Net zoals ik gehecht ben aan Triumph-motoren, was m’n vroegere buurman Piet verknocht aan Ducati’s. Hij had er wel vijf, een Monster, een 848, een 996, een Panigale, en een Multistrada. Hij deed er heel veel kilometers mee, reed met de Multistrada naar z’n werk, doorkruiste de stad met z’n Monster, en ging het circuit op met de sportmodellen; tot hij in Spa een ongeluk kreeg met de Panigale. Een onervaren pipo op een Yamaha R1 sneed Piet de weg af, en Piet ging ten gronde, brak een sleutelbeen en een pols, en de Panigale was total loss. Met het sleutelbeen kwam het algauw in orde, maar de pols bleef schrijnen, zodat Piet niet meer voorover kon liggen op de motor, en alvast z’n racemachines van de hand deed. Bovendien werd z’n Monster gestolen, toen Piet iets zat te degusteren in restaurant De Boshoeve in Lembeke, na de smakelijke maaltijd (eet in De Boshoeve vooral het stoofvlees met friet) de parking weer opzocht, en verdomd nog aan toe, de Monster was weg. Op de koop toe verloor Piet z’n werk, en hoefde hij niet meer elke dag op z’n Multistrada naar het bedrijf (fabrikant van oogdruppels) te rijden. Nu had hij geen enkele Ducati meer in bezit. ‘Doet dat geen pijn, Piet?’ vroeg ik hem. ‘Aanvankelijk wel,’ zei hij, ‘mede omdat Ducati’s de mooiste motoren aller tijden zijn.’ ‘Dat wens ik te betwijfelen,’ zei ik, ‘als je er rekening mee houdt dat Trumph’s de mooiste motoren aller tijden zijn.’ ‘Om het even,’ zei Piet, ‘een feit is dat ik geen motoren meer heb, maar dat ik wel een elektrische fiets gekocht heb, van het merk Sparta.’ ‘De beste fietsen aller tijden,’ zei ik.
Herman Brusselmans: ‘Is het echt nodig om alwéér van motor te veranderen?’
’s Avonds dacht ik na over Piet en z’n vroegere motoren en z’n huidige fiets, en ik contempleerde er onder meer over dat ik zelf nog steeds twee motoren heb en geen fiets, maar dat m’n motoren meer op stal staan dan dat ze van de buitenlucht proeven. Ik gebruik ze minder en minder, omdat ik praktisch geen tijd heb om ze de vrije baan te geven. Sinds m’n zoontje Roman geboren is, ben ik vooral bezig met dat ventje, zeker als m’n vriendin naar haar werk is, en ik de hele dag Roman onder m’n hoede heb. Vroeger was het simpel: toen sprong ik op een van m’n bolides als ik daar zin in had, maar die tijden zijn voorbij, met een kind in huis zit je vrijheid in een nieuwe jas, en doe je niet zomaar wat je wil. Maar goed, ik heb effectief nog altijd de slechts één jaar oude Street Triple 765 R en de twee en een half jaar oude Speed Twin Breitling. Ik bedacht dat ik althans één van de twee van de hand zou kunnen doen. Maar welke van de twee? Ik amuseer me bijzonder met beide, met de Street om snelheid na te jagen en prettige manoeuvres uit te voeren, met de Breitling om op een sobere manier door het land te trekken, eventueel met m’n vriendin achterop. Van een van hen afscheid nemen, zou me pijn in m’n hart bezorgen, al zou het m’n portemonnee goed doen, omdat ik immers minder verzekerings- en onderhoudsgeld zou moeten ophoesten. Wat ondertussen ook mogelijk is – en wat me nog meer pijn in het hart zou bezorgen – is allebei de motoren in de verkoop zetten, en naar de fietsenwinkel hollen om net zoals Piet een elektrische Sparta in te slaan. Ik had er vannacht een nachtmerrie over: ik stond bewegingloos en jazelfs stokstijf op de Sparta op de weg verankerd, en links en rechts van mij zoefden Streets en Breitlings voorbij. Van nachtmerries hoop je dat ze nooit de werkelijkheid zullen bereiken, maar soms gebeurt het onvermijdelijke.
