M’n verloofde was haar telefoon kwijt. Allicht was hij uit haar kekke damestasje gevallen toen ze over de hobbelige kasseien van Gent Centrum banjerde. Pas thuis merkte ze dat hij foetsie was. Ik vroeg haar waar ze allemaal geweest was, misschien had ze ergens vluchtig naar haar scherm gekeken en daar de telefoon per ongeluk nedergelegd, zonder hem weer mede te nemen. Ze zei dat ze uiteraard eerst bij de crèche was geweest, om ons zoontje af te leveren, vervolgens had ze halt gehouden bij slagerij Van Kampen, om bloedworst te kopen, en tenslotte was ze een tijdje binnen geweest bij de Kringloopwinkel, om aldaar enige tweedehands bustenhouders voor zichzelf te scoren. ‘Maar,’ zo zei ze, ‘op geen enkele van deze plaatsen heb ik m’n telefoon uit m’n tas gehaald.’ Toch belde ze naar alle drie de plekken om te vragen of er geen telefoon met een rode hoes was achtergebleven. Nee, niet in de crèche, niet bij de slager, niet in de winkel. En ook niet bij de dienst Verloren Voorwerpen van de Gentse politie. Er moest dus zo snel mogelijk een nieuwe telefoon worden aangeschaft. Omdat m’n vriendin Amsterdamse is, en haar Nederlandse telefoonnummer altijd heeft behouden, moesten we in Nederland een nieuwe simkaart aanvragen en ontvangen, zo werkt dat nu eenmaal. Niet al te ver van Gent ligt Terneuzen, dat vriendelijke stadje, met leuke mensen, een prachtige natuur, een swingend centrum, en een Vodafone-zaak. Oké, niet gedraald, en op de motor naar Terneuzen!
Herman Brusselmans: ‘Een onervaren pipo op een Yamaha R1 sneed Piet de weg af’
Ik gebruik voor de verplaatsing met z’n tweeën niet de Triumph Street Triple R, maar wel de Triumph Speed Twin. Het is er een in de Breitling-uitgave, waarbij Triumph zo’n drie jaar geleden een samenwerking aanging met het horlogemerk. Van de Breitling-serie zijn maar 270 genummerde exemplaren vervaardigd, en ik heb nummer 231. Ik had liever nummer 1 gehad, maar ja, je hebt niet altijd te kiezen. We trokken onze motorkledij aan, namen afscheid van onze hond Aquí, en vertrokken. Het was prima weer, met zo’n graad of 23 en niet al te veel wind. Ik reed langs de provinciale weg R4, waarop je de snelheid mag opdrijven tot 90 kilometer per uur. Een paar keer haalde ik de 120 per uur, en het was alsof de Breitling bij deze snelheid een beetje amechtig werd. Dat viel me tegen, want zelfs al heb je een passagier op de duozit, toch moet een 1200 cc met 100 pk gerust 120 kilometer per uur of meer aankunnen. Hoe dan ook bereikten we Terneuzen, tevens de Vodafone-zaak, en werd wat de telefoon betrof alles in orde gebracht. We reden terug naar Gent, en weer leek het alsof de Breitling er niet veel zin in had, en wel op zo’n manier dat ik dacht: zou ik dat vehikel niet verkopen en iets krachtigers in de plaats aanschaffen? Toeval of niet, een paar dagen later zag ik op de website van Triumph dat de Speed Twin vernieuwd was, en er nu twee modellen waren: de gewone nieuwe Speed Twin en de nieuwe Speed Twin RS. Deze laatste heeft 105 pk, een quickshifter, allerlei topingrediënten, en zou waarschijnlijk niet op z’n adem trappen tussen Gent en Terneuzen en vice versa. Het is wel zo dat de RS, ofschoon hij m’n interesse kan krijgen, meer dan 17.000 euro kost. Het geld groeit me verdikkie niet op de rug. Daarom zal ik de RS uit m’n gedachten laten varen, en m’n wegen verder exploreren met de Street Triple en de bij nader inzien toch bewonderingswaardige Speed Twin Breitling.
