Er is iemand van vierentachtig en die heeft een paar oudemannenkwalen, of eigenlijk meer dan een paar: hij hoest zich kapot van te lang en te veel roken, hij is doof aan één kant en bijna aan de andere kant, zijn ogen ontdekken nog maar een deel van de hem omringende werkelijkheid, hij heeft in recente tijden twee keer een liesbreuk gehad, zijn heupen zijn sukkels, hij is krom gaan lopen, en hij is ook halsstarrig, veeleisend en niet lief voor z’n vrouw, een tweeëntachtigjarig dametje, dat altijd van haar man heeft gehouden, maar de liefde is sterk aan het minderen. De man, laat ik hem Gerrit noemen, is heel z’n leven handelsreiziger geweest, waarbij hij producten die te maken hadden met varkensvet probeerde te verkopen aan cosmeticabedrijven, vaak met heel wat succes. Na z’n pensionering hield hij zich bezig met wat vele gepensioneerden zoal doen: in de tuin werken, de kleinkinderen op bezoek krijgen, een middagdutje doen, naar tv kijken, soms een boek lezen van Harry Mulisch, Frederik van Eeden of Herman Gorter. Er leek met Gerrit niks bijzonders aan de hand. Op een keer las hij in de krant een artikel over motorfietsen en hun eigenaren. Hij vernam dat de gemiddelde leeftijd van die eigenaren steeds hoger werd, er was zelfs een man, in Spijkenisse, die 96 was en bleef doorgaan met motorrijden, hij had op z’n Guzzi uit 1986, overigens de negentiende motor in z’n leven, inmiddels meer dan honderdveertigduizend kilometer afgelegd. Gerrit zag het licht, en hij zei bij zichzelf: als motorrijden dan toch iets is voor oude mannen, dan wil ik het ook doen. Daarbij dient opgemerkt dat Gerrit nooit een motor in bezit had gehad en nooit, al was het maar tweehonderd meter, met een motor had gereden. Maar nu zou het gebeuren. Hij trok er zich niks van aan of iemand van zijn leeftijd nog wel of niet een motorrijbewijs diende te behalen, bezocht een paar dagen diverse motorsites, en op den duur was het duidelijk voor hem: de Yamaha R6 was de mooiste motor op de markt.
Hij reed in z’n Volvo naar een Yamaha-dealer in de buurt van z’n woonplaats Zaandam, en vroeg daar hoe snel hem een splinternieuwe R6 kon worden geleverd. De dealer zei wel dat een Yamaha R6 een beetje een venijnige machine was, en Gerrit zei, liegend: ‘Dat weet ik, ik heb m’n hele leven met venijnige motoren gereden, vaak veel venijniger dan zo’n brave R6.’ De dealer dacht: een klant is een klant, en negen dagen later mocht Gerrit de Yamaha ophalen. Negen dagen lang hadden z’n vrouw en z’n kinderen en een paar van z’n kleinkinderen hem afgeraden om nu nog met dat gevaarlijke motorrijden te beginnen, maar Gerrit trok zich van hun gejeremieer niks aan, snauwde hen toe dat ze zich met hun eigen zaken dienden te bemoeien, en liet zich op de betreffende middag per taxi naar de dealer brengen. Ondertussen had hij zich in een andere winkel een motorpak en handschoenen en laarzen en een helm aangeschaft. Hij betaalde de R6, liet zich door de dealer uitleggen hoe een motor precies werkt, en toen ging Gerrit op de blauwe Yamaha zitten, slaagde erin om naar de eerste versnelling te schakelen, wist even later, op het asfalt, naar de tweede versnelling te schakelen, en wat verder, in een bocht, schakelde hij op hoge snelheid naar de derde versnelling, hij dacht bij zichzelf: hoe leuk is dit!, ging in de bocht onderuit en sloeg te pletter tegen een boom. Gerrit was dood. Z’n R6 was total loss. In z’n familie werd geopperd dat hij het zelf had gezocht, en dat hij in korte tijd stapelgek was geworden, met het fatale ongeluk als een direct gevolg. Gerrit werd gecremeerd. Bij de dienst was geen enkele motorrijder aanwezig.
