’
Af en toe bezoek ik hem. Zo ook vorige week. Ik liep naar mijn garage, en uit mijn drie motoren (Triple, Twin, Thruxton) koos ik de oude Triple om mee naar Evergem te rijden. Ik startte. Dat lukte niet. Een beetje gereutel, dat was het. Ik startte nogmaals. Nee, alweer niet. Pas bij de derde poging lukte het. Ik stond er verder niet bij stil, iedere motor uit 2009 heeft wel eens een minder dagje. Onderweg snorde de Triple als een naaimachientje. Ik arriveerde, en Stef kwam me kwispelend tegemoet. Ik aaide hem, liep naar de omheining van de geitenweide en aaide Lulu ook. Tegen Ruud zei ik: ‘Veel beterschap, kerel’ en ook tegen Apollonia zei ik goedendag. Ik liep naar binnen in de keuken van het woonhuis, waar oom Filibert als naar gewoonte koffie zat te drinken. Ik groette hem vriendelijk. Als hij maar niet over de Tweede Wereldoorlog begint, dacht ik. ‘Het is vandaag hetzelfde weer als in december van 1943’, zei hij, ‘toen ik, als leider van de verzetsgroep Arriba!, in de bossen van Lembeke samen met mijn mannen drie Duitse feldwebels omver heb geschoten en meteen begraven. Krek hetzelfde weer.’ Zonder mij een kop koffie aan te bieden, bleef hij maar doorgaan over die oorlog. Op den duur was ik het zat, ik staarde naar mijn horloge, en zei: ‘Verdomd, al zo laat, en ik moet nog naar de ijzerhandelaar voor een portie klinknagels.’
Herman Brusselmans: ‘Als motorrijden dan toch iets is voor oude mannen, dan wil ik het ook doen’
Ik nam afscheid en op het erf startte ik de Triple. Lukte niet. Tweede keer. Mislukte. Derde keer. Zo dood als een pier. Zelfs tien keer proberen starten hielp niet, en toen wist ik: allicht heeft de batterij van de Triple het begeven. Ik herinnerde me dat vroeger de auto van mijn vader, een ouwe Simca, wel eens dienst weigerde, te wijten aan een leeggelopen batterij, en dat we dan met een paar mensen de auto in gang duwden, met mijn vader aan het stuur, en als je een zekere snelheid haalde en de chauffeur ging nauwkeurig te werk met het koppelings- en gaspedaal, dan wilde de Simca wel eens in gang schieten. Dus ik had gewoonweg iemand nodig om me, terwijl ik op de motor zat, aan te duwen. Ik liep terug naar binnen en vroeg aan oom Filibert of hij me kon helpen. Hij kwam mee naar buiten en ik legde hem uit wat de bedoeling was. Ik ging op de Triple zitten en oom Filibert begon me, met zijn twee handen tegen de achterkant van de motor, voort te duwen. Ik manoeuvreerde met het gas en de koppeling, en tjonge, het werkte. Ineens floepte de motor aan, ik schoot vooruit en oom Filibert viel plat op z’n buik tegen de vlakte. Ik liet de motor draaien, terwijl ik mijn oom omhoog hielp. ‘Ik denk dat mijn pols gebroken is’, jammerde hij. ‘Ach’, zei ik, ‘in de oorlog werden er zoveel polsen gebroken, dat komt wel goed.’
Ik reed weg en de dag daarna bracht ik de motor naar de dealer, die de batterij verving. Aan oom Filibert telefonisch vragen of zijn pols werkelijk gebroken was, dat vergat ik op den duur. Het belangrijkste was toch dat de Triple weer pico bello was.
