Aan de beurt zijn de Met Open Vizier-pagina te vullen met de scherpst mogelijke uitvloeisels van mijn digitale pen, is me toch een Zwaard van Damocles geworden. Het is net Pieter Omtzigt; je moet er toch echt wat mee. Alleen wat? Normaliter is het de uitgelezen plek een inkijkje te geven in de dingen die de pagina’s net niet haalden, te reflecteren op het vak, excuses te maken of een tekstuele middelvinger op te steken naar deze of gene. Alleen moet je dan toch eerst iets beleven of meemaken dat de paginaruimte waard is en aangezien ik hier dan toch die uitgeschreven ongenoegen uitende handbeweging maak, blijft er niks anders over dan mezelf alsnog uit te laten over het geluidsdebat. Mijn visie op de motorgeluidsproblematiek van provinciaal Nederland – daar zit de wereld nou echt op te wachten. En weet je, ik wil me er helemaal niet over uitlaten.
‘Ik zag motorrijders uit hun krochten kruipen’
Dat is de waarheid. Zo sec als het wordt. Maar als ik het niet doe, krijg ik mijn redactiechef Karin op mijn nek. Ik scheep haar dan namelijk op met een lege pagina, dat komt niet goed. Al zou dit wel het ideale moment zijn die ene blanco-columnpagina aan te leveren. Als een soort Joker die je inzet. Mijn chef werkt immers vanaf haar flat onder de rook van Schiphol en ik zit in mijn hutje midden tussen de Peel en de Kempen. Die komt me hier echt niet opzoeken. Daar zou ik wel mee wegkomen. Over een tijdje als mijn collega’s en ik – hopelijk – allemaal weer op de redactie kunnen werken hoef ik dat niet te proberen, natuurlijk. Dan weet ze me te vinden. Alleen heb je als motorjournalist ook nog een plicht aan de lezer. Jou met een lege pagina opschepen kan ik ook niet over mijn hart verkrijgen. Tegelijkertijd heb ik er echt zo geen zin in te zeggen dat ik de klagers ook wel snap, maar de consternatie tegelijkertijd ook waanzinnig overtrokken vind. Dat wil ik helemaal niet. Dan gaan mensen namelijk weer klagen dat ik klaag over mensen die klagen, waarschijnlijk ferm onderstreept door de notie dat ik als motorjournalist juist beter zou moeten weten, of iets in die trant. Ik benadruk dan ook dat ik beter weet en me dus compleet en geheel afzijdig houd van deze hele discussie. Niet omdat al mijn eigen motoren handgemaakte en behoorlijk open uitlaten hebben en ik daardoor een ongelooflijk hypocriete klootviool zou zijn. Maar toch ook niet, omdat ik van mening ben dat ik me op de motor eigenlijk altijd zo goed mogelijk probeer te gedragen en mijn gedrag en geluid voor mijn gevoel altijd zo goed en kwaad als gaat aanpas aan de omstandigheden en andere weggebruikers, en ik desondanks aan weerszijden van het spectrum alsnog een zenuw zou raken bij al die mensen die na een jaar in lockdown dreigen de chronische variant van het syndroom van lange tenen en korte lontjes op te lopen, met als ergste – als meest bedroevende – symptoom het totale misgunnen van elkaars geluk.
Nee, hoor. Ik kijk wel uit.
