Het is een deugd om tevreden te zijn met wat je hebt. Je woont in een huis dat afbetaald is, je hebt een leuke vrouw, je draagt niet de last van kinderen, je hond is aardig, de stad bedreigt je niet, je bent je werk niet kwijt, je ziet er redelijk gezond uit, je hebt een goudkleurig drumstel, mentaal kun je het allemaal nog wel aan, je bent een meter negenzeventig groot en weegt zesenzestig kilo, je eet zo weinig mogelijk vlees, je bent geen drinker, volgende week stop je met roken, de buren maken nauwelijks overbodig lawaai, er cirkelen geen vleermuizen rond je hoofd, vanuit het belendende bos klinkt niet het gehuil van de wolven in aanvalspositie, God is je vergeten, op dit moment liggen je vriendin en je hond rustig naast elkaar te slapen op de bank, de nacht heeft geen blikkerende hoektanden, het is negentien graden en droog, je overleden ouders waken over jou, er is geen enkele aanleiding om je Help! Help! te laten roepen, je haar is pas gisteren gewassen met een goeie shampoo, ineens houdt het gezoem van de muggen op, je kunt je angst voor de dood weer eens uitstellen en je hebt twee prima motorfietsen. In mijn geval zijn dat de Triumph Street Triple 675R uit 2009 en de Triumph Street Twin 900 uit 2017. Wie zou daarmee niet tevreden zijn? Ik wel.
En toch, en toch. Er knaagt al een tijdje zo’n gevoel dat aangeeft: ik wil wel een derde motorfiets. Of: ik wil een van m’n twee ouwe motorfietsen vervangen door een nieuwe. Welk van de twee opties moet ik kiezen? En wat zou die derde motorfiets moeten worden? En wat de vervangende nieuwe? Dus heb ik een paar testritten gedaan. Eerst heb ik drie dagen rondgereden op de Triumph Thruxton 1200RS en dan twee dagen op de Triumph Tiger 900GT Pro. De eerste zou eventueel m’n derde motorfiets kunnen zijn, de tweede zou m’n Street Twin kunnen vervangen en aldus de motor worden waarop ik m’n vriendin kan meenemen, op weg naar verre einders.
Herman Brusselmans: Verbrand rubber
Wat waren de bevindingen? Wel, de Thruxton RS is een zeer prettig rijdend machientje, heel beweeglijk, vinnig, ongevaarlijk, snel genoeg en voorzien van alles wat je nodig hebt. Het enige probleem is dat-ie clip-ons heeft in plaats van een stuur, dat je er redelijk opgevouwen op zit en dat een man van 62 jaar, zoals ik er een ben, misschien niet meer over de polsen en de rug beschikt die de gedrongen zitpositie van de Thuxton van ’m eist. De Tiger 900GT Pro is een uiterst luxueuze motor, met veel toeters en bellen, een dashboard dat kan wedijveren met om het even welke geavanceerde computer, een tankinhoud van twintig liter, zodat je zonder tanken naar Texel of Le Touquet kunt rijden, veel comfort, overzicht, bescherming tegen elementen en het is, overigens net als de Thruxton RS, een mooie motor. Een nadeel is dan weer dat de Tiger kilometers wil vreten en allicht niet het eigendom wil zijn van een motorrijder die vooral tripjes rond de kerktoren onderneemt.
Dus hoe zit het precies? Nou, ofwel koop ik de Thruxton RS als derde motor, ofwel vervang ik de Street Twin door de Tiger 900GT Pro. De ene dag denk ik dit, de volgende dag dat. Bovendien denk ik tussen dit en dat: waarom laat ik niet alles zoals het is? Waarom rijd ik niet simpelweg op m’n twee beproefde motorfietsen zoals ik al jaren doe? Waarom moet er per se verandering zijn? Waarom zou ik niet tevreden zijn met wat ik heb, zonder dat ik iets anders wil hebben? Vandaag of morgen moet ik hieromtrent de knoop doorhakken, want ik kan niet blijven twijfelen. Het spreekt vanzelf dat ik m’n tienduizenden lezers op de hoogte zal houden.
