Een motor bezitten, allemaal goed en wel, maar waar moet je hem stallen? Niet iedereen heeft zomaar een garage ter beschikking. Vaak is het behelpen. In 1991 kocht ik, na de scheiding van m’n vrouw, aan wie ik de auto (een Toyota Celica) had gelaten, een MZ 150 cc motorfiets, een kreng van Oost-Duitse makelij. Als vrijgezel had ik een kleine studio gehuurd, en ik zette de MZ in de hal daarvan. Daar was de conciërge niet blij mee. ‘Die motor moet weg,’ zei hij. ‘Let maar op,’ zei ik, ‘dat jij niet weg moet. Ik weet uit goede bron dat je de jonge, blonde bewoonster uit studio 4C op haar kont hebt geslagen en dat je kan aangesproken worden op onverantwoord seksueel gedrag.’ Ja, reeds toen was ik heel woke. En de MZ mocht blijven. Ik deed hem algauw van de hand, en – om tot mezelf te komen – verhuisde ik naar een krakkemikkig huisje op het platteland in Destelbergen, en ik nam m’n tweedehandse Yamaha Virago 535 cc met me mee. Op honderd meter afstand van m’n woonstede, had boer Teunis z’n erf, en ik vroeg hem of ik m’n motor mocht zetten in een van z’n stallen. Dat mocht, zij het dat de Virago de stal moest delen met twee ouwe koeien, die niet nalieten om op m’n machine te kakken. Je kon poetsen wat je wilde, maar de Virago bleef vol kak hangen. Niet zo lang daarna verhuisde ik – om alwéér tot mezelf te komen – terug naar de stad Gent, en ik had inmiddels een nieuwe Honda VF750C gekocht. Een garage bij m’n eenvoudige arbeiderswoning had ik niet. Ik vroeg aan buurvrouw Truus of ik haar kleine garage mocht gebruiken. Daar had altijd haar auto ingestaan, een Volkswagen Kever uit 1971, maar Truus mocht niet meer rijden, omdat ze alles, na een beroerte, wazig zag. Ze was de kwaadste niet en liet me haar garage aanwenden. Ik betaalde haar daar toentertijd 400 frank per maand voor (10 euro). Dat viel mee. Truus kreeg echter een nieuwe beroerte en overleed.
Herman Brusselmans: ‘Met name op de Noordpool zijn er weinig motorrijders’
Veel last had ik daar qua stalling van de Honda niet van, want ik was verhuisd naar het noorden van de stad, en woonde thans in een rijhuis zonder garage. Plus, ik had de Honda ingeruild voor een Buell X1 Lightning 1200 cc. Die zou toch zeker niet op straat moeten staan? Ik sprak iemand aan die een groot huis met een al even grote garage bezat. ‘Oké’, zei hij, ‘duizend frank per maand’ (25 euro). Ik zei: ‘Kan het niet voor wat minder, ik ben slechts een arme auteur.’ ‘Ik dacht dat jij rijk was,’ zei hij. ‘Dat valt tegen,’ zei ik, ‘ik kan me niet eens een antieke kandelaar uit de negentiende eeuw permitteren.’ ‘In dat geval: achthonderd frank,’ zei hij (20 euro). M’n Buell heeft daar tien jaar gestaan, en toen verkocht ik hem, en schafte ik m’n eerste Triumph aan, de Street Triple R 675 cc, jaargang 2009. Die stond een tijd in de garage waarin ook de Buell had gestaan, tot ik verhuisde naar een immens pand in het zuiden van de stad. Ik kon dat financieren omdat het me naar de wind begon te gaan, met als gevolg de verkoop van honderdduizenden boeken, het schrijven van talloze columns, en het opdraven in allerlei onnozele maar prima betaalde tv-optredens. Hoe gigantisch m’n huis mocht zijn, een garage was er niet bij ingegrepen. Tegenover mij woonde een stel in een nog veel immenser pand dan het mijne. Ze hadden twee garages en geen auto, doch wel enkele elektrische fietsen. Ik stelde hen voor een stuk van een van de garages te huren voor honderd euro per maand. Ze gingen akkoord, op voorwaarde dat ik een gedicht zou schrijven voor hun vijfentwintigste huwelijksverjaardag. Ik schreef derhalve een of ander flutgedicht, en kon in de garage achtereenvolgens de Street Triple 675 cc, de Street Twin 900 cc, de Thruxton 1200 cc, de Speed Twin Breitling 1200 cc, en de Street Triple R 765 cc onderdak geven. De laatste twee staan er nog steeds in te blinken, en hopelijk mag het zo nog jaren en jaren blijven.
