De moeilijke maanden zijn weer aangebroken, en dat zijn die waarin het minder voor de hand ligt om met de motor te rijden dan in de goeie maanden, die zich vooral afspelen in de lente en de zomer. Doch thans is het herfst, en de winter is aanstaande. M’n tienduizenden fans zullen zich afvragen: ‘Bent u er ook zo één, meneer Brusselmans, die alleen met de motor op pad gaat als het meer dan twintig graden is, met de regen veraf?’ Welneen, wat denken jullie wel? Ik ben een kerel van alle seizoenen. Maar zelfs de meest geharde motorrijders zullen moeten toegeven dat rijden leuker is als het weer zich kalm houdt. Ik ben er immers niet zo gek op om door een helse regenvlaag te bewegen, of op m’n twee wielen in een sneeuwbui te belanden, of me op de Triumph warm te proberen houden terwijl de thermometer min tien aanduidt. Gelukkig is er de klimaatverandering, waardoor het hier bij ons praktisch nooit meer min tien is, waardoor de meeste regen valt in landen ver van hier, en sneeuwen, dat kunnen we hier helemaal vergeten, tot spijt van wie ’t benijdt. Ik ben trouwens nooit een groot liefhebber van sneeuw geweest. In m’n kindertijd amuseerden vele jongens en meisjes zich door buiten met sneeuwballen naar elkaar te gooien, terwijl ik veel liever binnen naast de kachel een boek zat te lezen, bijvoorbeeld van Plato, Oscar Wilde, of Willem Frederik Hermans. Ja, ik was nog behoorlijk jong toen ik reeds moeilijke boeken doorworstelde.
Herman Brusselmans: ‘De dader vlucht op een gestolen Suzuki V-Strom 650’
Ik begreep weliswaar nagenoeg geen snars van wat ik las, maar toch zei ik wel eens tegen m’n moeder: ‘Ma, die Plato moet je ook maar ‘ns lezen, die weet prima hoe hij een hapklare zin aan het papier moet toevertrouwen.’ M’n moeder zei dan meestal: ‘Zou jij niet beter buiten met sneeuwballen gaan gooien?’ en soms volgde ik ondanks alles haar raadgeving op, en ik ging naar buiten, maakte een sneeuwbal, ging op een halve meter afstand van m’n broer staan, en smeet met veel kracht de sneeuwbal tegen z’n kanis. Dat zou hem leren om mij uit te lachen als ik De Donkere Kamer Van Damocles aan het doorploegen was. Maar goed, het mogen dan inderdaad de moeilijke maanden zijn, desondanks ga ik met de motor geregeld de baan op, want het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Omdat het geen terrasjesweer meer is, rijd ik niet naar café-restaurant d’Ouwe Hoeve in Deurle, waar ik in de zomer altijd onder de kastanjeboom ga zitten om latte machiato te drinken, maar wel rijd ik bijvoorbeeld naar een tof museum in de buurt van Gent. Laatst was dat het Museum Voor Authentieke Hoofddeksels in Waarschoot, waar ik parkeerde op de kleine parking van het museum, de Breitling stillegde, afstapte, rm’n helm afzette, en naar de ingang van het museum liep. Ik liet m’n kaart voor vijfenzestigplussers zien aan de baliejuffrouw, en ik moest daardoor slechts acht euro vijftig betalen in plaats van zeventien euro. Een uur lang keek ik m’n ogen uit naar de merkwaardigste hoofddeksels, ondermeer een keppeltje dat Napoleon Bonaparte voor de grap eens gedragen had, een bolhoed van Marlène Dietrich die ze op het eind van haar carrière droeg om de kale plek op haar achterhoofd te verbergen, en een fez die gedragen werd door de hond van André van Duin in de jaren zestig van de vorige eeuw. Tevreden verliet ik het museum weer, en op de parking staarde ik, zoals ik vaak doe, een paar minuten vol bewondering naar m’n Breitling, die ik vervolgens besteeg en hem de sporen gaf naar m’n huis in Gent. Het mogen dan wel de moeilijke maanden zijn, maar ook in deze barre tijden kunnen we niet zonder onze geliefde machines.
