Ieder jaar in mei krijg ik een bericht van mijn uitgeverij met daarin de grootte van de royalty’s die ik heb verdiend in het jaar daarvoor. Royalty’s zijn wat je ontvangt voor de verkoop van je boeken. Dat is tien procent van de verkoopprijs van een boek, twaalf en een half procent van de verkoop van boeken boven de achtduizend exemplaren en vijftien procent boven de vijftienduizend exemplaren. Veronderstel dat je roman in de winkel twintig euro kost. Daarvan mag jij, als schrijver, twee euro in je zak steken. Na achtduizend exemplaren iets meer per verkocht boek en na vijftienduizend nog iets meer, wat je kunt uitdrukken in centen. Kortom: veel geld met een boek verdienen is praktisch uitgesloten, of je zou er tweehonderdduizend exemplaren van moeten verstouwen, waar bijna niemand in slaagt, behalve Lucas Rijneveld (schrijft slechte boeken), Ilja Leonard Pfeijffer (schrijft onleesbare boeken) of Esther Verhoef (schrijft saaie boeken, maar ziet er wel goed uit, wat voor een vrouwelijke schrijver ook van belang is). Nu is het zo dat ik zelf, ondanks alles, niet hoef te klagen. Telkens in mei probeer ik te voorspellen hoeveel royalty’s ik op de rekening zal krijgen. Dan voorspel ik bijvoorbeeld: dit jaar zal het vijfendertigduizend euro zijn. Doorgaans hou ik de schatting laag en neem ik me voor om, als het meer is, het verschil tussen mijn voorspelling en het werkelijke bedrag te besteden aan een cadeau voor mezelf. Dus: voorspelling vijfendertigduizend euro, werkelijk bedrag veertigduizend euro, zodat ik in dat geval een cadeau aanschaf van vijfduizend euro.
Herman Brusselmans: ‘Kan er aan de Breitling een zijspan worden bevestigd?’
Ik geef dit voorbeeld niet zomaar, ik geef het omdat het dit jaar klopte als een bus. Jazeker, ik mag vijfduizend euro door het raam gooien voor mezelf. Wat zal ik eens kopen? Een horloge? Nee, ik heb al vijf horloges. De meest recente iPhone? Nee, mijn iPhone 8 werkt nog perfect. Een nieuwe tv? Nee, mijn vijftien jaar oude Pioneer doet het nog heel prima. Kleren? Ik heb kleren genoeg. Enzovoort. Ik wil maar zeggen dat ik het geld bij voorkeur zal uitgeven aan m’n enige hobby: de motor. Maar met vijfduizend euro koop je niet zomaar een motor, behalve misschien een tweedehands modelletje uit de jaren negentig, waar allerlei mankementen aan zijn. Een nieuwe motor kopen is uitgesloten met vijfduizend euro, alleszins het soort motor dat ik wil.
Welk soort motor wil ik dan? Nou, ik heb mijn oog laten vallen op de kersverse Triumph Street Triple 765 RS Moto2, die in een beperkte oplage op de markt komt. Hoeveel kost hij? Uiteraard meer dan vijfduizend euro, namelijk vijftienduizend vijfhonderd euro. Daar raak ik met mijn vijfduizend euro in de verste verte niet bij. Tenzij, natuurlijk, ik een van de motoren verkoop die thans in mijn garage staan: de Triumph Speed Twin Breitling en de Triumph Thruxton 1200 R. De Breitling verkoop ik niet, want die is ook verschenen in een beperkte oplage, zodat eventueel de Thruxton eraan zal moeten geloven. Die heeft me drie jaar geleden zestienduizend euro gekost, dus als ik ’m verkoop voor minstens tienduizend vijfhonderd, en daar de vijfduizend van mijn royalty’s aan toevoeg, dan heb ik het perfecte cadeau voor mezelf. Wat ook kan: helemaal géén cadeau voor mezelf en de door mij zo geliefde Thruxton naast de Breitling voor altijd in mijn bezit houden. Want alwéér een nieuwe motor, dat zou misschien wat teveel van het goede zijn.
Zo herkenbaar. Zo was ik na een testdag bij de dealer helemaal verliefd op een KTM 1290 Super Adventure en zag ik mijzelf al de wereld verkennen. Maar ja, mijn Kawasaki ZZR 1400 is nog niet op en een toonbeeld van de speedbikes aan het begin van dit millennium. Die gaat dus niet weg dus na wikken en wegen 1300 euro neergeteld voor een grote beurt incl kleppen, remmen, banden, ketting en tandwielen en we kunnen weer 40.000 km vooruit. Ik had toch geen plaats in de garage voor twee beautys!