Veel van wat ik vroeger heb nagelaten, heb ik op latere leeftijd alsnog gedaan. Zoals Johan Cruijff aanspreken (voordeel van het vak van journalist). En een relatie krijgen met het mooiste meisje van de klas (inmiddels waren we allebei 45, maar dat donderde niet, ik hád haar). En als bassist optreden in Amsterdams beste bandjeskroeg The Waterhole (afgelopen 17 september).
Ik heb laatst zelfs gedebuteerd als zanger. Jawel, 52 en de schaamte volledig voorbij. Mijn collega’s van Het Financieele Dagblad – het betrof een gig van bedrijfsband The Black Mondays – applaudisseerden genereus voor mijn zeer matige vertolking van Herman Broods ‘Saturday Night’. Iets waartoe ik ze voor aanvang impliciet had opgeroepen door in de microfoon te mompelen: ‘Ik ga nu iets heel doms doen.’ Ik had meteen de aandacht.
Staan nog open: een tatoeage en… een Honda MTX.
Column Boudewijn Geels: Herman
Brommers zijn echt een dingetje in mijn leven, een trauma zo je wilt. Begonnen op een stokoude Peugeot 103 SP à 125 gulden, die in de prak werd gereden door een vriendje van mijn broertje, volgde een Yamaha FS1. Deze brommer zou een significante verbetering van mijn brommersituatie betekenen, verzekerde de tussenpersoon me. ‘Ik ken de verkoper, dat zit wel snor.’
De tussenpersoon was mijn vriend S., die zichzelf verplaatste op een gloednieuwe Tomos NTX, een schakelbrommer met een even enorme als spuuglelijke Parijs-Dakar-tank. Had ik ook best willen hebben, zo’n NTX, maar ik had in 1986 maar 500 gulden. En dus troonde S. me mee naar een stuk gajes met een matje in zijn nek die voor dat bedrag een opgevoerde, rood-metallic gespoten FS1 te koop had die ‘gegarandeerd goed’ was. Met dien verstande dat dat ‘gegarandeerd’ niet betekende dat er van enige garantie ook daadwerkelijk sprake was.
Lang verhaal kort: ik liep er de maanden daarna meer naast dan dat ik erop zat.
’s Nachts droomde ik van een MTX, een brommer voor jongens die altijd heel stoer Dave of Edwin heetten en de meisjes voor het uitzoeken hadden. Ik geloof dat MTX’en toen nieuw 3.600 gulden kostten. Een tweedehandsje dan voor 500 gulden? Forget it Geels.
Maar hé, nu heb ik het geld wel. En als je op je 52e nog geloofwaardig de rocker kunt uithangen in The Waterhole, kun je toch ook geloofwaardig rondscheuren op een MTX? Is er een bedrijf dat jongens zoals ik 36 jaar later alsnog de vrouwenmagneet Dave kan laten zijn?
Welzeker is er zo’n bedrijf!
Curieus genoeg is het een autobedrijf: de firma Wegman in Ameide. Op Marktplaats zie ik dat deze sympathieke onderneming liefst dríe MTX’en te koop heeft. Twee voor 3.950 euro, wat ik toch wel wat prijzig vind, en een voor 1.450 euro. In mijn favoriete kleurstelling nog wel: rood-blauw.
Ik lees de begeleidende tekst: ‘De MTX is redelijk compleet. Hij start en rijdt goed en schakelt soepel door alle zes versnellingen. Prijs = zo mee. Hij start, loopt en rijdt.’ Redelijk compleet én rijdend, wat wil een behoeftig mens nog meer?
Terwijl ik met glanzende ogen naar de foto’s van mijn droombrommer blijf staren, bel ik mijn vriendin K. Ze is een petrolhead, afkomstig uit een hardcore motorfamilie. K. is even stil als tot haar doordringt dat ik het echt van plan ben. ‘Ik hoef toch niet achterop, hè?’, vraagt ze angstig. ‘Tuurlijk niet’, zeg ik luchtig, hopend dat ze mijn teleurstelling niet opmerkt.
Ik hoor een berustende zucht. ‘Als je het echt niet kinderachtig vindt om op jouw leeftijd op een brommer voor 16-jarigen te zitten, heb je mijn zegen.’
Meer hoef ik niet te horen. ‘Ik ga ze mailen!’
Wordt vervolgd
