Toen ik in 1973 zestien werd, wilde ik graag een brommer. Die kreeg ik niet van mijn ouders, omdat zij niet veel geld hadden. De veehandel van mijn vader draaide vierkant, mede omdat koeien, stieren en kalveren in de eerste helft van de jaren zeventig totaal uit de mode raakten. Bijna niemand wilde indertijd nog een koe, stier of kalf aanschaffen. Zelfs ossen, nochtans volgzame, erg brave dieren, waren zeer moeilijk aan de man te brengen. Kortom: ik moest mijn eigen geld verdienen. Dat deed ik door huis-aan-huis vodden te verkopen. In welk tijdperk ook, mensen hebben altijd vodden nodig, om hun auto mee op te poetsen, om in lekken in het dak te proppen, of om ze als kledij te geven aan hun kinderen, want sommige vodden die ik verkocht konden gerust dienen, indien aan elkaar genaaid door een nijverige huisvrouw, als broek, ondervest, of hansop. Algauw had ik het geld verdiend waarmee ik een tweedehands Mobylette kon kopen. Het was een schitterende, witte machine, waarmee ik vele kilometers door berg en dal snorde. Maar ja, als je een brommer hebt, wil je van lieverlee een nog nieuwere, nog hippere, nog snellere brommer. Weer zocht ik een jobje om poen mee te vergaren, en thans verkocht ik huis-aan-huis tweedehands paraplubakken, een handel die goed liep omdat het in de jaren zeventig in Vlaanderen toevallig heel veel regende. Het duurde niet lang of ik kon me een Honda Dax permitteren, de brommer voor de coole, sexy, macho jongeman. Ik was inderdaad cool, sexy en macho, wat toen ik ouder werd ten zeerste afnam, maar goed, in 1976 was ik hoe dan ook het haantje. Op mijn Dax reed ik eveneens door berg en dal, en wat deze brommer me leerde, was dat ik later zeker met motoren wilde rijden.
Herman Brusselmans: ‘In die tijd bestond er nog geen GPS, dus ik reed verkeerd’
Dat kwam er niet meteen van en pas op mijn vierendertigste kocht ik mijn eerste motor, nadat mijn vrouw me had verlaten en de Ford Escort had meegenomen. Doch ook op mijn vierendertigste had ik, als professioneel boekenschrijver, niet veel geld en de geschiedenis herhaalde zich: ik moest wat gaan bijverdienen. Dat deed ik door huis-aan-huis korans te verkopen. In m’n geboortedorp Hamme stikte het inmiddels van de allochtoonse personen, de zogenaamde gastarbeiders uit Noord-Afrika, en uiteraard waren velen van hen moslim en erg blij toen bleek dat ze bij mij goedkoop aan hun heilige boek konden komen. Het duurde geen zes weken of ik had geld genoeg om een goedkope motor te scoren, de beruchte 150cc-MZ. Deze was van Oost-Duitse makelij, en had een paar mankementen, met als belangrijkste: je kon hem, via de kickstarter, zo goed als onmogelijk starten. Ik was na een tijdje van plan om er pedalen aan te installeren, zodat ik hem als fiets kon gebruiken. Maar mijn ster als auteur was begonnen te rijzen, met de eruit voortvloeiende financiële voordelen, en ik verkocht de MZ voor een paar centen en schafte een Yamaha Virago 535 aan. Daarna een 600cc-Honda Shadow. Daarna een Honda VF750C. En daarna de onverbiddelijke Buell X1 Lightning, waarmee ik zomaar eventjes tien jaar door berg en dal heb gereden, tot hij compleet was opgesoupeerd. Buell bestond inmiddels niet meer, en ik moest me tot een ander merk wenden. Dat werd Triumph. Ik heb er drie van aangeschaft: de Street Triple 675 R (2009), de Street Twin 900 (2017) en de Thruxton 1200 R (2020). In m’n garage kan er nog eentje bij, en dat zal misschien wel de Speed Triple 1200 RR worden, of de Tiger 660, of de Rocket R. Dan zou ik maar liefst vier motoren hebben. En zeggen dat het allemaal begon met een simpele Mobylette, de brommer waarover ik nog steeds met veel respect spreek.
