Na maanden van intensief twijfelen heb ik het hek van de dam gestoten, en heb ik een derde motor gekocht. Ik heb sinds 2009 een Triumph Street Triple 675 R, sinds 2017 een Triumph Street Twin 900, en daar is nu recent een Triumph Thruxton 1200 R bij gekomen. Het getwijfel had te maken met de vraag: waarom zou een mens drie motoren nodig hebben? En de vraag: is het niet nogal stom om in tijden van crisis zoveel geld uit te geven aan iets wat je in wezen niet nodig hebt? En de vraag: waarom kruip ik niet in een diepe put onder de grond? Die laatste vraag heeft vooral te maken met m’n depressieve aanleg. Ik kan op sommige momenten alles zo zwart inzien dat ik de wereld haat, iedereen op aarde haat, en mezelf haat, en derhalve zin heb om met een zware hamer, zonder m’n helm op, m’n kop een mep van jewelste te geven.
Het is aangeboren, want m’n vader had het, m’n grootvader had het, en m’n tante Sonja heeft het, en hoewel ze zevenennegentig jaar oud is en de dood hoe dan ook op komst is, zit ze de hele dag te zeuren in de trant van: wat heeft het allemaal voor zin? Waarom is het eten in dit tehuis zo slecht? Wat als Trump herkozen wordt? Waarom heb ik geen mooie benen meer? Hoe komt het dat de mannen me niet meer nafluiten? Nou, waarschijnlijk fluiten de mannen haar niet na omdat ze geen mooie benen heeft. Maar goed, als ik een bui van neerslachtigheid heb, zijn er gelukkig entiteiten die me uit deze bui kunnen helpen, met vooraan in de rij m’n vriendin Lena en m’n hond Aquí. Die voelen telkens aan dat ik weer eens gonzende bijen onder m’n schedel heb, en gaan dan bij mij op de bank zitten, en ze troosten mij, ze koesteren mij, en ze zeggen dat ze altijd van me zullen houden.
Enfin, het is Lena die het zegt, Aquí zegt niks, het zou er nog aan ontbreken dat m’n hond ineens iets zou zeggen, dan zou ik helemáál denken dat er vanuit Den Hoogevreemde krachten zijn nedergedaald, die niet alleen honden laten praten, maar die ook een vierkante regenboog aan de lucht toveren, die water in wijn kunnen veranderen, en die alle vrouwen van zevenennegentig jaar ineens mooie benen bezorgen. En naast Lena en Aquí heb ik de literatuur als hulpmiddel. Als ik vijfhonderd kilo lijk te wegen en geen gram energie heb, maar ik weet me toch naar m’n schrijftafel te slepen, dan verander ik ineens in een gek die de toetsen van de computer teistert tot er weer vijftien romanpagina’s gevuld zijn. En behalve Lena, Aquí en de literatuur zijn er de motoren. Zelfs al heb ik het gevoel dat ik blind, kreupel en breinloos ben, dan transformeer ik in een glimlachend kereltje dat alles aan de zonnige kant bekijkt, vanaf het moment dat hij de motor beklimt. En dat kereltje word ik tegenwoordig vooral als ik met de splinternieuwe Thruxton op pad ben. Het is een prachtige machine, in Competition Green, met SC-uitlaten, met zwart gecoate wielen, met een schitterende kuip, en met de kracht, souplesse, en stilistiek van een Engel Met Zes Vleugels.
De Street Triple blijft fantastisch, en de Street Twin ook, maar niettemin ben ik verguld met m’n kakelverse Thruxton, en het is waar, een mens heeft geen drie motoren nodig, en het is waar, een mens kan beter voor eeuwig binnen z’n vier muren op de bank blijven zitten, en het is waar, morgen vergaat mogelijk de wereld waarbij alles en iedereen de oneindige ruimte wordt ingeslingerd, maar het is ook waar dat ik tijdens de huidige dagen eerder dan een ouwe zeur een glimlachend kereltje ben. Benieuwd hoe lang dat zal duren.
Herman, bij mij was de Thruxton 1200 R de eerste sinds lange tijd (2016), daarna kwam in 2017 mijn HD Fat Boy 114 en eind vorig jaar een KTM 390 Duke. Resultaat, alle drie, van pre-winter-blues. Alle drie heerlijk om te rijden maar dat kiezen; welke wordt het vandaag. Dat is niet altijd even makkelijk.
Geniet van jouw Thruxton, Marcel